Waregem Koerse 2014.

Yes indeed, we waren er terug bij.

Gewapend met een ingangsticket als ‘genodigde’, een mail voor perskaarten, een plaats op de VIP-parking en een mail dat we op de lijst stonden voor de Tent Naessens op het middenplein konden we vertrekken.

Mia en Bob brachten ons feilloos naar de juiste parking, onder politie begeleiding in de coach naar de ingang. Het ticket werd aanvaard en zo ook de mail voor de perspassen. Bij het in ontvangst nemen van die passen kregen we te horen dat we met deze niet op het gras zouden mogen en aangezien we geen perskaart hadden, kregen we geen genummerd jasje. Mijn liefste was niet tevreden maar ik was ervan overtuigd dat ik het wel zou oplossen.

Na een drankje (Rodenbach, hoera !) en een pakje frieten vonden we al vlug de vrienden. Goed zo : ik kon bij hen blijven wanneer ik geen zin had om foto’s te nemen en eventjes een rustpauze wilde inlassen.

Dan was het tijd voor de eerste draf-ren. We namen ons plaatsje in, tussen de haag en de Ierse Berm, en we konden onze toestellen instellen.

Op het grote scherm aan de overkant konden we de rest van het parcours, de finish volgen en een foto nemen van de winnaar.

Tijd voor de eerste galop-ren en we stonden op post. Eerst verzamelen en dan starten. Over, of liever door de haag, op en over de Ierse Berm, over een andere haag.

Het was mooi weer en er was zeer veel volk gekomen. Gelukkig bleef iedereen beleefd en welgezind want het was niet zo eenvoudig om van de ene kant naar de andere kant te geraken.

Heel de dag door heb ik speciale hoeden getrokken.

 

 

 

 

 

Ook Sven De Leijer voor ‘De Ideale Wereld’ was aanwezig om sommige dames te interviewen.

Voor de Grote Steeple Chase zijn we van tactiek veranderd : mijn schat zou aan de Gaverbeek post vatten en ik zou aan de Ierse Berm klaar staan, om zo niet dezelfde foto’s te hebben. Ik stond duidelijk niet goed en/of had de verkeerde lens op staan want het resultaat is gene vetten :

Ik was net te laat om een valpartij op beeld te krijgen. Gelukkig heeft niemand (paard of mens) zich erg bezeerd. Oef !

Dan moest ik zo vlug mogelijk naar de andere kant om de winnaar en de traditionele duik in de Gaverbeek te trekken.

De Missen en Prominenten waren er ook. Samen met de winnende jockey, trainer en eigenaar was het drummen op het podium.

Terwijl de Band de Marseillaise speelde, mocht de ruiter alle prijzen in ontvangst nemen. De Winnaar van de 2 vorige jaren kon geen geschiedenis schrijven door een 3de jaar op rij te winnen. Hij werd toch, ondanks het vele gewicht dat paard moest dragen, knap derde.  Een zeer grote overwinning voor de trainer : zijn paarden kwamen als eerste 3 over de finish !

Toen was het tijd voor de ‘grote plons’. De fotografen stonden klaar, netjes op afstand deze keer, zodat iedereen kans had om de perfecte foto te nemen. Vind je mijn schat ?

Mijn toestel weigerde dienst op het ‘moment suprême’ en dit is het resultaat. Flauw, hoor.

Gelukkig mag ik een foto van mijn liefste hier gebruiken. Zie je me zitten (vloeken) ?

Voor mij was het hoog tijd om de vrienden terug op te zoeken.  Terwijl mijn schat nog meer races en winnaars trok, bleef ik genieten van een frisse Rodenbach en het gezelschap. Na een tijdje miste ik hem toch en wanneer ik een sms kreeg dat hij op het middenplein was, ging ik hem vervoegen en nam afscheid van de vrienden.

Aan de tent Naessens wachtte ons een onaangename verrassing : met de mail alleen mochten we niet binnen aangezien er nog een selectie werd gemaakt en wij niet op ‘de lijst’ stonden ! Pff ! We waren straf ontgoocheld want geen foto’s van het schilderij dat geveild werd ten voordele van MS, geen foto van de winnende hoed, geen BV’s voor de lens, het optreden van Bart Kaëll niet kunnen kieken, … Enfin, dan maar de laatste drafrennen trekken en naar huis.

De bus bracht ons veilig naar Mia. Natuurlijk had ik Bob niet nodig om thuis te geraken en ben ik weer verkeerd gereden : van Waregem naar Brugge is via Gent toch de kortste weg, niet ? 😉 Ach, we waren daardoor een half uurtje later thuis maar na zo’n leuke dag, konden we er tegen. Ja, het was weer geweldig leuk !

Dat ik de volgende namiddag moest gaan werken omdat er een chef absoluut moest moeilijk doen, was minder, maar ik heb het overleefd.

Razor Reel Fantastic Film Festival 2012

De kop is eraf : de openingsfilm van het RRFFF werd gisteren vertoond in Kinepolis gevolgd door een receptie.

Die film was : ‘Safety Not Guaranteed’ , een komedie. Niet direct het soort film dat je zou verwachten op dit filmfestival en toch … De organisatoren willen af van het idee dat ze enkele horror- en/of slasherfilms zouden vertonen ! Alle soorten films komen in aanmerking … als er maar een hoek af is. 😉

Het volledige programma kan je hier terug vinden. Check it out ! Er zit zeker een film tussen die je zal bekoren. Wij zullen het de komende dagen in elk geval druk hebben met films bekijken en foto’s nemen van de guests die komen spreken of voor een Q&A.

Neelix, de Pruts :  1ste dag.

Mijn schat stond op want hij moest werken. Ik hoorde de kleine beneden en ging kijken. Het was al druk aan het spelen. Kyra kwam ook naar beneden maar ging onmiddellijk terug naar boven. Dat vond ik bemoedigend : ze wilde toch niet direct weer naar buiten. Dit was nog steeds haar huis. Ze zou wel ontdooien, hoopte ik.

Ik observeerde Neelix hoe het at, speelde, sliep en de kattenbak bezocht. Zo nu en dan kwam er een glimlach op mijn smoel toen ik het zag spelen. Ik maakte vergelijkingen met onze vorige poezen.

Opeens vond ik het niet meer. Na lang zoeken vond het ik in een heel klein hoekje. Ik streelde het eens en liet het slapen. Ondertussen kon ik ook een en ander doen, zoals de vele foto’s inladen die ik in die 2 dagen al genomen had van die kleine spruit. Toen het wakker werd begon het weer erg te miauwen. Ik vond het al bevend onder tafel. Ik nam het op en hield het dicht bij me. Het beven hield op en het motortje sloeg aan. Zo troostten we elkaar een tijdje tot het uit mijn armen wilde om te eten en te spelen.

Tegen dat mijn schat thuis kwam had ik Kyra al enkele keren gezien maar ze ging
steeds terug naar boven of ging achter de zetel vooraan liggen. Pruts had
ondertussen veel gespeeld, gegeten en geslapen.

Toen we moesten vertrekken naar het RRFFF hebben we de kleine terug in de badkamer opgesloten, voor zijn eigen veiligheid maar ook omdat het kattenluikje dan open kan blijven voor Kyra.

Wanneer we terug thuis waren mocht het terug vrij door het huis lopen tot het tijd was om te gaan slapen. Kyra is terug bij me komen slapen.

Zou het goed komen tussen die 2 ? Ik hoop het van harte …

Nieuw in Blogland :

Mijn schat heeft (eindelijk) zijn eigen stek :

http://stippypictures.wordpress.com/

Check it out !

Daar zullen enkele zijn foto’s komen voorzien, eventueel, van commentaar.

Nu maar hopen dat ik er nog mag gebruiken voor hier. 😉

Omdat ik niet kon kiezen op een baaldag.

Maandag was een leuke dag : veel werk kunnen verzetten, rustig in de bureau, ik van telefoon. Ja, zo ging ie lekker. Ondanks dat er 2 moeten werken voor Gent en er vele afwezigen waren.

Wat een verschil met dinsdag : zeer druk, ene die zes keer heel luid moest vertellen over haar reis, steeds hetzelfde tegen verschillende personen zodat ik zes keer hetzelfde gehoord heb. Ze deed ook niet werk, wat nog meer op mijn zenuwen werkte en ik al van 9 uur erge koppijn had. Mijn humeur kelderde en niets wilde nog lukken.

Woensdag was dan weer een verademing. Iedereen was lief en vriendelijk. Ik heb alle telefoons en bezoekers voor mijn dienst zelf gedaan en heb zelfs dossiers kunnen doen.

Donderdag was een echte baaldag ! Ik was beter in mijn bed gebleven ! Niets wilde lukken ! Zelfs een document afdrukken ging niet. Ik ben daar meer dan een half uur mee bezig geweest voor ik had wat ik nodig had, om dan, na nog een uur berekenen, te merken dat het niet nodig was, wat ik pas kon weten na de berekening. Faxen moest ook enkele keren herdaan worden. Stomme telefonische vragen, vele ook verkeerd doorgegeven. Bezoekers die niet bij ons moesten zijn maar ik moest wel naar beneden om het uit te leggen ! Ja, het was niet de onthaalbediende die het gewoon is, maar een vervangster die er, eerlijk gezegd, niets van bakt die haar best doet. Ik mag het niet doen omdat er teveel werk is in onze dienst …

Kort na de middag had ik een afspraak om met mijn Mia naar de keuring te gaan. Natuurlijk moet ik nog eens terug, of wat had je gedacht ? Ik had tenslotte een baaldag en dan gaat alles verkeerd, hé. De handrem, die ik nooit gebruik omdat ik Mia altijd in de eerste versnelling laat staan, doet het niet goed en de lichten geven geen licht meer genoeg omdat de kapjes ervoor vuil zijn aan de binnenkant. Ik mag pas volgende week donderdag naar mijn neef/garagist. Pff  !

Ik ben dan toch nog naar de Berca gereden want ik wilde nieuwe laarsjes. Ik had een bon van 10 euro korting en wilde die niet verloren laten gaan. 😉 Natuurlijk had ik eerst niet gekeken wat ik nog had. Ik wist wel dat ik enkele had weg gesmeten. Ik dacht om eens bruine te kopen, voor onder mijn bruine broek, en een natuurlijk nieuw paar zwarte.

De winkel was open ! Ik had half verwacht dat ik voor een gesloten deur zou staan, baaldag, weet je wel. Het probleem lag anders : ik zag paar na paar botjes die ik mooi vond ! Iedere laars had iets wat me aansprak : mooie hiel, ietske hoger, speciaal model, … Op een gegeven moment liep ik met 6 laarzen rond !

Ik heb dan van mijn hart een steen gemaakt en met ‘slechts’ 3 naar de kassa gegaan. Ik gaf mijn kortingsbon af en het begon al : het ene paar kwam daar niet voor in aanmerking. Ik moest aan 50 euro geraken of de bon was waardeloos. Gelukkig, de andere 2 paar waren samen iets meer dan 100 euro dus kreeg ik, al had ik maar 1 papiertje mee, 2 keer korting. Het paar dat niet in aanmerking kwam voor die bon hadden zelf een afslag van 40% ! Zo had ik 3 paar botjes voor 109 euro ! Hoera !

Thuis gekomen wilde ik er een foto van nemen voor hier. Na 50 foto’s heb ik het op gegeven : ik kreeg de kleuren niet goed. Pff ! Gelukkig heeft mijn schat er meer verstand van en kan ik ze hier toch tonen :

Het zijn dus geworden : blauw-grijs, beige en grijs. Geen zwarte en maar goed ook want ik heb er nog 2 paar in dat kleur …

Ik kan weer mijn voeten omslaan naar hartelust. Ik doe dat ook wanneer ik op blote voeten loop, gelukkig val ik zelden, maar nu zal ik er wel mooi uitzien, hé. Nu nog leren elegant te gaan of is het daarvoor te laat ? 😉

1 mei 2012 : 2 ringen en geen kater.

Gisteren was het stralend weer, dus zijn we, samen met de helft van Brugge en omstreken, naar ‘den bottanieken hof’ oftewel het Astridpark, voor de niet-Bruggelingen, gegaan voor de jaarlijkse optredens, terug zien van vrienden en walgelijk veel drank. Waauw ! Wat een zin om mee te beginnen !

Nu, had het geen lekker weertje geweest, zouden we toch gegaan zijn hoor. Ha ja, mijn schat moet en zal foto’s nemen van elke groep die komt muziek of lawaai (as is the case) maken.

Ik ga graag mee want het is altijd een leuk weerzien met vrienden die we al heel de winter niet/minder tegen gekomen zijn. Het voelt ook aan als de start van de zomeroptredens en -samenkomsten. Het is alsof als 1 mei leuk is, heel de zomer leuk zal zijn. En gisteren was leuk, dus dat beloofd.

Het weer was prachtig ! Zon in overvloed, lekker warm en wanneer het dreigte té warm te worden kwamen er enkele wolken de warmte blussen. Ideaal voor alle aanwezigen. Dat was ook de meest gebruikte openingszin : ‘Hey, hoe ist ? Prachtig weer, hé. Alles goed met jullie ?’ Heel wat leuker dan ‘Ha ! Jullie hebben ook dit rotweer getrotseerd. Wij zullen zeker niet lang blijven, hoor!’ Dat er nog meer volk was dan verleden jaar, kunnen jullie dus wel raden.

Ik kreeg daar te horen dat het beter gaat met mijn vriendin.  Het nieuwe hart doet het goed. Ze is wakker en van de hart/longmachine af. Ze krijgt wel nog zuurstof bij maar dat is tijdelijk. Oef !

En neen, ik ben niet beginnen zuipen van contentement ! Neen, ik wou niet, zoals elk jaar, tegen het schemeren onder een tafeltje liggen slapen dus heb ik het heel de dag bij Fanta gehouden.  Ik heb hier en daar eens mijn lippen gezet aan de vele verschillende alcoholische draken die te verkrijgen waren, maar niets kon me bekoren. Ik moet wel zeggen dat ik, tegen het einde, dacht dat ik in een suikerklontje zou veranderen.

Toen mijn schat opeens met een ring voor me kwam aanzetten zei hij er direct bij dat hij me niet ten huwelijk vroeg. Toch was ik blij met mijn aanwinst. Aangezien de 2de aan halve prijs was, heb ik er direct nog ene gekocht. Dit is de buit :

 

Ik heb zeer veel vrienden terug gezien maar ik denk toch dat ik er vele gemist heb want ik ben niet vaak van ‘mijn’ tafeltje weg geweest. Ik stond daar goed : net binnen in de tent, niet ver van de bar, bijna iedereen moest er langs om drank of drankjetons te halen. Ook was dit de weg naar de toiletten die een heel eind verder stonden opgesteld. Zo heb ik geregeld geroepen ‘Hey ! Ken je geen mensen meer, misschien ?’, waarop dan een warme knuffel en vele zoenen volgden. Iedereen was, zeker later op de dag, verbaast dat ik ‘staande’ was. Leuk om alle gesprekken nog te herinneren.

Er waren ook free hugs ! Hoera !

 

Zo komt het dat ik alle optredens heb gezien, gehoord en beleefd. Ik kon ook eens meepraten over wie er de Red Rock Rally moest winnen. Ik heb zelfs mijn stem voor de publieksprijs ingediend en dit voor de eerste keer in de 12 jaar dat ik er ga ! Ik was dan ook zeer blij te zien dat ‘Soviet Grass’, een groep uit Sint-Michiels bij Brugge, zowel de RRR als de publieksprijs heeft gewonnen. Dat die met zijn geruit hemd de zoon is van een klasvriendin van mij, en ik haar zo ook heb terug gezien, was een aangename bonus.

 

De groep ‘Vienna’ was weer schitterend. ‘Buurman’ was zeer goed maar paste niet echt tussen alle andere lawaaimakers.  ‘Steak number Eight’ was niet mijn ding. De afsluiters waren ‘The Kids’. Niet echt ‘kids’ meer maar daarom niet minder steengoed.

 

 

Tegen dan was iedereen, ik en nog enkele zeldzame zielen uitgezonderd, al goed zat. Ik had pijn aan mijn rug, knie en voeten van heel de dag recht te staan aan ‘mijn’ tafeltje en vond het tijd om naar huis te fietsen. Dat mijn schat meer kilometers gereden heeft op de terugweg dan ik, deed me de koude vergeten.

Dat ik vandaag geen kater heb en hij wel doet me opnieuw glimlachen. Ook de herinnering aan de liefde en vriendschap van gisteren verwarmt mijn hart.

‘There will be no next time !’ ? Laten we hopen dat ik volgend jaar ook zoveel verstand aan de dag kan leggen door niet te drinken. Dan zal er zeker nog een volgende keer zijn !

Das Pop.

Er is 1 ding goed aan de Ronde van Vlaanderen en dat is, naar mijn mening, het optreden op de vooravond van de start in Brugge. Zo ook gisteren. Hoera !

Das Pop kwam het grote podium op de Markt vullen. Aangezien ik ze vorige zomer niet kon gaan bekijken op Kneistival wegens de operatie aan mijn knie, wilde ik dit optreden zeker niet missen.

We waren er tijdig met de fiets geraakt maar het was koud op de trappers! Brr  !

We vroegen en mochten de eerste 4 nummers van het optreden foto’s nemen voor het hekken. Dank u wel !

In die paar minuten heb ik meer dan 350 foto’s genomen. Ja, ik wist van mijn schat dat Bent niet gemakkelijk te fotograferen is, dus wilde ik zeker zijn dat ik ‘enkele’ goeie had. Dat bleek achteraf nog goed mee te vallen of ik had mijn toestel eens goed ingesteld. Ik heb er nog de helft van over. Nog genoeg, hé.

Het was niet warm en die (letterlijk) 2 spetters vocht konden de pret die bederven. Zo vonden ook de vele toeschouwers. De markt stond vol en we hebben een schitterend optreden gezien.

 

Dat ze het ook leuk vonden was duidelijk te horen in hun muziek. Ze hebben iets meer dan een uur het beste van zichzelf gegeven. Het moment waarop bijna iedereen mee zong, bezorgde me kippenvel. Prachtig !

Mijn liefste heeft, na hun optreden, nog vlug enkele foto’s van in Kneistival kunnen afgeven aan Bent. Hij was er duidelijk blij mee.

Achteraf zijn we schoontjes naar huis gefietst. We hebben niet echt gezocht naar bekenden want geen van beide had zin om ‘in de drank’ te geraken. Ik heb wel gesakkerd dat ik het koud had op die tweewieler. In mijn auto is het toch warmer. Toch was ik blij dat ik erbij geweest was.

Meneer Hummeling gaat op reis.

Vrijdagavond in de Stadsschouwburg, Toneelgezelschap Beumer en Drost.

Wat aangekondigd was en dachten te zien : Meneer Hummeling vertrekt eindelijk op de reis waar hij al van kind van droomde, maar komt niet aan in het hotel. Men wacht en wacht, en begint de vreemste veronderstellingen te maken …

Wat het wel was : er zijn 2 heren die een alternatieve vakantie willen beleven. De advertentie sprak van een vakantie in eigen stad, dus geen reisbeslommeringen of wachttijden, geen bagage, maar eigen verbeelding. De ene man heeft geen verwachtingen dus kan hij niet teleurgesteld worden, de andere is een neuroot die een gewone reis niet aan kan. Ze blijken allebei Hummeling te heten. Er is ook nog een Nederlander die Spaanse klanken uitbrengt.

Wat we wel te zien kregen was een zeer leuke mix van ludieke slapstick en woordhumor.

De verwijzingen naar volgzame schapen op reis, het voortrekken van de een, het niet in het hok krijgen van de 2 ‘dieren’, … was schitterend om te zien.

 

De acrobatie bij het geblinddoekt schoonduiken, voorzien van sportcommentaar, was hilarisch.

De weinige aanwezigen hebben zich in elk geval geamuseerd en wij ook. Het uurtje was zo voorbij.

Na de voordstelling werd een van de spelers in de bloemetjes gezet omdat het zijn laatste voorstelling ever was : hij was 65 jaar geworden.

© Stippy Pictures

We hebben foto’s afgegeven van hun vorige voorstelling en ze vonden dat zeer leuk. Ook hadden ze niet gemerkt dat mijn schat er weer genomen had. Ze zullen ons contacteren voor afdrukken van deze toch wel speciale voorstelling.

De hoeveelste zijn we vandaag alweer ?

Ik was weer goed bezig deze ochtend op het werk. Ik had 4 tassen mee van thuis. Ik zet er 3 in mijn bureaulade en laat 1 staan om vandaag te gebruiken. Ik maak thee, laat die te lang trekken, vergeet mijn tas te vullen, laat vanalles uit mijn poten handen vallen, … kortom een gebruikelijke 13de.

Wanneer ik dan toch de tas vul met thee en er melk bij doe, zie er iets in drijven. Ik  denk dat er een ring ingevallen is en kijk stomverbaasd naar mijn handen. Neen, ik had er maar 2 aan die zitten nog rond mijn vingers. Tiens.

Ik vis het ding eruit en zie dat het de USB-stick is waar de foto’s van het nieuwjaarsdiner + feestje op staan. Ja, ik had het in een tas gestoken for safe keeping, omdat ik het niet zou verliezen en vlug terug zou vinden …

Ik heb het vlug afgedroogd en, op hoop van zegen, aan de juiste persoon gegeven die de foto’s op onze werk-pc’s kon krijgen. Ik heb er wel bijgezegd dat de originele foto’s nog op onze computer thuis staan moest die stick kapot zijn.

Gelukkig was dat niet zo en een korte tijd later waren de foto’s te bezien voor iedereen binnen het WB. Oef !

De rest van de dag ben ik niet lomper geweest dan anders.

Poezen en vogels.

Deze ochtend zat ik hier aan de pc wat te surfen toen ik opeens de kleine poes zag komen afgelopen met iets in haar bek. Ik stormde naar hun deurtje om haar de toegang te beletten. Zo dichtbij zag ik dat ze een vogeltje gevangen had en dat het nog leefde ! Terwijl ik de schuifdeur open deed riep ik : ‘Laat los ! Laat los !’ , maar ze liep ermee onder de tuinbank. Ik greep naar mijn tuinschoenen. Ze zag wat ik wilde doen en liep verder de tuin in. Ik was nog aan het sukkelen om die verdomde dingen aan mijn voeten te krijgen toen ik zag dat ze het diertje los liet. Tot mijn groot genoegen zag ik het, na enig gefladder, weg vliegen. Hopelijk kan het zijn leven verder zetten en is het alleen maar geschrokken. Ik heb er geen foto’s van, natuurlijk.

Dit deed me denken aan enkele dagen geleden. Mijn schat had een kastdeur open gedaan. Niets bijzonders zal je zeggen en gelijk heb je, ware het niet dat het potje met nootmuskaat uit de kast viel. Hij heeft alles opgekuist, of zo dacht hij. We keken alle 2 heel vreemd op toen we onze kleine poes zagen wentelen en keren op net dat plekje. Ik wist niet dat nootmuskaat hetzelfde effect op hen heeft als kattekruid !

   

Ook heb ik een foto genomen van mijn prachtige grote Toyah. Het viel me op hoe groot hij geworden is. Ik heb enkele foto’s opgezocht van de eerste dagen dat hij en zijn zus Chewy bij ons waren.

     

Mijn fototoestel ligt hier naast me voor het geval er vogels komen eten aan de vele voederbollen die mijn liefste heeft opgehangen aan de wasdraden. Ik zal het moeten geloven dat die van de Aldi/Lidl niet zo gegeerd zijn want alleen deze vogels komen ervan eten :

 

 

 

 

 

Maar geef toe : zijn er een lievere poezen dan deze ? Wanneer hij zo naar je kijkt zou je toch direct die beefsteak uit de frigo halen en het hem geven, hé. Geen wonder dat de Temptations zo vlug op zijn.

Ook de kleine Kira kan er weg mee :

Ach, we hebben ze toch maar om te verwennen, hé.

Hoe is het toch mogelijk ?

Nu is de nieuwjaarsmaand officieel voorbij. We hebben gisteren met het werk ons nieuwjaarsdiner gehad. Dit gebeurt traditioneel de laatste vrijdag van januari, als afsluiter van de nieuwjaarsmaand. Nog 1 keer er een lap op geven en dan gedaan voor een jaar.

In de voormiddag zou ik om een nieuwe bruine jeans gaan, maar was te lui. Ook omdat het goudkleurachtige topje, dat ik speciaal voor deze gelegenheid had gespaard, groen bleek te zijn en toch niet goed viel, naar mijn gedacht. Het kan ook zijn dat ik niet goed genoeg gezocht heb en het verkeerde opgevist had.

Dan maar iets anders aandoen. Na veel passen en overwegen, had ik iets gevonden. Een bruine broek zou daar prachtig bij gestaan hebben, maar toen was het al te laat om nog ene te gaan kopen. Geen probleem : ik heb kleren genoeg ! Gezocht en gevonden : een bruine (huis)broek. Lekker niet spannend. Ik zou op mijn gemak zitten tijdens de maaltijd.

Om 12 uur in actie geschoten : kleren aan, mijn ogen kleuren, 2 kleuren lippestift aangebracht, accesoires aan, laarsjes en cape : klaar. Nog vlug naar de bank om geld, verkeerd gereden en om 13 uur aangekomen. ‘Slechts’ 30 minuten te laat. Geen probleem : de aperitief was nog bezig en we waren niet de laatste.

Het eten in de Salons Lodewijk Van Male was voortreffelijk ! Ze bleven maar komen met de hoofdschotel en ik bleef maar nemen en eten. Het dessertbuffet was grandioos ! Alles was er lekker. Daarom ben ik ook 2 keer mijn bordje gaan vullen. Niet te doen, zo lekker !

Daarna begon de dans en onze vertrouwde dj vloog er direct in. En wij ook. Er werd ‘pot’ gelegd en laat de drank maar komen. Hoera !

Alleen : mij lukte het niet echt om het ritme te vinden.  Mijn maag stond op springen, de Rodenbach wilde niet tussen de gaatjes lopen (omdat er geen waren ?) en ik kreeg zure oprispingen. Had ik soms teveel gegeten ? Natuurlijk wel, domme koe !

Het ging me niet. Mijn voeten wilden niet mee, mijn kont luisterde niet, mijn buik kwam een kwartier achter, mijn haar is te kort om goed te kunnen headbangen, ik had het veel te warm. Het naar buiten moeten om te roken deed er ook geen goed aan …

Tot overmaat van ramp was er een collega die het nodig vond om zijn scheten op de dansvloer te laten wat de boel herleidde tot een beerput. Ik zat erbij te walgen, wat me, met een overvolle maag, veel moeite kostte om alles binnen te houden.

We hebben voor 1 keer de boel niet gesloten. We zijn niet als laatste vertrokken. Mijn collega’s begrepen het niet echt maar lieten het niet aan hun hart komen en deden leuk verder. Groot gelijk hadden ze !

Mijn schat was BOB van dienst en heeft dat zeer voortreffelijk gedaan. Zo voor de eerste keer met Mia op straat rijden ging hem goed af. Hij en Mia doen dat goed samen. We zijn veilig thuis gekomen.

Hier toch enkele sfeerbeelden. Met opzet deze gekozen waar niemand goed herkenbaar is, voor de privacy.

    

 

   

 

 

Vandaag zit ik hier te denken : Hoe is het toch mogelijk ? Moet ik daarom zo oud geworden zijn ? Zoveel eten dat ik niet meer kan dansen op de (bijna) enige dansparty van het jaar ? Ik, die probeer niet meer te verdikken ! Ja, goed bezig …

Of zou het toch komen door die halve verkoudheid waar ik al de hele week mee sukkel ? Zou het ?