Arno als afsluiter.

Gisteren was alweer de laatste dag/avond Kneistival. De 29ste editie zat er dan op.

Wij waren er vroeg, zoals steeds, maar al vlug kwamen ook vrienden bij ons zitten. Zo kon ik kletsen ipv mensjes kijken. Wat we toch deden, hoor.

Vanaf 20 uur mocht Sax the DJ de aanwezigen opwarmen. De DJ is Gerrit De Cock die live begeleid werd door The Yojoman op sax. Een zeer goede combinatie en man kon die spelen ! Ze kregen niet veel aandacht van de weinig aanwezigen. Slechts een handvol was echt aan het luisteren. Jammer, eigenlijk, maar de volgende keer zal ik beter opletten. Beloofd. Zeker het onthouden waard !

Om 21 uur was het toen de beurt aan Arno. Het moest zo vroeg omdat een deel van de band nog ergens anders moesten spelen. Toen hij opkwam was het plein nog half leeg maar na enkele noten stond het opeens vol. Hij was in zeer goede doen en dit was het beste optreden dat ik al van hem gezien heb ! Hij bedankte ons voor het kopen van tickets en bedacht toen dat dit een gratis festival was, dus heeft hij dan maar een liedje gespeeld. Ook heeft hij zich aan de traditie gehouden om te zeggen dat hij het leuk vond om in Knokke te mogen spelen, zodat wij hem konden corrigeren door te roepen : ’t Is Heist ! Alsof hij dat niet wist. Alle bekende nummers werden gebracht en uit volle borst mee gezongen. Hij stond te giechelen als een kind toen wij met onze handen zwaaiden, op zijn verzoek. ‘Geestig wi. Alleé, nog e ki.’ (Leuk hoor. Kom, nog eens.), wat we natuurlijk deden.  Zijn drummer sloeg alsof zijn leven ervan afhing, ook de gitarist en bassist gaven het beste van zichzelf. Natuurlijk was Serge Feys subliem op de toetsen. Samen met een Arno die het optreden van zijn leven gaf, kon het hele plein en ver er rond genieten, genieten en genieten. Na nog enkele bisnummers moesten we hen rond 22u30 laten gaan. Wat een performance van de 65-jarige ! Chapeau en bedankt !

 

Nadien mocht Sax the DJ de avond en het festival uitspelen maar veel heb ik er weer niet van gehoord wegens kletsen en drinken met de vrienden. Nogmaals excuus en de volgende keer : beloofd.

Zo waren we laat thuis en werden begroet door 2 poezen die nog moe waren van het rusten.

Ons verlof zit er op maar wat een week is het geweest : 4 schitterende avonden op Kneistival, 1 op de Burg, 1 thuis, honderden foto’s meer op de pc, mooie herinneringen, leuke babbels, … en ik heb weer leren gewone pinten drinken. Ja, het was goed, zeer goed.

Brihang en Kosheen.

Neen, ik ben niet aan het schelden, al zou dat kunnen met die eerste. 😉

Onze 3de trip naar de Kust was vooral om Kosheen aan het werk te zien.

Eens daar aangekomen was het leuk frisser dan thuis. Het bleef warm genoeg zodat ik pas laat mijn pulletje heb moeten aan doen.

Brihang is Boudy Verleye, een rapper uit Knokke van amper 21 jaar, die poëzie met muziek verenigd. Samen met een DJ en soms nog een andere rapper Cfour brengen ze gesproken teksten op een beat. Aan de vele fans te zien, was hij goed bezig. Niet mijn ding, dus heb ik me bezig gehouden met dagdromen en mensjes kijken. Misschien heb ik wel een dutje gedaan met mijn ogen open want ik was zeer moe na een slapeloze nacht.

 

 

Mijn schat had vernomen dat Kosheen pas om 20 uur ‘geland’ was maar daar was niets aan te merken. Iets later dan voorzien kwamen ze op het podium en sloeg me meteen van mijn zitplaats. Wat een stem ! Wat een verschijning ! Sian Evans (°1973) deed me denken aan Adéle maar dan veel actieve op een podium. Ze danst er op los zoals ik ook graag dans, maar dan zonder headbangen. Samen met haar fantastische drummer en toetsenist/gitarist brachten ze een krachtige sound. Ze hadden het publiek al bij de eerste noot op hun hand. Hun muziek is zeer toegankelijk en mooi. Sian vertelde dat ze haar make-up in de auto had aangebracht terwijl ze over onze wegen scheurden aan 90 km/uur. Ze bedankte ons voor haar grote hit (alleen) hier ‘Hide U’ en heel het plein zong mee. Kippenvel. Dat ze nog steeds actief zijn in de UK is niet te verwonderen. Ze bedankte onze ‘participation’ met : ‘You’ve make an old woman very happy, or a happy woman very old. No, that’s not right. You know what I mean. Thank you !’ 🙂

Aan allen die er niet waren : jullie hebben het gemist !

 

Leuk, hard, harder.

De titel is zeer korte versie over de optredens op Kneistival van gisteren. Hier volgt meer uitleg :

We waren er weer rond hetzelfde uur en konden ons stekje claimen. Maar : What a difference a day makes ! Er was nog een briesje van over zee, maar zonder al dat zand, en aangenaam warm. Pas tegen de late avond moest ik mijn pulletje aan doen. Eindelijk een leuke zomeravond. Opnieuw was mijn schoon-neef afgekomen.

De eerste op het programma was Radio Guga. Ja, de stand-up comedian Guga Baul, maar niet met een conference maar de muzikale versie. Hij bracht covers van oa. Johan Verminnen, Monza, Raymond V/H Groenewoud, … in hun eigen stem. Het was verbluffend om hem een duet te zien/horen doen met Ozark Henri en Stef Kamil Carlens, ‘Always on my mind’ door Elvis, the King zelve, afgewisseld met Helmut Lotti. Ook Sam Gooris, Jonas van der Geel , Bent van Looy, Gorki, De Kreuners, passeerden de revue. Natuurlijk mocht de wielrenner Tom Boonen niet ontbreken. Samen met (onze eigen) Filip Bollaert (gitaar), Joost Van Den Broeck (drums), Bert Embrechts (bas) en Jacques Motmans (toetsen) brachten ze de ene medley na de andere. Wanneer het traag ging, verhoogden ze het tempo, en omgekeerd, telkens met een andere stem. Je moet het maar doen ! De vele gezinnen genoten van elke noot. De stand-up kwam toch boven in zijn bindteksten, wat iedereen nog leuker vond, natuurlijk. Als extra kregen we nog oa. Bart Peeters te zien en horen.

Zelfs de mensen vanop hun balkon : mee wiegend op ‘Ik hou van U’.

Geef me een kus !

 

Na een podium wissel en een korte sound check konden onze eigen Cowboys & Aliens het publiek vermaken. Ze hebben hard moeten ‘werken’ om het publiek te houden, maar ze zijn erin geslaagd. Alleen zij die speciaal voor Guga gekomen waren, dropen af. Vele twijfelaars hebben ze kunnen overtuigen om naar de heerlijk groovende riffs van John Pollentier te blijven luisteren. Henk Van Hee was super goed van stem, Kris Vandekerckhove subliem op zijn bas en de vervangende drummer van Transcoder Minco De Bruin deed het meer dan voortreffelijk, wetende dat ze slechts enkele keren samen hebben kunnen repeteren. Chapeau ! Henk vertelde ons dat ze altijd een Druivenkalender bij hebben en wanneer het leed in de wereld hen teveel wordt, en daar is er genoeg van tegenwoordig, scheuren ze een blaadje af en lezen het mopje op de achterkant. Misschien een tip ? Ook wachten we nog steeds op de mop van John (voor de insiders).

 

Mijn schat is achteraf backstage met hen gaan spreken en ze waren pompaf maar zeer tevreden. Ze kijken uit naar hun 5 optredens in Duitsland dit weekend. Way to go Boys ! Daar kon hij ook merken hoe groot en zeer vriendelijk Guga is. Hij kreeg direct de uitnodiging om op 14 augustus naar de Paulusfeesten in Oostende te komen. Ook de volgende artiest liep daar rond, in afwachting dat het podium klaar was voor hem. Nog zo’n vriendelijk gast, zei mijn liefste wanneer hij terug bij ons was.

 

Toen was het tijd voor Diablo Blvd, van/met/door nog een stand-up nl. Alex Agnew. De tijd was aangebroken voor het zeer stevige rock-werk. Al na de eerste noten is mijn schoon-neef vertrokken : dit was niets voor hem. Samen met hem zijn ook de twijfelaars van het vorig optreden weg gegaan. Wat overbleef waren deze die speciaal voor deze band gekomen waren of deze die konden genieten van de loeiharde heavy metal. Deze keer werden er geen grapjes gemaakt al waren zijn bindteksten wel eerlijk en cru. Wat een stem heeft die man ! Om van te rillen. Zijn muzikanten speelden de vingers van hun lijf. Prachtig ! Alex vroeg een ‘circle-pit’ en kreeg die ook : tientallen jongeren die in een kring rond en tegen elkaar aan lopen en dansen. Aan al zijn wensen werd voldaan : de oudere hun aanstekers en de jongere hun smartphones omhoog, devilhands in de lucht (dat is een vuist maar met wijsvinger en pink omhoog), mee zingen, … Ja, als stand-up vond ik hem al goed, als muzikant nog beter. We hebben kunnen genieten tot bijna middernacht.

Ja, dit is Alex Agnew !

De ‘circle-pit’

 

We waren dus zeer laat thuis : moe maar gelukkig. Na vlug de poezen nog een extra lekkers te hebben geven, zijn we gaan slapen.

Zoals steeds kan je het verslag van mijn schat en meer van zijn foto’s terug vinden op http://www.stadsomroep.com

3 soorten muziek op 1 avond.

We zijn gisteren avond naar de openingsavond geweest op Kneistival.

We hebben geen druppel van de voorspeldde regen gezien. Enfin, wel enkele druppels maar toen reden we nog in de auto, dus dat telt niet mee.

Eens we de ‘Put’ naderden voelden we het : wind ! We nestelden ons op ons favoriete plekje en na een tijdje voelde ik een laagje duinzand op mijn gezicht en armen. Ik heb dan maar mijn regenvestje aangetrokken om wind en zand van mijn lijf te houden. Mijn gezicht mocht wel eens gezandstraald gescrubt worden. Mijn velletje is weer zacht en zuiver. Wel iets minder leuk voor mijn ogen en lenzen, maar het was te doen. Deze ochtend heb ik wel eerst oogbadjes genomen voor ik de lenzen er opnieuw in gestoken heb.

We waren er vroeg, zoals steeds, en zo hoorden we de soundcheck van The Spectors. Het was niet gemakkelijk om het geluid goed te krijgen want het werd gewoon weg geblazen. Gelukkig waren er al meer toeschouwers toen hun optreden begon en klonken ze goed. Hun muziek is nog ‘voorzichtig’ en ik vind dat ze nog wat moeten groeien, maar ze zijn goed bezig. Marieke zang en bas, Hannah op toetsen, Stefanie op drum, Emiel op gitaar en Maxiem op gitaar : een mooi plaatje. Tegen het einde van hun set stond het plein al goed vol.

 

 

Net voor het optreden is mijn schoon-neefje bij ons komen zitten en zo konden we de laatste roddels over mijn schoonfamilie uitwisselen.

Tijdens een plaspauze zag ik dat ze gestart zijn aan de opbouw van ‘Hotel M’. Blijkbaar zal Marcel Van Thilt volgende week van daar zijn avondshow uitzenden.

 

De volgende band was ‘The Sore Loosers’. Die brachten stevige rock en hadden er duidelijk plezier in. Deze Limburgse groep bestaande uit : Jan Straetemans (zang/gitaar), Cedric Maes (gitaar), Kevin Maenen (bas) en Alessio Di Turi (drum) mochten dit jaar op Rock Werchter de zieke Coely vervangen. Dit heeft hun zelfvertrouwen zeker geen schade gedaan want ze ‘stonden’ er ! Daar zullen we nog van horen.

 

Opeens merkten we nog een gitarist op. Er werd een gitaar-battle ‘uitgevochten’, dit tot groot jolijt van het ondertussen vol gelopen plein. Dit bleek achteraf Lennert Coorevits te zijn van de volgende ‘groep’.

 

De avond werd afgesloten door de ‘Compact Disk Dummies’. De broers Lennert en Janus brengen hun electropunk sedert 2010 en doen dat uitstekend. Lennert is zeer actief op het podium terwijl Janus achter zijn keyboards blijft.

 

Aangezien deze muziek niet echt onze voorkeur wegdraagt zijn we al vertrokken toen ze nog bezig waren. Zo waren we op een ‘deftig’ uur thuis waar de poezen blij waren ons te terug te zien. 😉

Hoe mijn schat de avond heeft ervaren en meer van zijn foto’s zijn terug te vinden op http://www.stadsomroep.com

 

De tijd gaat vlug voorbij …

maar toch niet vlug genoeg. Pas vanaf donderdagmiddag mag/moet het terug trager gaan …

Na dat we onze kleine Nory ontmoet hadden zijn we vlug door gereden naar Kneistival. We waren net op tijd voor het optreden van Les Truttes. Ik wilde persé hun nieuwe show ‘Blauw’ zien. We werden niet teleurgesteld. Ook niet de vele fans van Milk Inc., die er al stonden want die zouden na hen zou optreden.

Les Truttes brengen covers, maar op een zeer eigen manier, in verschillende stijlen. Ze weven de hits naadloos aan elkaar met zelfs hier en daar een zin van een ander liedje tussen. Je moet het maar doen om zonder overgang te gaan van ‘Paradise by the dashboardlight’ naar ‘I will always love you’. Ze brachten hard rock, funk, punk, ballades, … En hun mimiek erbij ! Schitterend ! Wanneer je de kans krijgt om hen te zien : niet aarzelen en doen !

Toen zij klaar waren was ik emotioneel zo uitgeput dat ik afscheid heb genomen van de vrienden en ben ik net buiten de Put gaan zitten. My feet were killing me (what else is new ?) en ik moest me inhouden om niet te huilen. Ik heb daar gewacht tot mijn schat klaar was met foto’s nemen van Milk Inc. en we zijn naar huis gegaan. Daar kon ik mijn tranen de vrije loop laten.

De rest van Kneistival heb ik aan me laten voorbij gaan. Mijn schat is nog 1 keer alleen geweest. Ik zag het niet zitten om buiten te komen …

Hij heeft me wel kunnen overtuigen om mee te gaan naar Billy Bragg op de Burg. Dat er nog een voorprogramma was, heeft hij er niet bij gezegd. Toen we met de fiets aankwamen en onze positie voor het podium innamen, zag ik het en I was not amused ! Gelukkig waren Douglas Firs wel goed. Een jonge bende uit Gent met eigen nummers. Ze moeten nog een beetje groeien, maar ze doen dat nu al goed genoeg om Klinkers te mogen openen.

Billy Brag was zoals we gehoopt hadden heerlijk ! Een ouderwetse, Britse protestzanger met schitterende bindteksten. Hij was tegen Tatcher, is pro ‘Union’, wil verandering en zegt ons dat ons eigen cynisme onze grootste vijand is en we 1 mens per keer moeten overtuigen. Good on him ! Wat ik de beste vond : hij was in Seattle (en neen, niet alle Amerikanen zijn dom en ‘ignorent’) toen ze probeerden om same-sex-mariages (homo-huwelijk is te beperkend) en ‘dope’ te legaliseren. Ze hadden een sterk argument want in het Boek Lividicus staat letterlijk : ‘When two men lay together, they must be stoned’. Tja, daar kan je niet tegen op, hé. Ja, ik heb me zeer goed geamuseerd ondanks dat ik heel de tijd pijn had aan mijn voeten. Ik, met mijn ezelspoten ook ! Pff !

De week op het werk is gevlogen want ik heb elke dag het onthaal gedaan. Time flies when you’re having fun. Ik blijf het graag doen.

Ik blijf er versteld van staan dat zoveel mensen naar ons komen of bellen met vragen die absoluut NIET voor ons bestemd zijn ‘in de hoop dat wij het wel zullen weten’. Ik probeer hen dan zoveel mogelijk in de goede richting te sturen. Ook veel mensen die het verschil niet kennen tussen de RVA en de VDAB. Neen, je moet niet bij ons zijn om je in te schrijven na je studies of na een tewerkstelling, voor een (beroeps)opleiding moet je ook niet bij ons zijn. Wij weten niet hoeveel vakantiedagen je (nog) hebt, ook zien wij niet als je een (nieuwe) tewerkstelling bent begonnen. Voor geschillen tussen werkgever en werknemer moet je elders zijn en al zeker als je geen uitkering aanvraagt. Alle vragen betreffende je pensioen, kinderbijslag of belastingen moet je bij de betreffende dienst gaan vragen. Wij hebben daar geen zicht op en durven daar geen informatie over geven. Ook al : onze eigen reglementering is zodanig complex geworden dat we ons dat niet aantrekken en zijn zelf geen vragende partij.

Ik verwacht volgende week nog 3 dagen mensen te registreren (iedereen die bij ons binnen komt moet geregistreerd worden. Waarom ? Voor de statistieken, zeker ?) om hen dan te zeggen dat ze verkeerd zitten. Ik geef wel uitleg en zeg waar ze wél moeten zijn en waarom.

Voor donderdagvoormiddag heb ik gevraagd om geen onthaal te moeten doen want ik wil stipt om 12 uur vertrekken om Nory op te halen en zal daardoor veel te zenuwachtig zijn …

Kneistival 2012, dag 3.

Dag 3 voor ons, de 7de voor de medewerkers. Dit voor alle duidelijkheid.

We waren op ons gebruikelijke uur, zo rond 19 uur, toegekomen en weer was er zeer weinig volk. Zou iedereen dan nog op het strand liggen ? Of zouden ze allemaal naar Brugge zijn voor Vlaanderen Zingt ?

We besloten om eens een trapje hoger te gaan zitten in de hoop dat de gebruikelijke laatkomers niet opnieuw direct ons zicht op het podium zouden belemmeren. Je kent die gasten wel : ze komen maar af wanneer de muziek begint te spelen en komen dan recht voor je neus staan ook al is er nog plaats op het plein. Ha ja, zij willen een mooi zicht op het podium en het geeft hen geen zier dat wij er al een uur zitten te wachten tot het begint. Er is zo’n onuitgesproken afspraak dat wie op de trappen zit, niet gaat rechtstaan. Wij kunnen net boven de hoofden kijken van zij die op het plein staan. Maar neen, die klutsers komen dan op het laatste stekje af en blijven staan. Dat ze het zicht belemmeren van 2 rijen trappen, daar trekken ze zich niets van aan ! Bah ! Maar ik dwaal af …

The wolfbanes, de groep met Wimmeke Punk was zoals verwacht schitterend ! Ze hebben het beste van zichzelf gegeven als verontschuldiging voor hun optreden van 20 jaar geleden. Toen had Wimmeke een keelontsteking en kon bijna niet zingen. Dit was gisteren zeker niet het geval : hij heeft gekweeld als een nachtegaal ! En hij had zin in mosselen want hij heeft er verschillende keren over gesproken. Het optreden werd zeer gesmaakt door het ondertussen half volgelopen plein. We hebben allemaal uit volle borst en met luide stem mee gezongen met ‘Bring us more women, bring us more wine’. Ja, ze kunnen het nog steeds ! Prachtig !

 

 

De afsluiter was The Selecter, de Britse skaband. We hadden ze een tijdje geleden al in Brugge gezien en ook gisteren waren ze steengoed ! Iedereen op het bijna volle plein heeft zich zeer goed geamuseerd. Het was niet ‘On my radio’ maar wel live ! Hun enthousiasme was aanstekelijk en na korte tijd stond iedereen mee te dansen en te springen. Dit was een zeer geschikte afsluiter.

 

Ja, het zit er weer op voor een jaartje. Het was goed, leuk, net genoeg, de optredens (die wij gezien hebben) schitterend en vooral : geen regen gezien !

Aan de organisatoren en alle medewerkers : Job well done en bedankt voor alles. Op naar volgende jaar …

Kneistival 2012, dag 2.

Voor ons dag 2, voor de medewerkers was het al dag 6. Dit voor de duidelijkheid.

We kwamen iets later aan dan gewoonlijk en waren zeer verbaasd dat er nog bijna niemand aanwezig was. Zelden het plein zo leeg gezien. Ze hadden toch gezegd dat het niet meer zou regenen ? Is Rock niet meer bekend ?

Toen de ‘Gentlemen of Verona’ begonnen was het pleintje 1/4 vol. Tegen dat ze moesten afsluiten was het al half vol. ‘Psycho 44’ kreeg het goed vol en tegen dat de ‘Heideroosjes’ begonnen was het stampvol ! Oef ! er zijn nog waarden in dit leven !

De Gentlemen of Verona , ik had er nog nooit van gehoord dus wist niet wat te verwachten. De zangeres werd in de brochure omschreven als : ‘De vrouwelijke Iggy Pop met een stem als een kerkklok.’ Ze hebben niet overdreven ! Wat kan die dame zingen ! Ze staat geen seconde stil, krult zich in alle bochten, mist geen noot en dat alles live want we konden haar horen hijgen. Madonna : eat your heart out !

Stippy © Pictures

 

Ook Psycho 44 kenden we niet. Zij werden omschreven als : ‘Een elektronische rockband met een experimenteel sausje – één brok energie op het podium.’ Ook hier was het spot on ! Ze brachten hun muziek met liefde en overgave. Eens hun debuut-CD in de winkels ligt, zal het zeker verkopen. Dit was te merken aan de vele hoofden die meeknikten op hun muziek. Toen de zanger zei dat zijn moeder aanwezig was, keken er enkele naar mij. Ook nadat ik te kennen had gegeven dat het niet ik was, geloofden ze me niet en bleven kijken. Moet ik nu beledigd of geflatterd zijn ?

Stippy © Pictures

Wie de laatste band, de Heideroosjes niet kent, heeft een (groot) gat in zijn cultuur ! Deze Nederlandse groep toert al 23 jaar en is nu bezig aan hun afscheidstoernee. Ja, ze houden er mee op. Ze zijn nog slechts enkele keren te zien, dus haast je ! Vlug ! Je moest al tickets besteld hebben ! Waarom je dat zou moeten doen ? Ik zal het je zeggen : die gasten zijn steengoed ! Ze zijn 1 brok energie op het podium. Was ik blij dat ik geen foto’s moest/wilde nemen. Niet te doen. Ze zingen en spelen alsof hun leven ervan af hangt. Wegens tijdsgebrek hebben ze hun bisnummers onmiddellijk gebracht, dit tot groot jolijt van de aanwezigen. Toen Frank, de gitarist ook eens wilde stagediven, werd hij prompt op zijn wenken bediend. Hij werd netjes terug aan het podium afgeleverd na eerst een toertje bovenop het publiek te hebben gemaakt.

Deze vriendelijke gasten zullen een groot verlies zijn voor de rockscene ! Wij, en iedereen op het plein, hebben genoten van hun optreden, dat getuigt de vele T-shirts, CD’s en LP’s die achteraf verkocht werden.

O ja, Stef, FYI : het zijn dus geen rappers en brengen ook geen Ska, maar pure, onvervalste, keiharde Rock ! Schitterend !

Stippy © Pictures

De foto’s die ik hier gezet heb zijn nog onbewerkt dus niet goed. Ik heb mijn schat nog de tijd niet gegeven ze mooi beter toonbaar te maken …

 

Kneistival 2012.

We zouden maandag ook gaan, maar bleekheid en buikpijn van mijn schat heeft ons verhinderd te vertrekken. En gelukkig maar want ik heb gehoord dat het ‘dancing in the rain’ was, en nog geen beetje !

Gisteren was het droog en The Scabs wilden we zeker niet missen !

Dat Soulsister eerst speelde was bijzaak. Merk je op dat ik niet echt fan ben ?

Nu moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat Soulmsister een zeer sterke set heeft afgeleverd. Ze waren het beluisteren waard.

© Stippy Pictures

Onze vrienden waren er al toen we aankwamen. Het was een leuk terug zien en alweer veel te lang geleden.  Dat mijn schat ook nog schoolvrienden, die hij al zeker 20 jaar niet meer gezien heeft, daar ook is tegen gekomen, was een bonus.

The Scabs waren, zoals we verwacht hadden, weer schitterend ! Mens, wat kunnen die mannen spelen en zingen. Ze waren iets later begonnen en zijn pas om 23u30 gestopt.

© Stippy Pictures

Nadien nog ene gedronken en zo waren we later thuis dan verwacht, maar we hadden geen spijt.

Deze morgen was dat iets anders … 😉

BTW. Ik kan (hier) weer normaal reageren ! Hoera !

Kneisitval 2009

Gisteren avond zijn we naar De Put in Heist afgezakt voor de optredens van Lady Linn en Kim Wilde.

Vanaf dit jaar is het betalend parkeren op de Markt maar gelukkig maar tot 19 uur.  We waren er iets na 19 uur en zo moesten we toch niet betalen.

Er was al veel volk maar gelukkig hadden onze vrienden al ‘ons’ plaatsje al bezet gehouden en dat was nog maar het begin. Het was me opgevallen dat het plein voor Lady Linn al goed vol stond. Nog voor haar eerste noot stonden er al laatkomers voor onze neus zodat we niets meer zagen en we ook moesten recht staan.

Te begrijpen want haar optreden was meer dan geslaagd. Ze is een zeer goede zangeres en haar 40’s stijl is zeer te pruimen. De muzikanten, the magnificent seven, waren ook van de bovenste plank. Haar sound kwam zeer goed over.

Toen ik tegen het einde van hun optreden ging gaan plassen kreeg ik, en vele anderen, te horen dat er niemand meer op het plein mocht ! Mijn uitleg dat mijn (zit)plaats vrij werd gehouden mocht niet baten. Geen probleem, dacht ik, na het optreden gaan er altijd mensen weg en dan zal het wel mogen. Mis poes ! De flik, met dikke buik, wachtte op orders van zijn chef, zelfs nadat de organisator kwam zeggen dat het ok was ! Typisch ! Omdat het wachten me toch te lang duurde ben ik dan maar over het muurtje gegaan. Ja, zo ben ik.

Kim Wilde liet ons bijna 30 minuten wachten maar het was het zeker waard. Deze bijna 49 jarige Birtse zangeres is nog steeds schitterend ! Samen met haar nicht Scarlett (backing zangeres) en haar broer Ricky is ze niet te stuiten. Haar band mocht er ook wezen qua muziek en uitstraling. Geen moment stonden ze stil en alles live gezongen -> Britney en Mandonna : eat yout heart out ! Het publiek was wild en werd nog gekker met de bisnummers ‘ça plain pour moi’ – het schoonheidsfoutje nagelaten – en ‘Kids in America’.

Sneu voor de vele mensen die het optreden alleen maar hebben kunnen horen want het plein was voor de start alweer afgesloten. Ja, ook Kneistival wordt het slachtoffer van hun eigen succes. Jammer eigenlijk want het bijna niet meer leuk : bijna niet meer tot bij de bar te geraken omdat de mensen je niet door (kunnen) laten, het risico lopen niet meer terug naar je plaats te kunnen, laatkomers die zomaar voor je neus komen staan, … Leuk is anders maar zolang de optredens zo schitterend blijven ben ik bereid dat erbij te nemen, voor nu.

Kneistival 3

Vrijdagavond, voor de laatste keer dit jaar, naar Kneistival geweest, deze keer voor ‘De Mens’ en The Animals’.

Frank Vander Linden en de zijnen hebben er een lap op gegeven. Ze hadden er duidelijk zin in. Dat het publiek de nieuwe regering mocht zijn was heel toepasselijk. Een drum, een basgitaar, een aangename stem en een mooie tekst : meer heb je soms niet nodig om een fantastisch lied te brengen.

The Animals zijn ouwe rockers die er nog steeds staan. De drummer is de enige, echte orignele. De toetsenist en gitarist zijn er rond 1965 bij gekomen, de zanger veel recenter. Samen brengen ze schitterende muziek, wat hun succesvolle tournee door Groot-Brittanië bewijst en wij ook hebben mogen ondervinden. Om ons te plagen brachten ze ‘The House of the Rising Sun’ pas als bisnummer.

Ik vraag me af of het die synth-speler was of toch de vorige, die mijn vader eens mee naar huis heeft gebracht omdat hij nergens anders kon slapen. Ik was toen nog heel klein en het is van horen zeggen, maar later heeft hij nog ‘gestrandde’ zielen mee gebracht.

Gisteren zijn we naar een jumping geweest in de buurt. De dochter van ‘mijn man van het hout’ deed mee met haar pony. We hadden reeds lang beloofd eens te komen kijken en foto’s te nemen en veel dichter kon een jumping niet doorgaan dus waren we, ondanks het weer, present. Ik vond het geen geschikt parcours voor pony’s en jonge ruiters, maar wie ben ik ? De dubbele weigering (en uitsluiting) kwam niet als een verrassing voor mij. Voor haar was het niet leuk om op haar 12de verjaardag niet te kunnen/mogen uitrijden. Gelukkig vertrekken ze vandaag op reis en zal ze het vlug vergeten. Bij hun thuiskomst zal ze wel enkele mooie foto’s krijgen. Het was leuk om nog eens ‘tussen de paarden’ te zijn : het bracht leuke herinneringen boven.

Vanavond ga ik niet mee naar de Markt om De Kreuners te zien. Terwijl mijn schat zijn foto’s trekt, zal ik al beginnen aan de voorbereidingen, zodat we morgenochtend direct kunnen beginnen schilderen.