Drukke tijden.

Het zijn al drukke weken geweest. Niet dat we naar familie gaan om Nieuwjaar te vieren, daar doen we niet aan mee. Zo zitten we niet in elkaar.

We zijn al naar veel te vinden geweest in de Stadsschouwburg. Zo hebben we gezien :

• 10/01 : Hans was Heinri. Dat was niet wat we ervan verwacht hadden. Slapstick is niet aan mij besteedt. Ik kan NIET lachen met Buster Keaton of Laurel & Hardy. Voeg daarbij zeer enerverende muziek en ik stond op springen toen ik buiten kwam. Toen mijn fiets ook nog bleef piepen bij het naar huis rijden werd ik helemaal gek en heb het gesmeten, laten vallen en geschopt tot we thuis waren ! Visueel was het wel knap gedaan en lichamelijk indrukwekkend. Wie dus van dit soort ‘dans’ houdt, je weet waar naartoe.
• 15/01 : Jackobond. Zij was schitterend, zoals we van haar gewoon zijn. Ze zingt mooi en haar bindteksten waren grappig, ook omdat ze het publiek erbij betrok. Achteraf bleek ze een lieve, gewone jonge vrouw te zijn. Ook in haar bedankingsmail voor de foto’s die mijn schat haar had toegestuurd.
• 19/01 : Pasadena Roof Orchestra. We waanden ons in de jaren ’20 en ’30. Prachtige muziek, passende kledij, Britse humor. Meer moet dat niet zijn.
• 21/01 : Ghost Road. Zeer apart. Viviane Demuynck kruipt in de huid van een oude danseres, een vergane glorie, die herinneringen ophaalt. Gezeten tussen haar foto’s en voor een camera. Haar opname wordt geprojecteerd achter haar. Rokend, lachend, klagend, … over vervlogen tijden. Ze werd bij gestaan door Jacqueline Van Quaille, een sopraan, die in een vreemde taal stukken van liederen bracht.
• 24/01 : Matt Bianco. Reeds 30 jaar op de planken en still going strong ! Vanaf de eerste noot tot de laatste zat de swung er in. 90 minuten schitterende nummers zonder veel gepraat er tussen in. Hun oude nummers (Half a Minute, Get out of your Lazy Bed, …) staan er nog steeds en de nieuwe van hun recentste plaat ‘Hideway’, sluiten er perfect mee aan. Tegen het einde van het optreden stonden we allemaal recht met ons kont te schudden.

Voor een volledig verslag met foto’s : www.stadsomroep.com

Op het werk is het ook al druk maar leuk geweest. Door afwezigheden heb ik veel het onthaal gedaan, waar ik niet om geef. De dagen vliegen voorbij en voor ik het weet mag ik terug naar mijn poezen. Het werd me wel iets te heftig toen ik ook nog probeerde om er een ander werk bij te doen. Gelukkig begreep mijn chef dat en mocht ik de rest de volgende dag aan mijn bureau afwerken. Dat komt ervan wanneer je 3 dagtaken te doen hebt en maar 3,5 dagen gaat werken. Hoog tijd dat de grote bazen eens beseffen dat we met te weinig mensen zijn om het werk buiten te krijgen …

Zo ben ik maar weinig thuis geweest bij mijn lieve Nory, maar wanneer ik er wel was, hadden we quality time : spelen, knuffelen, dicht bij elkaar zijn en natuurlijk samen slapen.

Wanneer wij niet thuis zijn, is Kira binnen. Ik ben dan gerust dat ze niet overreden kan worden. Ze spelen meer en meer samen. Ttz. ze lopen achter elkaar, Kira begint zelfs soms en speelt ook alweer eventjes met het vele speelgoed dat overal ligt. Zo weet ik dat Nory zich niet verveelt wanneer wij er niet zijn. Omdat ze zo’n lieve schat is en steeds in mijn buurt, krijgt ze alle speciaaltjes en restjes van tafel. Ze is nu al bijna zo groot al Kira en ze kan nog 10 maanden groeien. Dat is het verschil tussen een winter- en zomerkat. Maar daar geef ik niet om : zolang ze op mijn schoot past, is het goed.

Het festivalseizoen is begonnen.

Het is niet omdat er hier niet veel meer verschijnt dat ik niet meer buiten kom. Mijn schat probeert mijn gedachten zoveel mogelijk bezig te houden door me overal mee te nemen naar leuke en mooie optredens. Hier een overzichtje :

Eerst was er zijn verjaardag : lekkers om te knabbelen en natuurlijk ook om te klinken en te drinken.

In Wenduine was de persvoorstelling van de tentoonstelling ’30-jaar Urbanusstrip’. Leuk om eens mee te maken.

Mijn liefste is, op verzoek, naar de Taptoe geweest om foto’s te nemen. Ik had geen zin om mee te gaan. Ik had iets gemist, zei hij toen hij terug was. Zeer indrukwekkend.

Voor de 11 juli-viering was er op de Burg, zoals elk jaar, heel wat te doen. Wij zijn alleen naar de optredens geweest. Dit jaar was op 10  juli Raymond Van Het Groenenwoud die de viering mocht inluiden.

De volgende dag was er eerst een Rock Ralley die gewonnen werd door Calling Susan. Wij vonden ze ook de beste. Wel leuk dat ze al ‘boven hun theewater’ waren toen ze hun prijs in ontvangst namen. Ach, de jeugd …  Dan mochten Massa Nobu, Vienna het feest opvrolijken. Als afsluiter kwamen The Postmen. Zij brachten een leuke mix van verschillende stijlen muziek.

Iedereen heeft het beste van zichzelf gegeven en ik heb mijn liefste glimlach opgezet. Ja, het festivalseizoen was begonnen.

 

We zijn ook nog naar het Kursaal in Oostende geweest om het schitterend optreden van ‘The Blues Brothers – approved’ mee te pikken.  Dat de zaal niet vol zat, verwonderde ons zeer. Zeker als je weet dat ze maar 1 optreden in België gaven. Maar gelukkig heeft niemand er zich iets van aan getrokken en heeft iedereen zich steengoed geamuseerd.

Ook is het Kneistival van start gegaan. Gisteren mochten The Rythem Junks de aftrap geven. Als ‘ouwe getrouwe’ hebben we kunnen genieten van The Hollies. Zij kunnen het nog steeds en hebben De Put zonder moeite mee gekregen. Het duurde niet lang of iedereen was mee aan het zingen met hun vele hits.

 

Volgende week volgen nog meer optredens in Kneist. Het zal een drukke week worden.

Terwijl ik dit hier schrijf zie ik op tv dat we nieuwe Koning hebben. Leve de Koning ! Ik geef hem het voordeel van de twijfel. Ik denk toch niet dat er veel voor ons, stervelingen, zal veranderen …

Ons feestje.

Ja, we hebben het weer gehad en het was opnieuw zeer leuk !

Veel volk is er niet gekomen, zo’n 30 man/vrouw, maar gaf me meer tijd om eens een woordje te plasseren met iedereen en om te dansen natuurlijk. Ha ja, ik vraag muziekanten omdat ik wil dansen, hé. Gelukkig stond ik daar niet heel te tijd alleen. Niet dat ik me dat aantrek, maar geef toe : het is toch leuker met meer.

Onze vriend Peter heeft met een vriend de Knuffelrock Cover Duo ‘ The P Connection’ opgericht. Natuurlijk wilden we hen horen en hebben dus aan hen gevraagd om te komen spelen. Ze hebben dat schitterend gedaan ! Sommige songs kon je zo naast de plaat leggen !

De genodigden kwamen gezapig binnen, alleen of met twee. Sommige waren later en sommige gingen vroeger terug weg. Mij niet gelaten. De meeste zijn lang gebleven en iedereen heeft zich duidelijk geamuseerd. De meeste zijn naar buiten gekomen om naar de muziek te luisteren terwijl anderen gezellig binnen bleven om te kletsen.

Het was zeer dorstig weer en mijn schat heeft zich moeten reppen om iedereen van koude dranken te voorzien. Er zijn 88 flesjes bieren, 3,5 liter witte wijn, 3,5 L bieren in blik, 5 L frisdank en water gedronken geweest. Ja, dorstig weer.

Maar wel droog ! Geen druppel regen gehad ! Bedankt Weergoden !

Ik had schoenen aan waarmee ik gemakkelijk omval. Ik sla mijn enkel om, wat ik veel doe, en kan mijn evenwicht niet meer houden. Zo ben ik enkele keren tegen de vlakte gegaan. Iedereen schrikt dan en ik lach me te pletter. Normaal gezien doe ik me niet pijn maar 1 keer ben ik op iets gevallen met dit als resultaat :

En neen, het was niet van zattigheid ! Zoveel heb ik niet gedronken : ik heb maar 12 Rodenbachs gedronken van heel de avond/nacht ! Pff !

Opeens zag ik dat mijn schat ook muziek aan het spelen was. Hier het bewijs :

Rond 2 uur zijn de laatste bezoekers weg gegaan, wat vroeg is. Wij hebben dan nog enkele uren alleen gefeest.

Het is geëindigd in tranen, zoals gewoonlijk. Ik moet dan nog eens goed huilen voor ‘mijn’ doden die er niet bij konden zijn. Ook van de stress, denk ik. Gelukkig weet mijn schat dat al en houdt me goed vast want ik heb dan het gevoel dat ik aan het vallen ben. Moe, gelukkig, uitgeweend ben ik rond 5 uur naar bed gegaan.

Heb ik al gezegd ik dat ik liefste man van heel de wereld heb ? Toen ik gisteren op stond waren bijna alle sporen van ons feestje alweer opgeruimd ! Zo heb ik alleen moeten helpen om de tent af te breken. Tot veel meer was ik niet in staat …

En dat allemaal op vrijdag de 13de.

Normaal gezien kom ik niet buiten op vrijdag de dertiende. Ik sukkel de trap af, al morsend eet ik mijn ontbijt, mijn tandvlees bloedt tijdens het poetsen (anders zelden) en ik val in de zetel waar ik zo weinig mogelijk nog uit kom en wacht tot de dag voorbij is.

Gisteren moest het anders, dus heb ik het maar helemaal omgegooid.

Ik had een afspraak voor nieuwe nagels. Aangezien ik in het begin van de maand al zo lomp ben geweest als maar kan, dacht ik het te kunnen riskeren. En het is gelukt ! Mijn nagels zijn nu oud roze van kleur en zien er weer fantastisch uit !

Ik ben wel met de fiets geweest, kwestie van mijn auto te vrijwaren van eventuele ongevallen. Als ik lomp ben met de fiets kan ik alleen mezelf pijn doen, hé.

We zijn ook naar Kinepolis gereden om de film ‘Battleship’ te zien. Opnieuw met de fiets voor dezelfde reden.  Het 2-richtingsfietspad naast de Expressweg maakt het aangenaam rijden en zo is het echt niet ver.

De film ‘Battleship’ gaat over een Alien invasie die natuurlijk afgeslagen wordt en de wereld is gered. Het komt wat traag op gang maar is wel spectaculair om te zien. Zelfs Rihanna speelt niet slecht.

’s Avonds zijn we naar ‘Jukebox 2000’ in het Stadsschouwburg geweest. Tine Embrechts, Lucas Van Den Eynde en Nele Bauwens, samen met een 10-koppig orkest, speelden een selectie uit 100 Nederlandstalige liedjes.

Er kon vooraf een selectie gemaakt worden via hun website. Tijdens de pauze kon men ook nog zijn/haar stem uitbrengen. Elk op beurt gingen ze ook het publiek in om iemand de mogelijkheid te geven zijn/haar keuze te laten spelen. Ze zijn zelfs tot in het ‘kiekenkot’ gegaan, tot grote hilariteit van iedereen aanwezig. Er werd zelfs iemand in het publiek opgebeld.

Het was een zeer aangename avond. Vol meezingers, schitterend gezongen en prachtig gespeeld. De humor was altijd aanwezig en het was duidelijk dat ze zich ook amuseerden, wat altijd aanstekelijk werkt.

Bijna hees gezongen, ik toch, en met een grote smile op onze snoet, zijn we terug naar huis gefietst.

Dat ik zo’n event volle dag zonder kleerscheuren overleefd heb, begrijp ik nog altijd niet, maar ik ben er wel dankbaar voor. Ik ben er een hele week in geslaagd om niet buiten te komen en dan, op die dag, 3 keer ergens naartoe gegaan. Bijna 10 uur in totaal uit huis geweest van de 16 uur dat ik wakker ben geweest én ik kan het navertellen ! Goe bezig !

Vandaag is het al weer heel wat minder : ik heb mezelf al 3 keer met mijn ochtendthee gedoopt, ben al 2 keer over een kat gesukkeld en heb bijna al 2 nagels gebroken … Ja, ik kom de rest van het weekend niet meer uit mijn zetel !

Te vroeg, te mooi …

Dit was de titel van een heel bijzondere muziekavond, gisteren in de Stadsschouwburg te Brugge. We mochten mee op het Kleinkunsteiland met Lucas Van Den Eynde, Jelle Cleymans, Maggie MacNeal, Jackobond (die de betreurde Yasmine verving) en 4 live muzikanten.

Heel speciaal omdat ze muziek brachten van Belgische en Nederlandse overleden artiesten. Soms leutig, soms ernstig en opeens grepen ze me bij de keel. We hebben gelachen, meegezongen en ja, ik heb een traan of twee gelaten. Heel ingetogen was hun ‘Porcelijn’ van Yasmine en hun lied over ‘doodgaan’ met een foto van de betreurde zangeres op de achtergrond.

Dat Jelle een mooie, sterke stem had wist ik al van toen ik hem gezien heb in ‘Kuifje’. Maggie heeft nog steeds een stem als een klok. In Jackobond had ik het volste vertrouwen na haar overwinning van ‘Zo is er maar één’. Ik wist niet dat Lucas naast een hilarische stand-up en schitterende acteur ook zo goed kon zingen. Ze vulden elkaar goed aan.

Het was een zeer geslaagde avond met veel muziek dat ik niet kende, maar dat me toch niet onberoerd liet.

Elke  was er ook en zij zal er zeker ook iets over schrijven. Check it out !

Fleetwood Mac

Woensdagavond zijn we naar het Sportpaleis in Antwerpen gereden om een van mijn favoriete groepen aan het werk te zien. Ik wist al de Christine McVie er niet zou bij zijn. Jammer, maar helaas. Ze zouden wel een waardige vervanger vinden, dacht ik zo.

Een kort stukje trager rijden aan de werken in Gentbrugge daar gelaten, is de rit naar de P+R te Melsele vlot verlopen. Na het ritje op de tram waren we ruim op tijd.

Ik dacht betere plaatsten te hebben gekozen dan de vorige keren, maar dat was niet zo. De mensen op het podium waren klein en we zaten verkeerd om de grote beeldschermen te zien. Volgende keer meer vooraan of hoger. Dat weten we nu ook weer.

De muziek was zeer goed. Lindsey Buckingham speelt nog steeds gitaar als de beste en de stem van Stevie Nicks klinkt nog steeds als een klok, al zong ze ook als een klok. Goed dat ik bijna al hun teksten van buiten ken want verstaan deed ik ze niet altijd. Hun samenzang was schitterend en hun verwijzingen naar hun vroegere problemen waren leuk. Hun ‘big hug’ werd met applaus beloond. Toen Mick Fleetwood rond liep met de ‘ballen’ van Rumours was het plaatje compleet.

Toen ik merkte dat mijn schat niet recht stond bij de bisnummers vroeg ik wat er scheelde. Hij had erge buikpijn en wilde eigenlijk naar huis. Wij dus weg maar het was meer dan goed geweest. We hadden ze gezien en gehoord.

De foto’s zijn van slecht kwaliteit want de mannen van de Security zaten op vinkenslag en mijn liefste kon het toestelletje niet lang genoeg richten om scherp te zetten. Hij wilde geen discussie dat je overal flitsen zag afgaan en dat hij trok zonder. Ja, zo is hij.

Zonder problemen waren we rond 1 uur thuis. De volgende dag om 6 uur opstaan was moeilijk maar we hebben ons niet laten kennen. Gelukkig was zijn buik veel beter zodat hij ook kon gaan werken.

The Spaghetti Western Orchestra.

Gisterenavond zijn we deze 5 Australiërs gaan bekijken in de Stadsschouwburg van Brugge. Ze zouden western tunes brengen van Ennio Morricone.

Ik dacht : typisch mijn schat want hij is zijn cowboy-jaren nog steeds niet ontgroeit. Ik heb die films allemaal wel eens gezien en er zijn nog stukjes muziek dat ik dacht te herkennen/herinneren. Maar 90 minuten mee vullen ? Ik had mijn twijfels.

Groot was mijn verrassing dat ook ik er met volle teugen heb van genoten. Hun keuze van instumenten was niet alleen subliem maar ook slim gevonden. We voelden de kogels (bijna) langs onze oren suizen, hebben meegezongen en gelachen. We waanden ons zowaar in een saloon.

Hier kan je lezen wat mijn schat er over dacht. En hier kan je zien wat ik bedoel. Klik op beeld & geluid en je krijgt 10 minuten van de show te zien. Een aanrader !

Silver en Eddy in de Cohiba.

We waren moe en hadden eigenlijk niet veel zin, maar beloofd is beloofd. We dachten Silver en Eddy Wally … wat een combinatie ! Maar neen hoor : ons meisje, Anne-Sophie, heeft het weer schitterend gedaan ! Zijn wij blij dat we geweest zijn ! 

Het begin was rustig, de mensen kwamen maar druppelsgewijs binnen. Ik had mijn postje tussen de VIP-tent en het café al weer vlug ingenomen. Dat mocht en ik blij. Zo kon ik alles mooi overzien en was ik verzekerd dat ik niet in de latere drukte moest staan.

En druk is het geweest ! Gelukkig minder dan verleden jaar want toen was het echt niet te doen. Nu was het perfect. Iedereen zag het zitten en was gelukkig.

Toen het tijd was voor Silver had iedereen zijn stek gevonden en kon het feest beginnen. Hun optreden was zeer goed. Niet zo krachtig als Milc Inc verleden jaar, maar zeker de moeite ! Met John Miles Jr. erbij vormen ze een sterk trio.

 

Na een korte pauze was het de beurt aan Eddy Wally. Mijn twijfels werden met de eerste noot van de baan geveegd : heel de zaak stond op zijn kop ! Hoe hij het publiek mee krijgt is onvoorstelbaar ! Je moet het maar doen op 77-jarige leeftijd. Hij was niet te stoppen en heeft al zijn hits gebracht. Iedereen deed mee en het was ‘geweldig’ !

Rond 2 uur zijn we naar huis gegaan : ons kaarsje was op, zo ook de gratis drankbonnen ..

Bedankt Anne-Sophie voor weer een zeer leuke avond ! De 600 foto’s sorteren en bewerken doen we deze week wel. Straks gaan we naar Knokke voor Moederdag …

Past. Present. Future.

Mijn verkoudheid komt en gaat zoals de zon. Gelukkig worden mijn hoestbuien al minder erg en zit er meer tijd tussen. Dat noemen ze langzaam genezen.

Morgen nog een halve dag werken en het zit er terug op. Zo gaat ie lekker !

Ja, ik ben gisteren gegaan deze keer, naar het groepsfunctioneringsgesprek. Ik had mezelf voorgenomen om mijn mond niet open te doen en ben er weer niet in geslaagd.  Gelukkig is er deze keer geen ruzie van gekomen. Integendeel : ik heb blijkbaar een compliment gehad voor mijn (positieve) inbreng. Zelf had ik het niet gehoord. Het was mijn chef die het vandaag zei. Krijg ik dan eens een goed woordje …

We hebben weer een druk weekend voor de boeg : vrijdagavond naar Stef Bos in de Stadsschouwburg, zaterdag is het Feest voor het 6-jarig bestaan van de Cohiba en zondag is het Moederdag.

Vrijdagmiddag is er een kaastafel op het werk van mijn liefste. Hij zal niet te lang mogen blijven plakken. Hopelijk steekt Stef wat schwung in zijn optreden of mijn schat valt nog in slaap. Ik mag er niet aan denken of ik begin al te lachen.

Zaterdag komen Silver en Eddy Wally optreden ! Niet echt my kind of music maar dat er ambiance zal zijn, kan ik je nu al verzekeren ! Allen daarheen ! Wij zullen er zijn om foto’s te nemen. Een Rodenbachje zal er ook wel in gaan …

Zondagnamiddag gaan we het verplichte nummertje afwerken en naar zijn moeder gaan met een plantje. Voor mijn moeder laat ik het afgeven. Zo ben ik daar toch al vanaf …

Sweet Surpises.

Toen ik gisterenmiddag thuis kwam met mijn nieuwe nagels, had mijn schat een lekkere verrassing voor me. Altijd leuk.

Het bezoek van Stef in de namiddag was meer dan aangenaam : we hebben weer eens goed kunnen zagen ventilleren over het werk en de collega’s. Hij had voor ons een boek mee en hij heeft enkele strips gekregen. Het is morgen zijn verjaardag, maar dat mocht ik waarschijnlijk niet zeggen. Oeps ! 😉

Dan ’s avonds naar Jeugdhuis The Nooddle te Beernem voor een optreden van oa. Foetal Void. De keyboardspeler, Wim, is de zoon van een collega van mijn liefste. De muziek op hun site klonk veelbelovend, dus waarom niet.

Toen wij aankwamen ging de eerste groep, Deer, juist beginnen. Lang zijn we niet binnen gebleven want wij vonden hun muziek echt LAWAAI ! Sorry gasten maar leer eerst eens MUZIEK spelen …

De volgende band, Golgi, was al veel beter: we zijn niet moeten vluchten. 

Al moet ik zeggen dat ik er niet veel van gehoord heb, want toen ik terug kwam van het toilet, zag ik iemand die ik meende te herkennen : de gitarist van KISStory. Ik zei tegen mijn mannemens : Stel je voor wie ik HIER meen te hebben gezien ? Ja, ik dacht het die schitterende coverband Nederlanders waren. Hij ging kijken en kwam terug met Roland, alias Spaceman, de uitstekende gitarist van KISStory ! Wat een vriendelijke vent bleek hij te zijn : hij vertelde ons honderduit dat hij, buiten zijn vrouw en 2 kinderen, en dat hij voltijds gaat werken, volledig doordrongen is van KISS en de coverband. Dat hij ze al 35 keer had gezien, dat hun kostuums extacte kopies zijn, dat ze met 15 man crew werken, dat ze bezig zijn met de huidige nummers van Kiss, dat we altijd mochten komen foto’s nemen van hun optredens en dat hij met veel plezier op de foto wilde met mij voor de blog. Het was echt een leuke verrassing om deze zeer sympathieke kerel tegen het lijf te lopen.

Heel gewoon.

  In vol ornaat . 

 

 

 

 

 

 

Toen was het de beurt aan Foetal Void. Ze deden het zeer goed en spelen goed samen maar moeten nog wat groeien. Ze zijn jong, hebben een leuke sound en ze zullen er wel geraken. Ze hebben in elk geval al een grote aangang.

 

 

 

 

 

Wat ons opviel was dat de jongeren van het Jeugdhuis vriendelijk, beleefde mensen waren : aanbieden om een nieuwe pint voor je te betalen na het per ongeluk gedeeltelijk omstoten, ‘pardon’ zeggen na een toevallig duwtje, … Ik wist niet dat er nog zo’n jonge lui bestonden. Een zeer aangename verrassing.