Het zijn al drukke weken geweest. Niet dat we naar familie gaan om Nieuwjaar te vieren, daar doen we niet aan mee. Zo zitten we niet in elkaar.
We zijn al naar veel te vinden geweest in de Stadsschouwburg. Zo hebben we gezien :
- 10/01 : Hans was Heinri. Dat was niet wat we ervan verwacht hadden. Slapstick is niet aan mij besteedt. Ik kan NIET lachen met Buster Keaton of Laurel & Hardy. Voeg daarbij zeer enerverende muziek en ik stond op springen toen ik buiten kwam. Toen mijn fiets ook nog bleef piepen bij het naar huis rijden werd ik helemaal gek en heb het gesmeten, laten vallen en geschopt tot we thuis waren ! Visueel was het wel knap gedaan en lichamelijk indrukwekkend. Wie dus van dit soort ‘dans’ houdt, je weet waar naartoe.
- 15/01 : Jackobond. Zij was schitterend, zoals we van haar gewoon zijn. Ze zingt mooi en haar bindteksten waren grappig, ook omdat ze het publiek erbij betrok. Achteraf bleek ze een lieve, gewone jonge vrouw te zijn. Ook in haar bedankingsmail voor de foto’s die mijn schat haar had toegestuurd.
- 19/01 : Pasadena Roof Orchestra. We waanden ons in de jaren ’20 en ’30. Prachtige muziek, passende kledij, Britse humor. Meer moet dat niet zijn.
- 21/01 : Ghost Road. Zeer apart. Viviane Demuynck kruipt in de huid van een oude danseres, een vergane glorie, die herinneringen ophaalt. Gezeten tussen haar foto’s en voor een camera. Haar opname wordt geprojecteerd achter haar. Rokend, lachend, klagend, … over vervlogen tijden. Ze werd bij gestaan door Jacqueline Van Quaille, een sopraan, die in een vreemde taal stukken van liederen bracht.
- 24/01 : Matt Bianco. Reeds 30 jaar op de planken en still going strong ! Vanaf de eerste noot tot de laatste zat de swung er in. 90 minuten schitterende nummers zonder veel gepraat er tussen in. Hun oude nummers (Half a Minute, Get out of your Lazy Bed, …) staan er nog steeds en de nieuwe van hun recentste plaat ‘Hideway’, sluiten er perfect mee aan. Tegen het einde van het optreden stonden we allemaal recht met ons kont te schudden.
Voor een volledig verslag met foto’s : www.stadsomroep.com
Op het werk is het ook al druk maar leuk geweest. Door afwezigheden heb ik veel het onthaal gedaan, waar ik niet om geef. De dagen vliegen voorbij en voor ik het weet mag ik terug naar mijn poezen. Het werd me wel iets te heftig toen ik ook nog probeerde om er een ander werk bij te doen. Gelukkig begreep mijn chef dat en mocht ik de rest de volgende dag aan mijn bureau afwerken. Dat komt ervan wanneer je 3 dagtaken te doen hebt en maar 3,5 dagen gaat werken. Hoog tijd dat de grote bazen eens beseffen dat we met te weinig mensen zijn om het werk buiten te krijgen …
Zo ben ik maar weinig thuis geweest bij mijn lieve Nory, maar wanneer ik er wel was, hadden we quality time : spelen, knuffelen, dicht bij elkaar zijn en natuurlijk samen slapen.
Wanneer wij niet thuis zijn, is Kira binnen. Ik ben dan gerust dat ze niet overreden kan worden. Ze spelen meer en meer samen. Ttz. ze lopen achter elkaar, Kira begint zelfs soms en speelt ook alweer eventjes met het vele speelgoed dat overal ligt. Zo weet ik dat Nory zich niet verveelt wanneer wij er niet zijn. Omdat ze zo’n lieve schat is en steeds in mijn buurt, krijgt ze alle speciaaltjes en restjes van tafel. Ze is nu al bijna zo groot al Kira en ze kan nog 10 maanden groeien. Dat is het verschil tussen een winter- en zomerkat. Maar daar geef ik niet om : zolang ze op mijn schoot past, is het goed.
Mich & co. 