De moeder der moeheid.

Maandag met de gebruikelijke frisse tegenzin gaan werken : ik voelde me goed.  Na een namiddag vergadering/les, thuis gekomen en vorig blogstukje gemaakt. Daarna was het tijd voor tv.

Mijn schat wist te vertellen dat ze de Oscaruitreiking nog eens uitzonden op een Prime en dat alle Telenetklanten konden kijken. Het begon rond 21 uur en dat vonden we een meer geschikt uur dan 2u30. Op een gegeven moment begon ik toch moe te worden maar beet door. Iets na middernacht werd het laatste beeldje uitgereikt en wij naar bed.

Na een verkwikkende nacht ben ik gaan werken. Ik was nog maar pas aangekomen of ik merkte het al : ik werd zeer moe. Tegen de middag was ik zo moe dat ik er bijna misselijk van werd. Na het eten was er geen doen meer aan : ik kon niet ophouden met gapen. Ik heb dan maar een uitgangsbon genomen en ben naar huis gekomen. Ik dacht dat een dutje me veel deugd zou doen.

Dat was buiten de poezen gerekend : ze hebben me wakker gehouden door steeds te komen ruiken aan mijn mond, likken aan mijn ogen, op me te komen zitten, over me te lopen, … Ik was te moe om boos te zijn.

Een lange tv-avond is het niet geworden want om 22 uur ben ik al gaan slapen. Mijn liefste ‘was nog niet moe’ en wilde nog op blijven. Hij, die altijd voor de tv in slaap sukkelt, zou nog wat tv kijken. Mij niet gelaten dus ik alleen naar boven. Ik dacht de slaap niet te kunnen vatten zonder hem, maar dat viel zeer goed mee. Dat weet ik nu ook weer. Hij is gewaarschuwd !

Toen ik om 2u20 wakker werd was ik klaar wakker. Ik vreesde dat ik niet meer zou kunnen slapen maar toch dommelde ik na korte tijd terug weg tot de wekker afliep.

Deze ochtend, na 8 zalige uren slapen, was ik zo fris als een hoentje. De laatste werkdag voor deze week (morgen ga ik bloed geven en ben dus thuis) aan het onthaal is voorbij gevlogen ! Ik ben er weer helemaal door. Laat het weekend maar komen ! 😉

Ik wilde eens …

Zaterdagavond waren er optredens in de MagdalenaZaal en wij mochten foto’s nemen. Hoera ! Ik wilde van de gelegenheid gebruik maken om eens een Rodenbach te drinken, eens een stapje in de wereld zetten, zoals we zeggen. Ik had dit jaar nog niet ‘in de drank’ gezeten en het werd hoog tijd dat ik nog eens uit de bol ging. Dat ik met de fiets tot daar wilde gaan was voor mijn schat al een teken aan de wand.

In de vooravond werden we gevraagd om naar de Cohiba, recht over de deur, te komen. Anne-Sophie was er met haar 9 maand oude zoontje en hij moest nog trakteren aan ons. Natuurlijk mochten we de kleine niet ontgoochelen, hé. 😉 Zo werd de avond vroeger ingezet dan verwacht.

’s Avonds was de hoofdact ‘Cowboys & Aliens’, onze vrienden Henk, Kris, John en Peter kwamen hun nieuwe EP voorstellen. Yes ! The boys are back !

Er werd normaal gezien geen Rodenbach geschonken die avond, maar speciaal voor mij werden de 7 flesjes apart gezet. Alleen ik mocht ze opdrinken. 😀

Het voorprogramma werd verzorgd door ‘We eat the Cat’, het groepje van Henk zijn zoon. Nooit een vader zo trots gezien !

Daarna mocht ‘Fields of Troy’ ons vermaken.

 

Cowboys & Aliens hebben het beste van zichzelf gegeven, tot groot vermaak van het talrijk gekomen publiek. Die mannen zijn echt steengoed !

Het werd een schitterende avond met steengoede muziek, lekkere drank, leuke gesprekken zowel binnen als buiten bij het roken. Iedereen had er zin in en de drank vloeide rijkelijk. Dat ik weer geen mooie foto’s kon nemen, kon mijn humeur niet bederven. Dat zou ik morgen wel zien. (Ik heb er 850 genomen en de volgende dag gezien dat er toch meer dan 200 goed waren.)

Toen de optredens al een hele tijd gedaan waren kregen we de indruk dat ze wilden sluiten. Enfin, we konden er niet naast kijken en werden buiten geborsteld. Er werd zelfs gezegd dat als we naar buiten gingen om te roken, we niet meer naar binnen moesten komen. Er werd geen drank meer geschonken maar dat kon me niet deren : ‘mijn’ drank was toch al op. Het was toen iets voor 2 uur … ongeveer … denken we.

Mijn liefste wilde naar huis maar ik natuurlijk nog niet. Ik kon hem overtuigen nog voor ééntje binnen te gaan in de Cohiba. Ik was nog niet heel binnen of zag een oude vriend. We hebben staan praten en lachen zoals we vroeger deden. De drank vloeide weer rijkelijk. Er speelde steengoede muziek dus heb ik ook staan dansen. Hij zei dat ik nog steeds een ‘zot keun’ (gek konijn) was. Ik negeerde mijn in slaap vallende schat en kletste vrolijk verder. Zo nu en dan vlug naar buiten om te roken maar zelfs dat stoorde me niet want daar vond ik ook steeds een gesprekspartner.

Opeens merkte ik dat de lichten aangingen en de muziek stopte. Ook de drank werd niet meer geschonken omdat ze wilden sluiten. Weeral ? Ja, het was toen al meer dan 4 uur …

Thuis hebben we dan nog een beetje ‘Adele’ opgelegd. Mijn liefste was doodmoe en, na nog een slow met mij, mocht hij naar bed. Ik heb afgesloten, de poezen eten gezet voor de nacht, mijn kleren afgesmeten en ben hem gevolgd. Het moet dan meer dan 5 uur geweest zijn. Het was goed geweest.

Dat we gisteren een beetje niet goed waren, moet ik er niet bij vertellen zeker ? Maar het was het meer dan waard : ik heb me fantastisch geamuseerd ! Ik wilde en heb gekregen. 😉

En nog is het niet gedaan.

Neen, de problemen met water zijn hier nog niet voorbij. 😦

De keukenkraan doet het prima, zo ook de nieuwe wasmachine. Het is nu de doorstroom gasboiler die opspeelt.

Het is al geruime tijd dat ik ondervind dat het water maar net warm genoeg meer is. Mijn schat zei dat het nog goed was voor hem, dus deed ik niets. Toen hij deze week het ook te koud vond, moest er iets gebeuren. Ik wilde eigenlijk wachten tot het terug warmer werd omdat het douchewater dan niet zo warm moet zijn, maar dat kan nu dus niet meer.

Toen de boiler donderdag ochtend niet wilde aanslaan, vond ik dat de maat vol was. Ik stond erbij te tieren en dacht al dat ik een halve dag verlof zou moeten bij nemen want ongewassen naar het werk gaan, zie ik niet zitten. Ik zou denken dat ik stink en mijn collega’s ambeteer met mijn geur. Gelukkig besloot het onding toch warm water te produceren zodat ik me kon wassen … in lauw water. Brrr !

Ik weet dat er geen kalk aan de leidingen blijft kleven omdat ik, in de tijd, gekozen heb voor plastieken buizen. Daarom dat ik alle zeefjes in de kranen en toevoeren uithaal. De kalk kan gewoon weg spoelen.

Deze ochtend heb ik toch eens de kraan afgenomen en, zoals verwacht, geen kalk te zien. Dus zal ik straks bellen naar een firma om de boiler te komen nazien. Hopelijk moet er geen nieuwe komen of ik weet direct weer waarvoor ik ga werken …

Slacht het vetste … euh, neen, wacht … toch liever niet.

Ik wilde zeggen, zoals in dat boek staat, maar toch heb ik liever dat er geen dieren geofferd worden.

De gelegenheid ? Het heuglijke feit dat de dochter van mijn liefste, na zo’n lange periode, hier terug over de vloer is geweest en dat het een leuk bezoek was !

Na vele jaren dat ze niet meer wilde komen, onderbroken door onprettige telefoontjes/sms-en met haar eisen of wat we niet mochten doen van haar (!), zocht ze opeens weer contact. We hadden vorig jaar afgesproken op 1 mei in het Astidpark, om het op neutraal terrein te houden. Dat ze gekomen was, verbaasde ons, maar we waren blij haar te zien, al ging het wat stroef. We hadden haar al meer dan 10 jaar niet meer gezien.

Bij de volgende afspraak, in juni voor de verjaardag van haar vader, had ze haar kat gezonden en pas weken nadien een excuus  gezonden … per sms. Hij was ontgoocheld maar liet niets blijken.

Rond nieuwjaar hield hij de boot af met een ‘het zal wel eens passen’. Kwestie van zijn hoop niet opnieuw neergeslagen te zien ?

Vorig weekend was haar verjaardag. Hij had een kaartje gezonden en kreeg opnieuw een lading sms-en met de vraag of ze eens mocht langs komen. Deze keer dacht hij dat het haar ernst was en zei dat het deze week zou passen. Ze kon niet op maandag, zei ze, en gisteren was ze er !

We waren alle 3 zenuwachtig in het begin. Ze is ondertussen een jonge vrouw geworden (26). Werkt deeltijds, heeft al 2 jaar een vriend, woont bij zijn ouders in om te sparen voor een eigen stekje, vergeet niet te leven, … Goed bezig.

Wat ze vertelde was zinnig, ze was geïntersseerd in ons leven, had geschenkjes mee voor ons, was tevreden met het kleinigheidje dat hij voor haar had, geen eisen meer, geen geschooi of gezaag over wat ze allemaal te kort heeft, geen drama,  … Kortom, voor ons zat (eindelijk) een verstandige jonge vrouw die met haar voetjes op de grond staat. We hebben veel gepraat en vooral veel gelachen.

We kijken uit naar de volgende ontmoeting en hopen dat ze echt is zoals ze ons gisteren getoond heeft. Zo ja, komt het wel goed met haar (en haar vader).

Belofte maakt schuld.

Aangezien we er enigzins in geloven, hadden we elkaar beloofd om ‘iets te laten weten’ wanneer iemand van ons aan de ‘andere zijde’ zou komen.

Ik kan de uren niet tellen dat mijn moeder en ik, toen ik nog kind was, hierover bezig waren. We zouden komen spoken naar elkaar of in een droom contact maken of op een andere manier laten weten dat alles goed is met de overledene.

Ze heeft woord gehouden !

Enkele dagen na haar overlijden heeft mijn zus een droom verteld. Zus liep rond in moeders huis en vond het ene mooie stuk na het andere. Ze viel van de ene verbazing in de andere en zei telkens :’Ik wist niet dat dit hier stond.’ Haar conclusie was dat moeder haar huis heeft getoond aan zus zoals zij het zag : vol prachtige dingen. Logisch dat ze dit aan mijn zus getoond had want ze was zo graag in haar huisje met al haar (mooie) spulletjes bij zich, die mijn zus maar niets vond.

Ook ik heb gedroomd enkele nachten na haar overlijden. Ik was weer eens op wandel en stond op een plein. Opeens hoorde ik iemand in mijn oor fluisteren van langs achter : ‘Alles is (komt?) goed.’ Ik was zo verbouwereerd dat ik het maar half begrepen heb. Ik draaide me om en zag 2 figuren in de verte weg wandelen. Ik wist op slag dat het mama was (met misschien papa ?).

In elk geval was ik gerust gesteld. Ze had het me laten weten, zoals we afgesproken hadden al die jaren geleden.

Meneer Hummeling gaat op reis.

Vrijdagavond in de Stadsschouwburg, Toneelgezelschap Beumer en Drost.

Wat aangekondigd was en dachten te zien : Meneer Hummeling vertrekt eindelijk op de reis waar hij al van kind van droomde, maar komt niet aan in het hotel. Men wacht en wacht, en begint de vreemste veronderstellingen te maken …

Wat het wel was : er zijn 2 heren die een alternatieve vakantie willen beleven. De advertentie sprak van een vakantie in eigen stad, dus geen reisbeslommeringen of wachttijden, geen bagage, maar eigen verbeelding. De ene man heeft geen verwachtingen dus kan hij niet teleurgesteld worden, de andere is een neuroot die een gewone reis niet aan kan. Ze blijken allebei Hummeling te heten. Er is ook nog een Nederlander die Spaanse klanken uitbrengt.

Wat we wel te zien kregen was een zeer leuke mix van ludieke slapstick en woordhumor.

De verwijzingen naar volgzame schapen op reis, het voortrekken van de een, het niet in het hok krijgen van de 2 ‘dieren’, … was schitterend om te zien.

 

De acrobatie bij het geblinddoekt schoonduiken, voorzien van sportcommentaar, was hilarisch.

De weinige aanwezigen hebben zich in elk geval geamuseerd en wij ook. Het uurtje was zo voorbij.

Na de voordstelling werd een van de spelers in de bloemetjes gezet omdat het zijn laatste voorstelling ever was : hij was 65 jaar geworden.

© Stippy Pictures

We hebben foto’s afgegeven van hun vorige voorstelling en ze vonden dat zeer leuk. Ook hadden ze niet gemerkt dat mijn schat er weer genomen had. Ze zullen ons contacteren voor afdrukken van deze toch wel speciale voorstelling.

Nu mag het gedaan zijn !

Ik hoop dat al mijn water-problemen nu van de baan zijn.

• Eerst de keukenkraan kapot,
• dan een doorlopende wc,
• de kraan hersteld (nieuwe 30 euro),
• de wc niet direct,
• de nieuwe kraan lekt,
• de wc hersteld (50 euro+100 werk),
• de wasmachine kapot,
• de kraan hersteld (nieuwe 275 euro+100 werk),
• morgen de levering van de nieuwe wasmachine (500 euro+30 leveren).

Ja, ik heb deze maand veel meer geld uitgegeven dan ik verdien ! Gelukkig zijn niet alle maanden zo of ik zou van een soort tekort komen … 😉

Vraag van de week.

Het was vandaag woensdag dus mocht ik weer het onthaal doen. Hoera !

Ik dacht al dat ik geen sappige vraag zou krijgen om hier te zetten, maar op de valreep kwam deze telefoon binnen :

• Zij : Ik heb een vraagje …
• Ik : Je zou anders niet bellen, hé. Stel het maar.
• Zij : Ik zou willen weten hoeveel ziektedagen ik al genomen heb en aan welk dagbedrag.
• Ik : Mevrouw, u bent verbonden met de RVA ! Wij hebben deze informatie niet. U dient deze vraag te stellen aan uw ziekenfonds. Stomme koe !
• Zij : Ja, dat dacht ik al. Het zit zo : ik heb het daar al gevraagd en ze hebben me alles mooi op papier toegezonden. Ben ik die documenten nu wel kwijt zeker ? Ik wilde niet dom overkomen en het nog eens vragen. Daarom bel ik naar u.
• Ik : Ja, het spijt me maar ik kan u niet helpen. Ik vrees dat u toch daar nog een afdrukje zal moeten vragen.
• Zij : Zullen ze me niet stom vinden ?
• Ik : Wat denk je ? Maar natuurlijk niet ! Iedereen kan al eens iets kwijt spelen, hoor. En de slimste eerst !
• Zij : Ok. Dan zit er niets anders op. Bedankt. Je bent lief.
• Ik : Lief ?  Ik ? Gelukkig weet je niet wat ik ervan dacht ! Graag gedaan en veel succes.

It goes without saying dat wat hier doorstreept staat, ik niet luidop heb gezegd. Ja, ik ben lief.  😉

De hoeveelste zijn we vandaag alweer ?

Ik was weer goed bezig deze ochtend op het werk. Ik had 4 tassen mee van thuis. Ik zet er 3 in mijn bureaulade en laat 1 staan om vandaag te gebruiken. Ik maak thee, laat die te lang trekken, vergeet mijn tas te vullen, laat vanalles uit mijn poten handen vallen, … kortom een gebruikelijke 13de.

Wanneer ik dan toch de tas vul met thee en er melk bij doe, zie er iets in drijven. Ik  denk dat er een ring ingevallen is en kijk stomverbaasd naar mijn handen. Neen, ik had er maar 2 aan die zitten nog rond mijn vingers. Tiens.

Ik vis het ding eruit en zie dat het de USB-stick is waar de foto’s van het nieuwjaarsdiner + feestje op staan. Ja, ik had het in een tas gestoken for safe keeping, omdat ik het niet zou verliezen en vlug terug zou vinden …

Ik heb het vlug afgedroogd en, op hoop van zegen, aan de juiste persoon gegeven die de foto’s op onze werk-pc’s kon krijgen. Ik heb er wel bijgezegd dat de originele foto’s nog op onze computer thuis staan moest die stick kapot zijn.

Gelukkig was dat niet zo en een korte tijd later waren de foto’s te bezien voor iedereen binnen het WB. Oef !

De rest van de dag ben ik niet lomper geweest dan anders.

En wat hebben we geleerd ?

Eens buiten komen doet toch veel aan een mens. Je ziet vanalles en hoort de vreemdste dingen. Wat me gisteren opgevallen is :

• Dat het verkeer zeer langzaam geworden is net voor de Smedenpoort zo rond 16u30 en dat daardoor op tijd komen moeilijk is.
• Dat er veel egoïsten op de baan zijn.
• Dat iemand cash geld geven zonder kwitantie toch misschien niet zo slim is.
• Dat (veel) geld uittellen in briefjes van 50 euro veel tijd in beslag neemt.
• Dat een verkoop van een huis regelen, wanneer een curator in het spel is, de kopers danig de stuipen op het lijf kan jagen.
• Dat ik nog steeds iedereen kan overtuigen dat alles goed komt omdat ik een vrouw van mijn woord ben.
• Dat, wanneer mensen zenuwachtig zijn, ze de vreemdste dingen aan me toevertrouwen.
• Dat mijn broer en zus zeer ‘geciviliseerd’ doen wanneer ze elkaar irl zien.
• Dat ik nog steeds ‘the middle (wo)man’ ben tussen hen.
• Dat ik nog steeds de ‘go to’ persoon ben wanneer er iets moet gedaan worden en dat ik er nog steeds in tuimel. Sucker dat ik ben.
• Dat ik blij was om terug thuis te zijn.

Wat me ook opgevallen is :

• Dat onze kerstboom in bloei staat :

    

• Dat mijn schat ein-de-lijk de kerstversiering heeft afgenomen. De boom moet het nu buiten zien te redden.

 

• Dat we soms bezoek krijgen van een kat en, moest ik niet beter weten, hij de vader zou kunnen zijn van onze Toyah.

   

• Dat ik opeens merk dat er water komt vanonder de wasmachine of droogkast. Gedver ! Ik weet weer wat gedaan en, hopelijk niet, waaraan mijn geld te spenderen.