Wat een week !

Het is gevlogen !

Maandag waren we thuis om gezellig samen zijn verjaardag te vieren. Eerst een lekker ‘flesje’ gekraakt, dan lekker (en veel) gegeten. We hebben dan het nieuwe speeltje getest en hij heeft het goed bevonden. Oef ! 😉 De rest van de dag hebben we rustig voor de buis doorgebracht.

Dinsdag gaan werken en heel de dag het onthaal gedaan ! 😀 Ik was wel moe maar we wilden toch gebruik maken van het gratis cinematicket. Hij had er 2 gekregen op verschillende mailadressen. We hadden het niet gedacht maar ze hebben ze alle 2 aangenomen zodat we gratis naar ‘After Earth’ konden kijken. Het was opnieuw een privé-voorstelling want we zaten alleen in de zaal. We hebben ten volle genoten van de prachtige SF-film met vader en zoon Smith.

Woensdagvoormiddag opnieuw het onthaal en dan om mijn vriendin. Samen hebben we een zeer leuke namiddag door gebracht. ’s Avonds zijn mijn schat en ik naar Wenduine gereden om de persvoorstelling van de tentoonstelling van ’30 jaar Urbanusstrips’ te fotograferen in aanwezigheid van de prominenten van de Stad en de auteurs. Urbanus was zeer blij met de foto’s die we mee hadden voor hem. Nadien zei mijn liefste dat de eerste (echte) test met zijn nieuwe toestel zeer geslaagd was.

Gisterenvoormiddag opnieuw het onthaal. Ik blijf het leuk vinden. Met een collega ben ik dan om mijn zus gereden want het was de jaarlijkse BBQ met het werk. Deze keer ging het door in Hotel Leonardo. De drank was lekker, het eten subliem, de ijskreem veel te lekker, … Kortom : perfect. Ze hadden geen Rodenbach dus heb ik bruine Leffe gedronken. Niet mijn favoriete drank, maar het liet zich drinken. 😉 Bij de boeking hadden ze gezegd dat we van het verwarmde zwembad mochten gebruik maken en daarom hadden sommige collega’s hun zwemkledij mee. Toen we het gisteren nog eens vroegen, het was net warm genoeg, hoorden we dat er veel chloor in het water zat en ‘dat het niet aan te raden was’. Wij interpreteerden dit als : doe maar. Na enige aarzeling zijn er toch enkele in gegaan. Ze hadden zoveel plezier dat ik, in mijn ondergoed, er ook bij gesprongen ben. We hadden dolle pret tot ze ons kwamen zeggen dat we er uit moesten : er zat teveel chloor in het water en ze wilden niet verantwoordelijk zijn moesten we ‘onwel’ worden. Het was in open lucht ! Hoe konden we dan bevangen worden ? We begonnen te roepen : ‘Kom ons er maar uit halen.’, maar voor de lieve vrede zijn we er toch uit gekomen en hebben het op een drinken gezet. Niet lang daarna werd er geroepen en gezongen door onze groep. Geen idee wat iedereen anders ervan vond, dat kon ons niet schelen, wij hadden in elk geval veel plezier ! Nu, vandaag, en terug nuchter, besef ik dat we waarschijnlijk volgend jaar niet meer zullen mogen terug komen. De groep is dan uiteen gevallen want sommige hadden honger en wilden iets gaan eten. De anderen zouden na komen. Mijn zus en ik hadden geen honger maar zijn een café gaan zoeken. We hebben hard moeten zoeken om er een open te vinden. Toen ik de anderen liet weten waar we waren wilden ze niet meer afkomen. De eersten zijn na hun pitta naar huis gegaan, de anderen zijn blijven plakken waar ze waren. We hebben dan nog ene gedronken en zijn ook naar huis gegaan. Ik was iets voor middernacht thuis. Het was zoals al zo vaak : ik had niet echt zin om te gaan omdat het een beetje ongemakkelijk is omdat ik pas van Dienst veranderd had, zo tussen-2-stoelen-gevoel. Het is dus een fantastische dag geworden. 😀

Deze ochtend ben ik vroeg opgestaan omdat ik het zwemwater nog moest van me afwassen. Ik dacht dat ik om nieuwe nagels moest. Geheel gekleed keek ik nog eens in de agenda en zag dat die afspraak pas volgende week is. Blij dat ik toch een rustige dag zal hebben, heb ik vlug mijn huiskleren aangetrokken. Ik voel me relatief goed en weet nu dat ik ook bruine Leffe lust.

Ik kijk uit naar een rustig weekend. Ook naar maandag, op het werk, want we zullen nog lang napraten over de zeer geslaagde werk-BBQ. 😉

Tot volgend jaar !

Dat was wat ik tegen mijn collega’s gezegd heb toen ik deze middag vertrok. Ik moet zeggen : dat deed deugd !

Morgen ga ik nog bloedgeven en dan heb ik niets meer te maken met de RVA tot 2 januari. Ik ga dan voor enkele uurtjes naar de receptie en ben dan opnieuw thuis tot de volgende maandag. Dan is het voor echt en gedaan met de leute.

Niet dat ik iets tegen mijn collega’s heb of dat ik het werk niet graag doe, neen, zeker niet. Maar ik ben zo graag thuis, met mijn poezen dicht bij me.

Ik heb toch weer enkele jaloerse blikken gezien en dito opmerkingen gekregen maar ik had mijn antwoord klaar : ‘Ik krijg evenveel verlofdagen als jij. Dat ik er nu nog zoveel heb, wil zeggen dat jij er al veel opgenomen hebt en ik niet.’

Dat ik me kan veroorloven om 4/5 te werken en nog 12 dagen onbetaald neem per jaar, heeft ook te maken met mijn manier van leven en hoe ik mijn leventje voor elkaar heb gekregen. We gaan niet op reis, kopen geen nieuwe auto’s, … Ze vergeten gemakshalve dat ik 10 jaar ben gaan poseren en dat was ’s avonds en op zaterdag.

Ach, ik heb het niet zo voor met jaloerse mensen.

Maar ik zal het niet aan mijn hart laten komen. Ik zal de tijd gebruiken om terug nog wat ‘groter’ te worden om dan in januari er als de briesende leeuw, die ze kennen en verwachten, weer te staan. Klaar voor alles wat zij en het leven me toe werpt.

Nu is het tijd om te genieten van mijn huis, de poezen, mijn schat, de tv, de laptop,  …

Hoera !

Hoe is het toch mogelijk ?

Nu is de nieuwjaarsmaand officieel voorbij. We hebben gisteren met het werk ons nieuwjaarsdiner gehad. Dit gebeurt traditioneel de laatste vrijdag van januari, als afsluiter van de nieuwjaarsmaand. Nog 1 keer er een lap op geven en dan gedaan voor een jaar.

In de voormiddag zou ik om een nieuwe bruine jeans gaan, maar was te lui. Ook omdat het goudkleurachtige topje, dat ik speciaal voor deze gelegenheid had gespaard, groen bleek te zijn en toch niet goed viel, naar mijn gedacht. Het kan ook zijn dat ik niet goed genoeg gezocht heb en het verkeerde opgevist had.

Dan maar iets anders aandoen. Na veel passen en overwegen, had ik iets gevonden. Een bruine broek zou daar prachtig bij gestaan hebben, maar toen was het al te laat om nog ene te gaan kopen. Geen probleem : ik heb kleren genoeg ! Gezocht en gevonden : een bruine (huis)broek. Lekker niet spannend. Ik zou op mijn gemak zitten tijdens de maaltijd.

Om 12 uur in actie geschoten : kleren aan, mijn ogen kleuren, 2 kleuren lippestift aangebracht, accesoires aan, laarsjes en cape : klaar. Nog vlug naar de bank om geld, verkeerd gereden en om 13 uur aangekomen. ‘Slechts’ 30 minuten te laat. Geen probleem : de aperitief was nog bezig en we waren niet de laatste.

Het eten in de Salons Lodewijk Van Male was voortreffelijk ! Ze bleven maar komen met de hoofdschotel en ik bleef maar nemen en eten. Het dessertbuffet was grandioos ! Alles was er lekker. Daarom ben ik ook 2 keer mijn bordje gaan vullen. Niet te doen, zo lekker !

Daarna begon de dans en onze vertrouwde dj vloog er direct in. En wij ook. Er werd ‘pot’ gelegd en laat de drank maar komen. Hoera !

Alleen : mij lukte het niet echt om het ritme te vinden.  Mijn maag stond op springen, de Rodenbach wilde niet tussen de gaatjes lopen (omdat er geen waren ?) en ik kreeg zure oprispingen. Had ik soms teveel gegeten ? Natuurlijk wel, domme koe !

Het ging me niet. Mijn voeten wilden niet mee, mijn kont luisterde niet, mijn buik kwam een kwartier achter, mijn haar is te kort om goed te kunnen headbangen, ik had het veel te warm. Het naar buiten moeten om te roken deed er ook geen goed aan …

Tot overmaat van ramp was er een collega die het nodig vond om zijn scheten op de dansvloer te laten wat de boel herleidde tot een beerput. Ik zat erbij te walgen, wat me, met een overvolle maag, veel moeite kostte om alles binnen te houden.

We hebben voor 1 keer de boel niet gesloten. We zijn niet als laatste vertrokken. Mijn collega’s begrepen het niet echt maar lieten het niet aan hun hart komen en deden leuk verder. Groot gelijk hadden ze !

Mijn schat was BOB van dienst en heeft dat zeer voortreffelijk gedaan. Zo voor de eerste keer met Mia op straat rijden ging hem goed af. Hij en Mia doen dat goed samen. We zijn veilig thuis gekomen.

Hier toch enkele sfeerbeelden. Met opzet deze gekozen waar niemand goed herkenbaar is, voor de privacy.

    

 

   

 

 

Vandaag zit ik hier te denken : Hoe is het toch mogelijk ? Moet ik daarom zo oud geworden zijn ? Zoveel eten dat ik niet meer kan dansen op de (bijna) enige dansparty van het jaar ? Ik, die probeer niet meer te verdikken ! Ja, goed bezig …

Of zou het toch komen door die halve verkoudheid waar ik al de hele week mee sukkel ? Zou het ?

Ambetante maandag.

Ik had deze ochtend helemaal geen zin, GEEN ZIN ! om zo vroeg op te staan. Zoals in die reklame wilde ik nog in mijn warme bedje blijven liggen. Maar plicht roept en ik had al helemaal geen zin om nu al een dag verlof eraan te hangen dus ben ik braafjes opgestaan en heb me klaar gemaakt.

• Dat ik de ruiten van mijn altijd-buiten-verblijvende Mia moest ontvriezen, binnen- en buitenkant, kon er nog net bij.
• Dat ik naar het werk moest, was er bijna teveel aan !
• Het feit dat ik ‘van telefoon’ ben deze week, kon mijn humeur amper verbeteren.
• Dat de computers maar half werkten, kon me ook niet opbeuren.
• Dat de eerste bellers nogal niet-vriendelijk waren, was er bijna over.

Gelukkig heb ik aangename collega’s die me doorzien hadden.  Mijn luid en herhaaldelijk gevloek had er niets mee te maken. Niets, zeg ik je ! Ze hebben me er weer door geholpen door me voorzichtig te plagen. En te dreigen een volle emmer water over me te gooien als ik niet ophield. Ook hun leuke weekend-vertellingstjes deden me deugd.

Toch was het nog niet volledig weg toen een collega trakteerde, rond de middag, met Picon omdat ze voor de 2de keer in enkele weken tijd grootmoeder is geworden. Ik lust niet graag Picon en had geen zin in Rodenbach. Stel je voor ! Van dwarsheid heb ik dan toch een glas Picon gedronken, wat ik me direct nadien beklaagd heb.

Het eten deze middag was niet speciaal lekker. Hoe zou dat komen ?

De namiddag was iets beter omdat ik bedacht dat ik binnen enkele uren naar huis kon. Strange but true !

Normaal gezien heb ik er weinig last van op maandag en is het eerder de dinsdag die voor mij een ‘ambetante’ dag is,  maar vandaag : I don’t like mondays ! En hoe !

Waar is de hormonencontrole wanneer je ze nodig hebt ?

Ik wist het al deze ochtend, nog voor ik beneden was : dit wordt (weer) een ambetante dinsdag. En ja hoor, heel zeker ! Maar dat het zo erg zou worden, had ik toch niet verwacht.

Ik heb me druk zitten maken over alles en iedereen. Elk dossier was een probleemgeval en ik vond niets meer terug in mijn talrijke mappen. Niets, nul parate kennis en maar zoeken en zoeken en zoeken. Pfff. Straf vervelend !

Dat mijn collega’s al van gisteren klaar waren met hun dossiers voor WB Brussel en ik niet, hielp ook niet echt. Dat ze die 2000 dossiers nog vlugger afwerken ! We zullen er dan zeker volgende maand weer moeten doen. En wij maar doorwerken om binnen een week te blijven. Pfff. Allemaal voor niets !

Dat we meer zandloper gezien hebben dan iets anders, maw onze pc’s waren weer eens zeer traag, was ook olie op het vuur. Hoe kan een mens zo vlot werken ?  Tegen dat je weet wat je moet doen en wat je waar moet invoeren, is het alweer om zeep ! Pfff. Stom ding !

Ik heb me echt heel hard moeten inhouden, heel hard ! Ik had zin om de dossiers in brand te steken. Mijn neus begon te jeuken en dan weet ik dat ik bloed zenuwachtig ben. Ik had zin om ieder papiertje in heel kleine stukjes te scheuren. Ik was ook gevaarlijk aan het worden. Ik had zin om iedereen kop tegen kop te slaan en verkeerde antwoorden te geven ! Pfff. Niet te doen !

Toen ik opeens merkte dat ik me begon te vetten in mijn dwarsheid, besefte ik wat er aan de hand was : ik had een hormonenopstoot. Ik weet dan van mezelf dat ik niet te doen ben. Ik  kan dan niets verdragen, zin heb om te huilen, te lachen, te roepen, kapot te smijten, ben tegendraads, … en liefst allemaal tegelijk.

Gelukkig, eens ik het besef gaat het vlug over en zo ook vandaag. Tegen dat ik terug kwam van de rookpauze kon ik er alweer mee lachen. Bij mijn excuses aan mijn dichtbij zittende collega’s zeiden ze dat ze niets gemerkt hadden … toch niet veel … En het plagen kon beginnen. Oef.

De weinige keren dat ik dat nog heb, voel ik het aankomen en kan ik me er tegen wapenen. Deze keer dus niet. Best dat ze me daar al een beetje kennen.

Gezelligheid troef.

Wegens het in pensioen gaan van onze administrateur-generaal en zijn adjunct kon ons ‘winkeltje’ genaamd RVA gisteren namiddag eens gesloten zijn. Onze klanten de uitbetalingsinstellingen, werklozen, en andere moesten voor 1 keer kunnen wachten. Dit is de eerste keer in heel mijn carrière dat zoiets kan/mag. Wanneer het voor ons nuttig zou zijn op pakweg Kerst- of oudejaarsavond, krijgen we wel 2 uur zodat we vroeger kunnen vertrekken,maar er moet altijd iemand zijn, per dienst, om de telefoon op te nemen en iemand om bezoekers te ontvangen …

Aangezien wij nooit een gekregen paard in de mond kijken, namen we deze namiddag (en nog de halve dag, vrij te nemen voor 1 oktober) graag aan.

De collega aan mijn eiland, M., had heel onze dienst uitgenodigd om bij haar spaghetti te komen eten. Niemand heeft haar aanbod aangenomen uitgezonderd de andere collega aan ons eiland, I., en ik.

M. was thuis in 4/5, zoals steeds op woensdag en had tijd genoeg om alles voor te bereiden. Rond 12u30 zijn I. en ik vertrokken en een halfuurtje later kon ik mijn auto al op de oprit parkeren van het haar gezellig huis.

Het ontvangst van hartelijk. Na een rondgang in haar mooie huis werd de aperitief op het terras genuttigd. Na nog een 2de konden we smullen van haar pasta met lekkere saus. We zijn ook nog verwend geworden met koffie en zelfgebakken cake’s, 1 met en 1 zonder stukjes chocolade. Mmmm ! Lekker !

Ondertussen hebben we, samen met haar man, zoon en soms ook jongste dochter, zitten kletsen over tal van onderwerpen. Hun 2 honden konden onze streeltjes meer dan verdragen.

Toen het tijd was om I. terug naar het werk te brengen, want haar fiets stond daar nog, vond ik het iets te vroeg, maar I. had nog een afspraak. Het huis, de mensen, de honden, … alles straalde rust en tevredenheid uit.

Bedankt M. voor een zeer aangename namiddag met allemaal lekkers. Je man was vriendelijk en stil, zoals gewoonlijk, je kinderen en honden zijn zeer welopgevoed. Het was een plezier om eventjes in jouw wereld te hebben mogen zijn. Het is zeker voor herhaling vatbaar.

Volgende keer mij thuis, met of zonder gekregen halve vrije dag. Afgesproken ?

Aan de telefoon.

Ik ben bijna de hele dag aan het telefoneren geweest voor het werk.

Een collega is bijna de hele dag aan het telefoneren geweest …

Feestje !

Ik moet me dan klaarmaken voor het Nieuwjaarsdiner van het werk.

Mijn schat gaat ook mee dus kan ik niet telaat thuis komen, hé. Mijn zus komt ons ophalen. We mogen ons laten gaan met spijs en drank en drank en drank.

We zullen maar met heel weinig zijn : veel zieken, die geen zin hadden, die niet konden komen, sterfgevallen, … Nog niet de helft van het personeel zal aanwezig zijn ! Maar dat zullen we niet aan ons hart laten komen en er toch goed invliegen. We zullen al onze onderlinge wrevels vergeten en alle frustaties van ons af dansen.

Ik weet al wat ik als top zal aan doen, maar sta in twijfel tussen mijn zwarte jeans, die een beetje krap zit, en de nieuwe blauwe die vandaag is toegekomen en die me gegoten zit. Ik zal nog zien.

Een van de volgende dagen komt hier een verslagje waarschijnlijk met foto’s.

Hemels !

Voor de eerste keer in mijn RVA-carrière ben ik thuis gekomen zonder koppijn ! Wat een luxe !

De ene collega die dichtbij zit is ook een stille : ze spreekt alleen als ze iets moet vragen. De anderen hebben goed hun best gedaan, zoals gewoonlijk, zeker in de namiddag toen de chef weg was. Maar ik zit er nu verder vanaf, niet meer ertussen, dus heb ik er veel minder last van. Ik kan me nu concentreren op het werk. Laat ze maar doen !

De collega die nu op mijn vorige plaats zit is 2 keer bij me gekomen. Eerst vroeg ze : zijn zij altijd zo druk ? Duh ! ’s Namiddags kwam ze vragen of ik het daar ook zo koud had. Wat denk je ? Wanneer ze zonder vragen vensters open/dicht doen en aan de verwarming draaien …  Wist ze dan niet waarom ik daar weg wou ? Ze weet het nu !

Voor alle duidelijkheid : ik wou een ‘andere’ plaats. Het was omdat de chef’s haar dichter wilden dat ze naar mijn plaats is moeten gaan. Ik had niet in de pap te brokken en zij blijkbaar ook niet … Ik zal waarschijnlijk de enige zijn die gelukkig is met de ruil.

Verhuiske.

Eindelijk was het zover : ik zit sedert deze namiddag op mijn nieuwe werkplek !

Deze morgen dacht ik dat er nog computers moesten overgezet worden maar bleek dat ze gisteren allemaal gedaan waren. Aangezien het tegen 9 uur al reeds Bal Populaire was geweest en mijn hoofd al weer pijn deed, zakte mijn humeur tot op de bodem. Kon ik gisteren al verhuizen en zou ik dan geen koppijn gehad hebben. 😥

Toen de chef verklaarde dat het stil geweest was in de bureau dacht ik dat ik ging doodvallen ! In plaats daarvan vroeg ik wanneer ik mijn nieuwe stek kon innemen. Ze zou nog eens checken met de IT-correspondent. Enige tijd later kwam hij onze dienst binnen, de vraag werd gesteld, het fiat gegeven en beslist het over de middag te doen.

Toen de 2 andere betrokken collega’s terug waren van hun middagpauze kon de stoelenbureaudans beginnen. Er moeten nog kleine aanpassingen gebeuren, maar tegen 14u30 was alles gefikst.

Ik heb zo al een proefje gehad van hoe het nu zal zijn. Ik heb slechts 1 collega voor me, achter haar een muur. Niet veel zicht maar ook geen distracties. Achter mij zitten 2 collega’s, waar ik vroeger ook bij zat. 2 van die 3 collega’s komen niet werken op woensdag dus heb ik op die dag mijn blok voor mij alleen. Ik hoor de gesprekken en de telefoon veel minder, dus zal ik niet meer zo vlug gestoord worden wanneer ze staan tateren en/of niet vlug genoeg, naar mijn gedacht opnemen.

Ik zal nu waarschijnlijk nog minder opgenomen worden in de groep maar dat kan me eigenlijk niet zoveel schelen. Ik zal wel contact houden met hen die ik graag heb. Ik vind het een hele verbetering en ben blij.