Nostaligie Beach festival

Plaats : Bredene – België.

Datum : 10 augustus.

Jaar : 2014. Waarom zet ik dit er bij ? Omdat er volgend jaar opnieuw een festival zal zijn !

Weer : Eerst ferme regen, later opklaringen en zon, om te eindigen onder een prachtige volle maan.

Sfeer : Uitstekend ! Van de eerste druppel tot de maan was iedereen aanwezig blij en tevreden.

13 optredens (waarvan wij er 11 gezien hebben) : Schitterend !

Meer moeten jullie niet weten, zeker ? Of toch ? Ok dan, maar hou je vast want het wordt een lang stuk met zeer veel foto’s.

Van de 750 die ik over gehouden heb (halverwege de optredens, na bijna 900 foto’s, was mijn kaart vol en heb ik dus al moeten selecteren. In totaal heb ik er zo’n 1100 getrokken.) en na een eerste ‘lezing’ had ik er nog zo’n 450. Toen zijn we extra kritisch geweest en hebben we er zo’n 88 stuks over gehouden gaande van : meer dan uitstekend, over : zeer goed, tot : nog een bewerking nodig. De andere zijn ook mooi en/of leuk, maar die 88 zijn nét dat ietsje beter …

 

Het begon niet goed : we konden nergens de auto kwijt om onze perspassen te gaan ophalen. De mensen van de artiestenparking waren zo vriendelijk om me te wijzen waar ik eventjes uit de kant kon parkeren. In bezit van het nodige pasje, kon ik die parking op rijden, recht over de ingang. Oef. Daar stond Mia goed en veilig.

Er stond een strakke wind en het dreigde al te regenen toen we onze persbandjes rond onze pols kleefden. We hadden nog niet gegeten maar hadden vooral dorst. We waren er toen het terrein werd geopend voor het publiek (om 14 uur) en onmiddellijk stonden er lange rijen aan de drankticketboxen. Nadat we onze aankopen hadden gedaan, zochten en vonden we al vlug een van de vele dranktenten. Er was een ruime keuze aan cocktails en de gewone dranken. Bij het uitzoeken van een biertje zag ik plots Rodenbach Rosso op de lijst en besloot zo eentje te proeven. Voor 2,5 euro kon ik me niet miskopen, hé. Het bleek zeer zoet maar toch zuur genoeg dat ik het lustte. Toch was ik blij toen later bleek dat ze geen Rosso meer hadden en dan maar gewone schonken.

Toen we ons voorzien hadden van een drankje gingen we op zoek naar eten. Ver moesten we niet zoeken want er stonden verschillende kramen op de verschillende kanten van het terrein. Er was ook keuze : frietjes, hamburgers, hotdog of braadworsten, belegde broodjes, broodje gezond. Wel vervelend dat er niet bij de drankbonnetjes stond dat je ook jetons moest kopen voor het eten en dat je ze daar moest aanschaffen. (Later op de dag gezien dat dit euvel werd verholpen.) Enfin, ik kan zeggen dat het zakje frieten er goed in ging.

Toen was het hoog tijd om ons naar de plaats te begeven waar we naast het podium konden om zo frontstage te kunnen om foto’s te nemen. We waren verrast van de vele fotografen die er al waren. Dat waren we niet meer gewoon. Dat er later op de dag nog meer bij kwamen maakte het ‘werken’ er niet gemakkelijker op, maar iedereen kon zijn kiekjes nemen omdat elk zich aan de fotograaf-etiquette hield : iedereen de kans te geven zijn foto te nemen door onder de opgerichte lenzen door te bukken, geregeld van plaats veranderen zodat een andere op je plaats kan staan, die te duwen of drummen, niet voor een andere gaan staan die klaar staat met opgeheven lens, een tikje op je hoofd betekent : kop intrekken (alleen doen als deze die voor je staat niet aan het trekken is), … Spannend ! Wetende dat we maar de eerste 3 nummers van elk optreden mochten fotograferen, wilde iedereen natuurlijk de kans krijgen om zijn/haar ‘money-shot’ te kunnen maken.

Het begon te regenen net toen Walter Grootaers de eerste aankondiging deed op de Main Stage. De paraplu’s en regenvestjes kwamen boven maar konden de pret niet bederven. Kid Coco Jr. deed de aankondigingen op het Marquee podium en dat hij het niet kan laten te zingen heeft hij telkens bewezen. Nice !

Het volgende optreden begon op het andere podium van zodra het vorige gedaan was. Voor ons, fotografen, was het : klaar staan, 3 nummers trekken, naar nog enkele nummers luisteren en dan vlug, door het publiek en de modder, naar het andere podium baggeren.

Gelukkig hield het op met regenen van zodra het 2de optreden op de Mainstage begon. De Weergoden waren iedereen dan toch gunstig gezind. De grond kon niet opdrogen maar iedereen wel.

De optredens waren deze :

Mainstage :

Marquee :

Muzikanten en backing-vocals bleven dezelfde.

 

15.00 : Fisher-Z – John Watts (60 jaar) & Co : The Worker – Berlin – Marliese – So Long – …

Hij bracht dezelfde set als in ReoRock, dus steengoed. De regen kon niemand deren, ook hem niet.

Na de foto’s konden we, gelukkig, schuilen onder een voetgangersbrug en onze toestellen door wrijven. We bleven daar tot het tijd was om voor het volgende optreden klaar te staan aan de Marquee.

15.45 : Time Bandits – Alidis Hidding (°1954) & Co : Hollywood Seven – I’m Specialized in You – Foolish Heart – …

Ook bij zijn optreden viel de regen in bakken naar beneden, maar niemand die er om gaf. Iedereen stond te dansen en zong met luide stem mee met zijn hits.

Na het nemen van de foto’s vlug terug onder de voetgangersbrug. De toestellen waren in elk geval stofvrij gewreven. Gelukkig had elk van ons wel een zeem of (papieren) zakdoek bij en zo niet werd er gedeeld. Geen ego’s aanwezig, gelukkig.

16.30 : Kid Creole & The Coconuts – August Darnell (°1950) & Co : Stool Pigeon – Annie, I’m not you Daddy – Tropical Gangsters – …

Eerst werden de Coconuts aangekondigd en dan The Man Himself. Hij heeft de regen verjaagd en de zon opnieuw laten schijnen met zijn krachtige stem en danspasjes. Hij probeerde ons wijs te maken dat zijn huidige Coconuts de afstammelingen waren van de originele. Who knows – who cares. Ze waren mooi, dansten leuk en zongen goed. Meer moet dat niet zijn, hé.

17.15 : Rozalla – Rozalla Miller (°1964) : Everybody’s Free – I Love Music – Look no Further – …

Ik kende haar niet tot ik haar hits hoorde en merkte dat ik mee aan het zingen was. Ook zij heeft het nog niet verleerd en is haar stem nog niet kwijt. Ze genoot duidelijk evenveel als wij en kreeg al zeer vlug het publiek mee.

Gevolgd door : Haddaway – Nestor Alexander Haddaway (°1965) – Hit Me Baby One More Time – Fly Away – Catch a Fire – …

Ook hem was ik vergeten tot ik hem hoorde zingen. Samen met zijn eigen backingzangeres brachten ze een leuke set tot genoegen van iedereen.

18.00 : Kim Wilde (°1960) – Kids in America – Chequered Love – View from a Bridge – Water on Glass – Cambodia – …

Ze was in zeer goede doen en had er duidelijk zin in. Ze heeft nog niets van haar stem verloren en kan nog steeds show geven als de beste.

18.45 : Martin Fry – (°1958) (ABC) – The Look of Love – Poisson Arrow – All of my Heart – Lexicon of Love – …

In pak & das en zijn warme stem deed hij de duizenden genieten. Nog steeds een top-artiest !

19.30 : 10CC – Graham Gouldman (°1946) & Eric Stewart (°1945) – Dreadlock Holliday – I’m not in Love – Mirror Mirror – Bridge to your Heart – …

Die zijn niet klein te krijgen : nog steeds staan ze er en brengen hun hits met hart en ziel. Dit tot groot jolijt van de massa.

20.30 : Rick Astley (°1966) – Never Gonne Give you Up – Cry for Help – When I fall in Love – …

De meest sympathieke van de dag : tijdens zijn aankondiging door Kid Coco stond hij tussen de backingvocals en begon toen mee te zingen met Coco Jr. Als enige artiest heeft hij de backings een solo te geven tijdens ‘Cry for Help’ zodat ze elk hun groot talent konden ten toon spreiden. Zijn interactie met het publiek was leuk en hij gaf iedere vrouw aanwezig het gevoel dat hij alleen voor haar aan het zingen was. Met zijn zachte, lieve stem was dat niet zo moeilijk. Zijn showmanship en plezier in het optreden droop van het podium.

21.30 : Golden Earring – Barry Hay (°1948) & Co – Radar Love – When the Lady Smiles – Twighlight Zone – Slow Down – …

Ook zij zijn er direct in gevlogen. Deze band is duidelijk de Rolling Stones van de Lage Landen. En hoe !  Wat een stemmen ! Wat een muzikanten ! Wat een optreden ! Chapeau ! Live zijn ze nog steeds beter dan hun (oude) platen.

22.30 : Sister Sledge – Debbi, Joni, Kim, Kathy – We are Family – Lost in Music – All American Girls – …

Ze waren met 3 en niet met 4, zoals aangekondigd. Toch brachten ze hun hits met het grootste gemak en veel plezier.

23.30 : Level 42 – Mark King (°1958) & Co – Starchild – Something about You – Running in the Family – The Sun goed Down – …

De virtuoos op zijn bas kan het nog steeds. Vingervlug toverde hij de noten uit zijn speciaal verlichtte bas, in zijn typische slapping style. Ze waren schitterend. Gewoon weg : schitterend !

Deze niet meer gezien :

00.45 : Katrina – (and the waves) – Walking on Sunshine – That’s the Way – Love Shine a Light – …

01.10 : Nostalgie Roadshow and special guest Robin S. – Robin Stone – Show me Love – Luv 4 Luv – Back it Up – …

Deze optredens gingen, achteraf gehoord, door in de VIP-tent.

Na de foto’s van Level 42 en enkele nummers, was het middernacht en we waren moe – doodmoe ! We zagen het niet meer zitten om nog 45 minuten te wachten op Katrina en zijn naar huis gereden. Het was welletjes geweest. Zijn we oud geworden ? Waarschijnlijk wel, maar de (kilo)meters die we door de modder en het publiek hebben afgelegd, begon door te wegen : mijn voeten deden pijn, mijn knie begon van zijn tap te maken, om van mijn rug maar te zwijgen. Ik was blij toen ik om 1 uur in mijn bedje kon gaan liggen.

Dat deze ‘oude’ artiesten het nog steeds kunnen en het nog niet verleerd zijn, hebben ze bewezen ! Amai ! Wat een stemmen, wat een muzikanten, wat een show hebben ze gebracht ! Heel de dag volop feest. Het was leuk te merken, telkens ik tussen de massa aan het laveren was, dat bijna iedereen aan het meezingen was met die goeie ouwe hits, met een grote smile en/of dromerige ogen.

Vandaag pas bedacht dat we waarschijnlijk toch langs een andere weg van het ene podium naar het ander konden, via de backstage, en zo de modder en de massa konden vermijden, maar dat zijn vijgen na Pasen. Ook konden we tijdens onze doortocht geregeld een drankje kopen, eens gaan plassen of nog een leuke foto nemen van iemand in het publiek.

 Zoals gezegd : volgend jaar is er opnieuw een Nostalgie Beach Festival op 9 augustus. Hoera ! Joepie ! De nu al gekende namen zijn : London Beat en Cool and the Gang. Tickets nu reeds beschikbaar. Wij zullen proberen er terug bij te zijn. Zorg dat je dan ook bent, want dit jaar hebben jullie het gemist !

Klinkende Kroegen.

En klinken heeft het gedaan ! Wat een feest !

Klinkende kroegen is deze zomer elke woensdag op verschillende locaties, meestal een podium bij een café, waar je kan genieten van verschillende soorten live muziek. Het was begonnen op 2 juli maar wij zijn gisteren pas voor de eerste keer gegaan.

Toen we aangefietst kwamen aan de Estaminet stond er al veel volk te genieten van het mooie weer en een biertje. Wij hebben hen direct vervoegd en kregen al vlug vrienden in het vizier, wat het nog leuker maakte, natuurlijk.

Eerst werden we ‘opgewarmd’ door ‘Long Tall Danny’. Samen met zijn band bracht hij ons in de sfeer met zijn no-nonsence blues, met een knipoog en humor. In geen tijd kreeg hij bijna iedereen mee. Toen Arne Demets, een zeer goede gitarist, 19 jaar, met hen mee kwam spelen kon het feestje echt beginnen. Bijna een uur konden we genieten van hun set.

 

 

Na een korte onderbreking was het tijd voor de ‘Esta All Stars’. Deze gelegenheidsband werd samengesteld, op verzoek van Noel Van Oyen, uit zo goed als alle crème van muzikanten uit de Brugse bands :

• Ralph Bonte van Hideway, Soul Spirits (zang-gitaar),
• Dieter ‘Minx’ Meyns van Flatcat (zang),
• Sam Claeys (ja, mijn maatje Sammeke) van Elements, Weiland, Mask (zang),
• Tommy Vlaeminck van T.V. and the Wildflower (zang-gitaar),
• Nige Bray – singer/songwriter (zang-gitaar),
• Noel Van Oyen van Vikings on Bicycles (gitaar),
• Erik Vandekerckhove van Hideway, Soulspirit, Tommy and the Wildflowers (bas),
• Dirk Beselaere van Mask, Colours (toetsen),
• Geraard De Groote (mijn lieve collega) van Hideway, Soul Spirits, Vikings on Bicycles (sax-percussie),
• Yves Fernandez van oa. Admiral Freebee (trompet),
• Gino Claeys van Mask, Vikings on Biclycles, Dogwalker (drum),

Aangezien ‘Cowboys & Aliens’ op dit moment touren in Duitsland, konden zij niet mee spelen. Ook kon Jan Van Acker van Transcoder niet mee doen wegens op reis en Filip Bollaert moest waarschijnlijk optreden met Radio Guga. Zeer jammer, maar wat een line-up kregen we te zien en horen !

We kregen een leuke mix van rock-, funk-, soul-, jazz-, new wave-, blues-covers. Elk zong waar hij goed in was, begeleid door de muzikanten die zich goed voelden bij het nummer.

Het werd een vlotte set waarbij de ene zanger de andere afloste. De microfoonstandaard werd spontaan hoger of lager gezet voor de volgende. Veel plaats was er niet voor de vele muzikanten die samen op het podium stonden, maar er werd plaats gemaakt zodat ieder op mijn gemak zijn ding kon doen. Er waren geen ego’s aanwezig, alleen maar vrienden die samen mooie muziek maakten waar wij mochten bij zijn. Leuk om te zien dat de andere zangers spontaan de backing vocals kwamen zingen vb. toen Nige ‘Walk on the Wild Side’ en ‘You can’t Always Get What you Want’ bracht. Iedereen was in top-form en genoot met volle teugen. En de vele aanwezigen ook !

Noel Van Oyen

Sam & Geraard

Ralph Bonte

Veel volk op het podium

Nige Bray

Nog meer volk op het podium

 

 

Na 17 heerlijke songs was het mooie liedje voorbij. Tijd om alle muzikanten te feliciteren en te zien dat zij even tevreden waren als wij. Ik heb hen gezegd dat ik wilde dat ik een grote villa had en veel geld om hen elke week te laten spelen in mijn tuin. Dat vonden ze een leuk compliment.

Natuurlijk had het bier rijkelijk gevloeid en ik wist dat ik vandaag een kater zou hebben, maar dat had ik er voor over. Deze ochtend was ik dat niet meer zo zeker, maar zie : ik heb die halve dag werken aan het onthaal overleefd, ben beleefd gebleven wat ik niet verwacht had, toch niet de eerste uren, en na een lichte lunch thuis en een dutje in de zetel, ben ik er al weer helemaal door. Waar is dat feestje ? Gisteren was het aan de Estaminet !

Meer foto’s en het verslagje van mijn schat kan je lezen, jullie weten het al, op http://www.stadsomroep.com.

Arno als afsluiter.

Gisteren was alweer de laatste dag/avond Kneistival. De 29ste editie zat er dan op.

Wij waren er vroeg, zoals steeds, maar al vlug kwamen ook vrienden bij ons zitten. Zo kon ik kletsen ipv mensjes kijken. Wat we toch deden, hoor.

Vanaf 20 uur mocht Sax the DJ de aanwezigen opwarmen. De DJ is Gerrit De Cock die live begeleid werd door The Yojoman op sax. Een zeer goede combinatie en man kon die spelen ! Ze kregen niet veel aandacht van de weinig aanwezigen. Slechts een handvol was echt aan het luisteren. Jammer, eigenlijk, maar de volgende keer zal ik beter opletten. Beloofd. Zeker het onthouden waard !

Om 21 uur was het toen de beurt aan Arno. Het moest zo vroeg omdat een deel van de band nog ergens anders moesten spelen. Toen hij opkwam was het plein nog half leeg maar na enkele noten stond het opeens vol. Hij was in zeer goede doen en dit was het beste optreden dat ik al van hem gezien heb ! Hij bedankte ons voor het kopen van tickets en bedacht toen dat dit een gratis festival was, dus heeft hij dan maar een liedje gespeeld. Ook heeft hij zich aan de traditie gehouden om te zeggen dat hij het leuk vond om in Knokke te mogen spelen, zodat wij hem konden corrigeren door te roepen : ’t Is Heist ! Alsof hij dat niet wist. Alle bekende nummers werden gebracht en uit volle borst mee gezongen. Hij stond te giechelen als een kind toen wij met onze handen zwaaiden, op zijn verzoek. ‘Geestig wi. Alleé, nog e ki.’ (Leuk hoor. Kom, nog eens.), wat we natuurlijk deden.  Zijn drummer sloeg alsof zijn leven ervan afhing, ook de gitarist en bassist gaven het beste van zichzelf. Natuurlijk was Serge Feys subliem op de toetsen. Samen met een Arno die het optreden van zijn leven gaf, kon het hele plein en ver er rond genieten, genieten en genieten. Na nog enkele bisnummers moesten we hen rond 22u30 laten gaan. Wat een performance van de 65-jarige ! Chapeau en bedankt !

 

Nadien mocht Sax the DJ de avond en het festival uitspelen maar veel heb ik er weer niet van gehoord wegens kletsen en drinken met de vrienden. Nogmaals excuus en de volgende keer : beloofd.

Zo waren we laat thuis en werden begroet door 2 poezen die nog moe waren van het rusten.

Ons verlof zit er op maar wat een week is het geweest : 4 schitterende avonden op Kneistival, 1 op de Burg, 1 thuis, honderden foto’s meer op de pc, mooie herinneringen, leuke babbels, … en ik heb weer leren gewone pinten drinken. Ja, het was goed, zeer goed.

Moods!

Dit is de nieuwe naam die ‘Klinkers’ moet doen vergeten. Met minder nevenactiviteiten en zomerse muziek willen de organistoren het publiek naar Brugge lokken.

Met Binti en Susan Vega als openers zijn ze daar alvast in geslaagd.

Binti zijn 6 zussen uit het Gentse met Egyptische roots. Ze zingen zeer mooi harmonieus en brengen covers maar ook eigen nummers. Ik vond ze wat zeemzoet maar weinigen deelden mijn mening, aan de reacties van het talrijke publiek te horen. Elk zijn ding, hé.

 

Om 22 uur mocht Susan Vega aantreden. Geflankeerd door een drummer en een gitarist bracht ze nieuwe en (op het einde van de set) ook oude nummers. De Burg was ondertussen vol gelopen en zelfs onder de bomen bleven de mensen zitten luisteren. Ze vroegen (vaak) en kregen (dan ook) ‘Luka’, ‘Toms’ Diner’, ‘Marlene on the Wall’, … te horen.

 

Er was eventjes een moment waarop ik dacht dat ze het zou aftrappen want iemand in het publiek werkte duidelijk op haar zenuwen. Geen idee wie of waarom, maar na een overlegmoment, tussen 2 songs in, tussen de gitarist en iemand van de organisatie, die duidelijk maakte dat hij er niets kon aan verhelpen, deed ze toch verder.

Ik ben niet zo voor haar want iemand die zing over huiselijk geweld en het niet veroordeeld (Luka), kan niet op mijn sympathie rekenen.

Ook heb ik er niet veel van gezien omdat grote mensen (letterlijk) blijkbaar allemaal vooraan wilden staan en wij, de kleine medemensen, zo het zicht op haar ontnomen werden. Ik heb ondertussen de mooie gebouwen bewonderd en mooi zijn ze zeker.

Gelukkig waren we met vrienden en konden we tussen de optredens door en achteraf de avond (laat) afsluiten met leuke gesprekken en drank (geen Rodenbach dus gewone pinten) in goed gezelschap. Zo werd de avond toch nog leuk.

Zoals gewoonlijk kan je het verslagje van mijn schat en meer van zijn foto’s terug vinden op : http://www.stadsomroep.com

Brihang en Kosheen.

Neen, ik ben niet aan het schelden, al zou dat kunnen met die eerste. 😉

Onze 3de trip naar de Kust was vooral om Kosheen aan het werk te zien.

Eens daar aangekomen was het leuk frisser dan thuis. Het bleef warm genoeg zodat ik pas laat mijn pulletje heb moeten aan doen.

Brihang is Boudy Verleye, een rapper uit Knokke van amper 21 jaar, die poëzie met muziek verenigd. Samen met een DJ en soms nog een andere rapper Cfour brengen ze gesproken teksten op een beat. Aan de vele fans te zien, was hij goed bezig. Niet mijn ding, dus heb ik me bezig gehouden met dagdromen en mensjes kijken. Misschien heb ik wel een dutje gedaan met mijn ogen open want ik was zeer moe na een slapeloze nacht.

 

 

Mijn schat had vernomen dat Kosheen pas om 20 uur ‘geland’ was maar daar was niets aan te merken. Iets later dan voorzien kwamen ze op het podium en sloeg me meteen van mijn zitplaats. Wat een stem ! Wat een verschijning ! Sian Evans (°1973) deed me denken aan Adéle maar dan veel actieve op een podium. Ze danst er op los zoals ik ook graag dans, maar dan zonder headbangen. Samen met haar fantastische drummer en toetsenist/gitarist brachten ze een krachtige sound. Ze hadden het publiek al bij de eerste noot op hun hand. Hun muziek is zeer toegankelijk en mooi. Sian vertelde dat ze haar make-up in de auto had aangebracht terwijl ze over onze wegen scheurden aan 90 km/uur. Ze bedankte ons voor haar grote hit (alleen) hier ‘Hide U’ en heel het plein zong mee. Kippenvel. Dat ze nog steeds actief zijn in de UK is niet te verwonderen. Ze bedankte onze ‘participation’ met : ‘You’ve make an old woman very happy, or a happy woman very old. No, that’s not right. You know what I mean. Thank you !’ 🙂

Aan allen die er niet waren : jullie hebben het gemist !

 

Leuk, hard, harder.

De titel is zeer korte versie over de optredens op Kneistival van gisteren. Hier volgt meer uitleg :

We waren er weer rond hetzelfde uur en konden ons stekje claimen. Maar : What a difference a day makes ! Er was nog een briesje van over zee, maar zonder al dat zand, en aangenaam warm. Pas tegen de late avond moest ik mijn pulletje aan doen. Eindelijk een leuke zomeravond. Opnieuw was mijn schoon-neef afgekomen.

De eerste op het programma was Radio Guga. Ja, de stand-up comedian Guga Baul, maar niet met een conference maar de muzikale versie. Hij bracht covers van oa. Johan Verminnen, Monza, Raymond V/H Groenewoud, … in hun eigen stem. Het was verbluffend om hem een duet te zien/horen doen met Ozark Henri en Stef Kamil Carlens, ‘Always on my mind’ door Elvis, the King zelve, afgewisseld met Helmut Lotti. Ook Sam Gooris, Jonas van der Geel , Bent van Looy, Gorki, De Kreuners, passeerden de revue. Natuurlijk mocht de wielrenner Tom Boonen niet ontbreken. Samen met (onze eigen) Filip Bollaert (gitaar), Joost Van Den Broeck (drums), Bert Embrechts (bas) en Jacques Motmans (toetsen) brachten ze de ene medley na de andere. Wanneer het traag ging, verhoogden ze het tempo, en omgekeerd, telkens met een andere stem. Je moet het maar doen ! De vele gezinnen genoten van elke noot. De stand-up kwam toch boven in zijn bindteksten, wat iedereen nog leuker vond, natuurlijk. Als extra kregen we nog oa. Bart Peeters te zien en horen.

Zelfs de mensen vanop hun balkon : mee wiegend op ‘Ik hou van U’.

Geef me een kus !

 

Na een podium wissel en een korte sound check konden onze eigen Cowboys & Aliens het publiek vermaken. Ze hebben hard moeten ‘werken’ om het publiek te houden, maar ze zijn erin geslaagd. Alleen zij die speciaal voor Guga gekomen waren, dropen af. Vele twijfelaars hebben ze kunnen overtuigen om naar de heerlijk groovende riffs van John Pollentier te blijven luisteren. Henk Van Hee was super goed van stem, Kris Vandekerckhove subliem op zijn bas en de vervangende drummer van Transcoder Minco De Bruin deed het meer dan voortreffelijk, wetende dat ze slechts enkele keren samen hebben kunnen repeteren. Chapeau ! Henk vertelde ons dat ze altijd een Druivenkalender bij hebben en wanneer het leed in de wereld hen teveel wordt, en daar is er genoeg van tegenwoordig, scheuren ze een blaadje af en lezen het mopje op de achterkant. Misschien een tip ? Ook wachten we nog steeds op de mop van John (voor de insiders).

 

Mijn schat is achteraf backstage met hen gaan spreken en ze waren pompaf maar zeer tevreden. Ze kijken uit naar hun 5 optredens in Duitsland dit weekend. Way to go Boys ! Daar kon hij ook merken hoe groot en zeer vriendelijk Guga is. Hij kreeg direct de uitnodiging om op 14 augustus naar de Paulusfeesten in Oostende te komen. Ook de volgende artiest liep daar rond, in afwachting dat het podium klaar was voor hem. Nog zo’n vriendelijk gast, zei mijn liefste wanneer hij terug bij ons was.

 

Toen was het tijd voor Diablo Blvd, van/met/door nog een stand-up nl. Alex Agnew. De tijd was aangebroken voor het zeer stevige rock-werk. Al na de eerste noten is mijn schoon-neef vertrokken : dit was niets voor hem. Samen met hem zijn ook de twijfelaars van het vorig optreden weg gegaan. Wat overbleef waren deze die speciaal voor deze band gekomen waren of deze die konden genieten van de loeiharde heavy metal. Deze keer werden er geen grapjes gemaakt al waren zijn bindteksten wel eerlijk en cru. Wat een stem heeft die man ! Om van te rillen. Zijn muzikanten speelden de vingers van hun lijf. Prachtig ! Alex vroeg een ‘circle-pit’ en kreeg die ook : tientallen jongeren die in een kring rond en tegen elkaar aan lopen en dansen. Aan al zijn wensen werd voldaan : de oudere hun aanstekers en de jongere hun smartphones omhoog, devilhands in de lucht (dat is een vuist maar met wijsvinger en pink omhoog), mee zingen, … Ja, als stand-up vond ik hem al goed, als muzikant nog beter. We hebben kunnen genieten tot bijna middernacht.

Ja, dit is Alex Agnew !

De ‘circle-pit’

 

We waren dus zeer laat thuis : moe maar gelukkig. Na vlug de poezen nog een extra lekkers te hebben geven, zijn we gaan slapen.

Zoals steeds kan je het verslag van mijn schat en meer van zijn foto’s terug vinden op http://www.stadsomroep.com

3 soorten muziek op 1 avond.

We zijn gisteren avond naar de openingsavond geweest op Kneistival.

We hebben geen druppel van de voorspeldde regen gezien. Enfin, wel enkele druppels maar toen reden we nog in de auto, dus dat telt niet mee.

Eens we de ‘Put’ naderden voelden we het : wind ! We nestelden ons op ons favoriete plekje en na een tijdje voelde ik een laagje duinzand op mijn gezicht en armen. Ik heb dan maar mijn regenvestje aangetrokken om wind en zand van mijn lijf te houden. Mijn gezicht mocht wel eens gezandstraald gescrubt worden. Mijn velletje is weer zacht en zuiver. Wel iets minder leuk voor mijn ogen en lenzen, maar het was te doen. Deze ochtend heb ik wel eerst oogbadjes genomen voor ik de lenzen er opnieuw in gestoken heb.

We waren er vroeg, zoals steeds, en zo hoorden we de soundcheck van The Spectors. Het was niet gemakkelijk om het geluid goed te krijgen want het werd gewoon weg geblazen. Gelukkig waren er al meer toeschouwers toen hun optreden begon en klonken ze goed. Hun muziek is nog ‘voorzichtig’ en ik vind dat ze nog wat moeten groeien, maar ze zijn goed bezig. Marieke zang en bas, Hannah op toetsen, Stefanie op drum, Emiel op gitaar en Maxiem op gitaar : een mooi plaatje. Tegen het einde van hun set stond het plein al goed vol.

 

 

Net voor het optreden is mijn schoon-neefje bij ons komen zitten en zo konden we de laatste roddels over mijn schoonfamilie uitwisselen.

Tijdens een plaspauze zag ik dat ze gestart zijn aan de opbouw van ‘Hotel M’. Blijkbaar zal Marcel Van Thilt volgende week van daar zijn avondshow uitzenden.

 

De volgende band was ‘The Sore Loosers’. Die brachten stevige rock en hadden er duidelijk plezier in. Deze Limburgse groep bestaande uit : Jan Straetemans (zang/gitaar), Cedric Maes (gitaar), Kevin Maenen (bas) en Alessio Di Turi (drum) mochten dit jaar op Rock Werchter de zieke Coely vervangen. Dit heeft hun zelfvertrouwen zeker geen schade gedaan want ze ‘stonden’ er ! Daar zullen we nog van horen.

 

Opeens merkten we nog een gitarist op. Er werd een gitaar-battle ‘uitgevochten’, dit tot groot jolijt van het ondertussen vol gelopen plein. Dit bleek achteraf Lennert Coorevits te zijn van de volgende ‘groep’.

 

De avond werd afgesloten door de ‘Compact Disk Dummies’. De broers Lennert en Janus brengen hun electropunk sedert 2010 en doen dat uitstekend. Lennert is zeer actief op het podium terwijl Janus achter zijn keyboards blijft.

 

Aangezien deze muziek niet echt onze voorkeur wegdraagt zijn we al vertrokken toen ze nog bezig waren. Zo waren we op een ‘deftig’ uur thuis waar de poezen blij waren ons te terug te zien. 😉

Hoe mijn schat de avond heeft ervaren en meer van zijn foto’s zijn terug te vinden op http://www.stadsomroep.com

 

Sam, deze is speciaal voor jou !

Ik was gisteren mee om foto’s te nemen van de 11 juli optredens op de Burg, gekend als Burgrock.  Vooral omdat mijn ‘maatje’ Sam Claeys  met zijn band ‘Elements’ zou optreden. Ik schrok me rot toen hij zei dat hij hier kwam lezen, daarom de titel. 🙂

De vorige avond ben ik niet mee gegaan met mijn schat. Scala ? Ja, die zijn goed maar niet goed genoeg om nat geregend te worden, dacht ik. Mijn liefste zou enkele nummers trekken en dan terug naar huis komen. Toen hij na anderhalf uur nog niet terug was, wist ik het : grote vergissing ! Het is droog gebleven en live zijn ze nog veel beter dan op tv. Tja, voor mij zal het voor een volgende keer zijn, dan ga ik zeker mee. (Verslagje en foto’s op Stadsomroep)

Gisteren dus : we waren er vlug met de fiets en ik moet zeggen dat het nu leuk rijden is in de Steenstraat, nu de putten weg zijn.

We waren net op tijd om het einde van de set van ‘Calling Susan’, de winnaars van de Rockrally vorig jaar, te horen en vlug enkele foto’s te maken. Die gastjes zijn er ferm op vooruit gegaan in een jaar tijd ! Chapeau !

 

 

Terwijl Sam en co het podium klaar maakten voor hun optreden en ze hun vele kabels verbonden met hun instrumenten en toestellen, gingen we alvast eens zwaaien om ‘goeiedag’ te zeggen. Om te zien dat ze blij zijn dat we er ook bij zijn, ook al zijn ze druk bezig, doet deugd. Het zijn zo’n vriendelijk gasten !

We hadden nog tijd om een pintje te halen en wat te kletsen met vrienden/andere muzikanten. Ja, het festivalseizoen is begonnen.

‘Elements’ begon stipt op tijd want het schema was strak, zo stond op de badge en er werd aan gehouden. De 4 ex-leden van ‘Red Zebra’ hebben weer het beste van zichzelf gegeven. Wat is het toch heerlijk om hen bezig te zien : ze genieten er duidelijk van en stralen het uit naar het publiek. Zo stonden niet alleen de die-hard fans te rocken.

Mijn maatje Sam Claeys.

Sam en Geert

 

 

Ook de jongens van ‘Calling Susan’ konden ervan genieten.

 

Ze spelen zo goed samen dat je zou denken dat ze dat al van in de wieg doen. Sam Claeys, als frontman/lead zanger/bassist, is schitterend ! Chris ‘Hazy’ Deneve wisselt gitaar met keyboard met het grootste gemak. Johan Isselée drumt als de beste. Geert Maertens beroert zijn gitaar rustig maar steengoed. Ja, het was weer een eer en een genoegen om hun optreden te mogen bijwonen. Wij kijken alvast uit naar hun volgende optreden ! Sam, waar en wanner zal dat zijn ?

 

De winnaars van deze Rockrally waren ‘Birds’, een groep uit Brugge. Ze waren duidelijk blij met hun overwinning.

 

Dan werd het tijd voor ‘Gorki’. Luc De Vos, de enige originele, Luc Heyvaerts (toetsen) en Erik Van Besien (bas) zijn erbij sedert 1993, Bert Huysentruyt (drum) (ook gekend van tv) en Thomas Vanelslander (lead gitar) zijn er later bij gekomen. Samen zijn ze een stelletje ongeregeld die de gekende en (voor mij) minder gekende nummers voortreffelijk brengen. Natuurlijk is Luc de hoofdgaai die de boel aaneen praat met veel zwans en schwung. Het was leuk hen nog eens bezig te zien/horen. En dat zullen we deze zomer zeker nog eens kunnen doen want ze komen op 25 juli ook naar Kneistival. Als het niet (teveel) regent zullen we daar ook zijn en misschien ook in Parkpop op 24 augustus in Oostkamp. Jullie ook ?

 

 

 

 

 

 

 

Na nog enkele pintjes en leuke babbels werd het tijd om terug naar de poezen te gaan. Eerst moest mijn liefste vlug nog enkele beelden van DJ Dirk Stoops nemen en we konden vertrekken. Zo waren we op een deftig uur thuis.

Ik kan het niet laten : Nory.

Meer foto’s en een (ander) verslag van mijn schat op Stadsomroep.

Reo Rock 2014.

Zaterdag was het weer zover : Reo Rock in de Reo Veiling te Roeselare.

Mijn schat had voor Perskaarten gezorgd en Bob heeft ons er vlotjes naartoe geloodst.

Ik vond het vervelend dat ik mijn schatje Nory moest achterlaten maar voor 1 keer kwamen ‘I The Exploder’, ‘The Kids’, ‘Fischer-Z’ en ‘Raymond Van Het Groenewoud’ eerst.

Er was geen verkeer dus waren we (veel) te vroeg. En wat doe ik dan ? Beginnen praten met een koppel die ook aan het wachten was, natuurlijk ! Zij zat in een rolstoel, hij was recentelijk een vinger geamputeerd. In de loop van de avond leerde ik (weer eens) dat er mensen zijn die alle pech van de wereld hebben op gebied van gezondheid. Ik klaag nooit meer ! Ze waren zo vriendelijk dat we telkens, na het nemen van de foto’s, terug bij hen gingen staan om samen te genieten van de optredens. Tussen de optredens zijn we erin geslaagd om elkaar (bijna) heel ons leven te vertellen. Tja, als 2 Leeuwen samen komen weten ze altijd over iets gepraat. Het was leuk met hen kennis te maken !

Tijdens het optreden van ‘I The Exploder’ begon het buiten opeens te gieten ! Gelukkig geen hagelbui, dat was voor enkele kilometers verder, maar wel zo hevig dat er putjes begonnen over te lopen. Het water kwam zo binnen en ik weet dat er overal kabels liggen dus vond ik dat niet echt veilig.

Enkele medewerkers gingen op de dekseltjes staan in de hoop zo het water buiten te houden.

zie hoe het buiten giet !

 

Het optreden ging gewoon door.

 

En werd door sommige extra gesmaakt.

 

Ondertussen probeerden de medewerkers het water weg te krijgen maar beseften al vlug dat het met aftrekkers alleen niet zou lukken.

 

Dus werden de grote middelen ingezet.

 

 

We zagen ook een uitnodiging maar we zijn er niet op in gegaan.

 

De Rodenbach was lekker en de muziek fantastisch.

I The Exploder :

 

 

 

 

The Kids :

 

 

 

 

Fischer-Z :

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De aankondigingen gebeurden door een ‘gezellige’ man.

Raymond Van Het Groenewoud :

 

Rond 1 uur heb ik Mia, de Kia op de parking voor onze deur achter gelaten. We zijn eens binnen gegaan in de vernieuwde Cochiba dat nu ‘Charles Café’ noemt. Ze schenken geen Rodenbach dus zullen ze me er niet vaak meer zien … Ze mikken duidelijk op een ‘ander’ publiek en ik denk niet dat ik me daar zal thuis voelen. Toch wens ik hen veel succes.

Zo zijn we thuis gekomen met ik meer dan 500 foto’s op mijn toestel en mijn schat had er meer dan 700 getrokken. De poezen waren gezond en blij ons terug te zien. Er was geen regen- of stormschade aan ons huisje. Een geslaagde avond, dus.

Het leven is weer mooi (aan het worden).

Het is een plezier om dat kleine katje in huis te hebben. Ja, ik zal het terug over Nory hebben. Die het niet wil/moet weten, mag nu een andere blog gaan lezen of door scrollen naar beneden want ik zal het ook nog over andere dingen hebben. 😉

Nory dus : ze is zo’n lieverd, zelden stout, ze eet en drinkt goed, speelt intens, slaapt diep, toont zich wanneer ik haar roep (als ze niet te diep slaapt, zoals toen haar ‘Vrouwtje’ en ‘Baasje’ eens kwamen kijken hoe Nory het stelde, en we haar nergens konden vinden, ik dan mijn schat heel de boven heb laten opruimen want ik wilde haar zien/tonen, en ze gewoon op de radiowekker in de badkamer lag te maffen), komt zeer veel bij me liggen, laat ons haar pootjes onderzoeken, ze gebruikt zelden haar nageltjes wanneer ze met ons speelt, is niet bang van onze luide ringtonen of de deurbel, gaat zonder morren in de badkamer om te slapen, … Ja, ik heb weer een schatje in huis. 😀

 

 

 

 

Ik huil al veel minder en betrap me erop dat ik soms luidop lach bij het zien van de kapriolen van Nory.

Jammer dat Kira (nog) niet wil bij draaien , maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat goed komt.

 

Maandagavond moest kleine Nory enkele uren vroeger in de badkamer en kon Kira zo vroeger vrij rond lopen in huis. Wij zijn naar Oostende geweest voor de optredens van Guido Belcanto en de Dolfijntjes. Zij waren de openers van de Paulusfeesten. Mijn schat had perspassen aangevraagd en ook gekregen. Toen we ze gingen ophalen kregen we er gelijk 4 drankbonnen, een bon voor een T-shirt en een armbandje voor zowel front- als backstage bij. Heel hartelijk bedankt ! Zo kon mijn liefste zijn foto’s van het vorig optreden direct afgeven aan de artiesten. Ze waren er opnieuw zeer tevreden mee.

We hadden een vriendin mee en hebben haar zonder problemen backstage gekregen. Zo kon ze dat ook eens beleven. Ik was blij dat ze mee was : zo had ik iemand om mee te kletsen wanneer mijn liefste frontstage stond te wachten op de artiesten. Ze kende de groepen niet maar vond ze leuk en zei dat ze zich goed geamuseerd had. Mijn bon voor een T-shirt heb ik aan haar gegeven, zo had ze ook een aandenken. Ze heeft een shirtje voor haar zoontje gekozen. Zij blij, ik blij. 🙂

Guido Belcanto was opnieuw zeer goed. Deze 60-jarige heeft het nog proper gehouden in zijn liedjeskeuze en de bindteksten waren leuk. Zijn prachtige, diepe stem contrasteerde goed met dat van de zangeres die hij mee gebracht had. Ze hebben mooie duetten gezongen. Omdat iedereen maar bleef roepen en applaudisseren, kwam hij terug met de woorden :’Ik ben er nog enkele vergeten te spelen.’ 😉

 

Dat de Dolfijntjes schitterend waren, moet ik jullie niet vertellen. Ze hadden er duidelijk zin in en wij ook ! Het plein was ondertussen volledig vol gelopen. Wij allen hebben hen aangemoedigd en zij hebben zich volledig laten gaan. Ze hebben meer dan 2 uur staan zot doen, (ons doen mee) zingen/dansen/springen/zwaaien. De XXL-band zijn stuk voor stuk zeer goede muzikanten. Het was puur genieten. Achteraf bleek dat ook zij er evenveel van genoten hadden maar dat had ik al gemerkt want het spetterde gewoon van het podium af.

We waren rond 2 uur thuis en Nory was blij ons te zien en ik haar. Ze had veel gegeten en gedronken, dat was te zien aan de lege schaaltjes en haar bolle buikje. Ik heb haar een beetje in huis laten spelen, nieuw eten en drinken gezet terwijl mijn schat zijn foto’s aflaadde. Toen we gingen slapen ging ze al gereed in de badkamer zitten, de lieverd.

Het was gisteren mijn verjaardag en dat hebben we onder ons gevierd. Het begon al van zodra ik opstond : de kaartjes en enkele geschenkjes lagen al klaar. Ik had al geschenken gekregen (kledij, een speciale aansteker) dus had ik niet verwacht er nog zoveel te krijgen ! Tegen de middag kwam een lekkere ‘fles’ met hapjes. Toen dat een beetje verteerd was, kwam er een joekel van een T-bone met alles erop en erbij op tafel. Het was maanden geleden dat ik nog zoveel heb kunnen eten ! Niet te verwonderen dat we bij het bekijken van een film alle 2 bijna in slaap vielen.

Mijn buit was nog : nog zo’n aansteker, een Parker-pen met zwarte gel, 3 boeken (biografieën van Stephen Fry, Miranda Hart en Rod Stewart) in het Engels (zoals ik het graag heb – liefst geen flauwe/slechte vertalingen voor mij). Mijn kleine Nory en natuurlijk de liefde van mijn Schat zijn de mooiste geschenken die ik mocht krijgen.

Het was een prachtige dag ! Bedankt lieverd ! Mijn leventje ziet er alweer rooskleurig(er) uit.