Try-out Urbanus ?

Gisteren zou Urbanus in het Entrepot een try-out doen van zijn nieuwe show.

Als fotografen van Stadsomroep  (ja, ik ben ook al gepubliceerd op deze site), mogen wij normaal gezien zonder ticket binnen in het Entrepot. We kopen er toch voor ons omdat ik niet als profiteur wil bestempeld worden.

Wij dus, met de auto, ruim op tijd vertrokken. We komen aan de Warandebrug en mogen er niet over van de politie. Niet getreurd, we nemen dan de Krakelebrug, hé. Ook daar stond een agente. Zij kon ons vertellen dat alle bruggen in Brugge gesloten waren voor auto’s omdat er een triatlon bezig was ! Geen probleem : we parkeren de auto en gaan er te voet naar toe. Zo had ik mijn beweging voor de dag.

Na een ferme wandeling (voor mij toch) in de zon komen we bezweet aan. Daar krijgen we te horen dat er geen pers binnen mag ! Het is een try-out met publiek maar er mogen geen foto’s genomen worden en er mag niets over geschreven worden : Urbanus wil geen negatieve pers ! Blijkbaar heeft hij niet veel vertrouwen in zijn eigen show.

Het was de eerste keer dat we dit mee maakten. Zo’n try-out is meestal net voor de pers omdat de artiest zo gratis reclame krijgt voor zijn/haar nieuw ‘kindje’. Niet deze keer, dus.

Aangezien er geen tickers meer te koop waren, zijn we dus onverrichter zake terug naar de auto gewandeld (pff) en terug naar huis gekomen. Nory was in elk geval blij ons zo vlug al terug te zien, Kira was blij dat ze terug naar buiten mocht en ik omdat ik de avond in mijn zetel mocht doorbrengen.

Conclusie : hoe de nieuwe show van Urbanus was dat deze zomer op vele festivals zal te zien zijn ?

Geen idee !

Omdat ik gisteren geen foto’s mocht nemen, dan maar eentje van mijn lieve Nory :

Zie eens hoe groot ze al is ! 🙂

 

 

 

 

 

 

 

Ach, ik kan me weer niet inhouden en dus hier zijn er nog (van vandaag) :

Een doos, een zak of een verpakking moet getest worden.

 

Inspectie van onze voorraad.

Van op de trap alles gadeslaan.

En poseren kan ze ook ! 🙂

 

 

 

Wees aandachtig bij het invullen van uw belastingaangifte.

Dit stond op onze aanmeldingspagina op het werk :

Vergeet niet om het vakje 1440 of 2440 aan te kruisen

Praktische info, gelezen in de pers, die misschien ook voor u nuttig kan  zijn…

Wie in 2012 meer dan 20.020 euro roerende inkomsten opstreek, is verplicht om 4 procent extra heffing te betalen op het saldo boven de 20.020 euro (de zogenaamde ‘rijkentaks’). Misschien bent u wel bij de ‘gelukkigen’ waarvoor deze regel geldt! Indien niet, dan bent u bij de ‘gelukkigen’ die geen 4 procent extra heffing moeten betalen… In elk geval moeten alle Belgen in hun belastingaangifte hiervoor een vakje aankruisen, een soort ‘verklaring op eer’. De kans is groot dat u dit vergeet te doen aangezien er in Tax-on-web geen automatische berichten zijn die u hierop zullen wijzen.
De FOD Financiën bevestigt dat “het vakje niet aankruisen kan resulteren in een onvolledige of onjuiste belastingaangifte” waardoor u de kans loopt dat de fiscus u zal vragen om bijkomende inlichtingen. Het kan ook zijn dat u een administratieve sanctie krijgt omwille van een onvolledige of onjuiste aangifte of dat de verwerking van uw aangifte vertraging oploopt. 
Geen paniek wanneer u uw belastingaangifte al hebt ingevuld zonder vakje(s) 1440 en/of 2440 aan te kruisen, dan is het nog niet te laat. Nieuw dit jaar is dat u eenmalig uw elektronische aangifte kan wijzigen, en dit tot en met 17 juli. Hebt u uw aangifte op papier ingediend, dan moet u een aangetekende brief sturen naar uw controleur voor 26 juni. Zij die een vooraf ingevulde aangifte hebben ontvangen, moeten niets doen aangezien er verondersteld wordt dat zij niet in aanmerking komen voor de extra 4%-regel.
Eenmalige actie
Wees gerust: u zal het vakje 1440 en/of 2440 maar eenmaal moeten aanvinken. Vanaf inkomstenjaar 2013 (aangifte in 2014) verdwijnt de aangifteplicht van intresten en dividenden. In 2013 werd de roerende voorheffing immers verhoogd van 21% naar 25%, behalve voor enkele uitzonderingen als de gewone spaarboekjes, de Leterme-staatsbons en “liquidatieboni”.

Het is maar dat je het weet …

Kan dit zomaar ?

De verkoop van mama’s huisje is uitgesteld tot volgende maand. Er moet eerst nog wat uitgezocht worden …

Het is zeer bizar en ik hoop dat er hier iemand meer duidelijk kan geven.

Dit zijn de feiten :

• Vader is zelfstandig. Zijn zaak is een N.V. De dochter, zoon, schoondochter en schoonzoon zijn ingeschreven als arbeider.
• Vader sterft. De zoon en schoonzoon zetten de zaak verder als BVBA. De dochter en schoondochter werken er als arbeider.
• Misschien worden er door de dochter papieren ondertekend ter onderteuning van de zaak van haar man.
• De BVBA gaat failliet na enkele jaren. Er wordt een curator aangesteld.
• Het failissement wordt afgehandeld/uitgesproken ? Dit is niet heel zeker.
• Na enkele jaren worden de gebouwen verkocht en krijgt de moeder en elk kind zijn deel. Uitgezonderd de broer want die is ook met zijn andere zaak en persoonlijk failliet.
• De moeder sterft vele jaren later en na 2 jaar wordt haar huis verkocht. Na nog eens langs te gaan bij de Rechtbank zou de verdeling kunnen gebeuren. De broer zou opnieuw niets ontvangen.
• Nu pas laat een bank weten dat er nog een schuld bij hen is en dat de dochter er moet voor opdraaien ! Het is de bank van de NV en de BVBA. Dat het over een zeer groot bedrag gaat, kan je wel al raden, want er zitten meer dan 20 jaar intresten op ! Opmerkelijk is ook dat er nooit enige correspondentie is geweest : nooit werd de dochter aangeschreven over de openstaande schuld.

Kan dit zomaar ?

Had die bank niet veel eerder moet bekend maken aan de dochter dat ze nog een mogelijke schuld had ? Had die bank niet moeten proberen het bedrag te innen bij de curator toen de BVBA failliet ging ? Of beslag leggen op de verkoop van de gebouwen ? Of zich bekend maken bij de verdeling van de verkoop van die gebouwen ? Is er hier geen sprake van verjaring ?

Voor alle duidelijkheid : het gaat hier niet over mij ! Maar ik kan je verzekeren dat de persoon in kwestie in zak en as zit …

Oud geworden zijn of ziek ?

De zon was ruim aanwezig. Het was lekker warm. Er was zeer vroeg veel volk. De muziek was goed. Onze favoriet heeft de publieksprijs gewonnen. Alle ingrediënten waren er om er een schitterende dag van te maken.

Ik vond het opmerkelijk dat Patrick Keersebilck, de algemene coördinator van Cactus Evenementen, er ook was en dit voor de eerste keer ! Zou dat iets te maken hebben met onze (socialistische) Burgemeester en het feit dat deze laatste gezegd heeft de subsidies eens goed te (her)bekijken ?

Toch was het voor mij geen leuke dag.

De frietjes smaakten naar watten. De Fanta kon me niet bekoren. Dan maar een Mochito proberen. Die was duur en veel te straf. Volgens mij hadden ze de rietsuiker vergeten. Ik heb er dan Fanta bij gedaan en zo was het te zuipen. Voor de duidelijkheid : ik heb er maar 2 gedronken.

Al van 12 u 30 stond ik op post aan ‘mijn’ tafeltje. Afgezien van mijn schat en mijn vriend Stef is er niemand lang bij me gebleven. Een vlugge, en passant, ‘Hey, hoe ist ? Alles goed ?’ al dan niet met een zoen, en ze liepen door. Mijn maatjes van gewoonlijk waren er niet of ik heb ze toch niet gezien.

Ik heb het bijna 6 uur vol gehouden. Na een uur moederziel alleen begon ik me te vervelen. De pijn in mijn knie en rug kon ik niet meer negeren. Mijn verkoudheid kwam opnieuw op en ik kreeg het ijs- maar dan ook ijskoud !

Toen mijn liefste terug bij me kwam staan heb ik hem gezegd dat ik naar huis wilde. Hij kon natuurlijk blijven en zich verder amuseren. Hij vond het jammer maar begreep het.

Terug thuis heb ik me in de zetel geflokt met mijn dikste training aan, een dekentje op me en wat gezapt. Ik was te lamlendig om een dvd te zoeken.

Iets voor middernacht is mijn schat thuis gekomen. Hij had zich goed geamuseerd en had mooie foto’s. Hij was gelukkig en ik ook voor hem.

Ben ik te oud geworden of was ik gewoon ziekjes ? Een beetje van alle 2 vermoed ik …

Volgend jaar beter !

 

Fietsen is gezond ?

Dat wordt beweerd en dat zal ook wel zo zijn, alleen ik ben er toch niet goed van :

• een kop vol snot
• een kapotte neus van het snuiten
• oren die suizen
• droge hoest
• moeilijk kunnen slikken
• eten dat niet smaakt

Akkoord : ik heb een hoofdverkoudheid en kan dat niet allemaal op het fietsen steken. Alhoewel. In de auto zit ik niet in de ‘trek’ …

Maar dit zeker wel :

• rugpijn (door de putten in de Steenstraat)
• kniepijn (niet gewoon om te trappen)

Ik zal er morgen mooi bij staan. Geen rode vlag nodig. Wil je me vinden in het Astridpark? Zoek dan gewoon de vrouw met de meest rode, kapotgesnoten neus ! Pff !

The Duke Ellington Orchestra.

Zondag namiddag Stadsschouwburg.

Het orkest van Edward ‘The Duke’ Ellington, componist van meer dan 5000 songs en vernieuwer, wordt momenteel geleid door zijn kleinzoon en dat wilde we zien.

Het was de eerste keer, maar we hadden de tijd volledig verkeerd ingeschat. Kwam het door de vele toeristen of door de foorgangers ? Geen idee, maar we waren net op tijd. De 12 blazers, de contrabas speler, de drummer en een pianist kwamen op van het ogenblik dat we uitgeblazen waren. Bedankt om op ons te wachten. 😉

Ik had niet echt een idee wat we te horen zouden krijgen maar verwachtte ballroom of swing met hier en daar een ouwe musical-song ertussen. Niets van dien aard. Het werd jazz. Ik moet toegeven dat ik geen grote fan ben van dit genre. Dus dat viel tegen.

De kleinzoon was er niet …

De microfoon van de pianist, die de liedjes aan elkaar praatte, stond niet luid genoeg dus begreep ik amper een woord van wat de man zei. Bummer want blijkbaar was het soms grappig.

Tijdens de liedjes kwam er telkens een ‘solist’ naar voor om te spelen en nadien werd die persoon met naam genoemd zodat hij een extra applaus kreeg. Zo bleven we bezig, natuurlijk. Sommige van die ‘solisten’ vond ik niet zo goed. Allen samen klonken ze wel schitterend.

De gast-zangeres, Kristen Cornwell, zong zeer mooi. Jammer dat ze al na 3 liedjes kon beschikken.

Dat die ‘rijpe’ oude mensen opnieuw voor ons zaten te stinken (letterlijk !) deed mijn humeur onder nul zakken. Het is moeilijk genieten van de muziek of in je handen klappen wanneer je een nat zakdoekje met citroengeur onder je neus moet houden zodat je niet gaat overgeven (letterlijk !). Als ze nog eens daar zitten, vragen we andere plaatsen ! Zeker weten !

Kortom : het optreden viel wat tegen, maar de oliebollen die we erna gegeten hebben smaakten des te beter.

Het zou toch niet voor alle dagen zijn !

Mijn vriendin, via Skype : Het is al een jaar geleden dat ik mijn nieuw hart heb. Het gaat vlug, hé. Ik moet op controle naar het UZ Leuven en je hoort me al komen, zeker ? Wil jij me komen halen ? Ik : Natuurlijk meid ! Je moet maar zeggen wanneer en ik ben daar !

Mijn neef/garagist zegt altjd dat ik meer km moet rijden met Mia, dus dit was een ideale gelegenheid. Een cd in de speler en meezingen uit volle borst en met luide stem. Waarom niet ? Niemand kan me horen en ik kan me eens goed laten gaan …

Ze mocht gisteren naar huis, ergens rond 16-17 uur. Dus ik denk : ik vertrek rond 15 uur. Bob zegt dat het iets meer dan een uurtje rijden is. Zo ben ik mooi op tijd.

Voor ik vertok nog nagekeken : het zou niet meer regenen, gelukkig want ik heb een hekel aan rijden in de regen, en er waren geen noemenswaardige vertragingen. Dat zag er goed uit.

Toen ik vertrok begon het lichtjes te spetteren. Niet leuk maar ook niet zo erg. Wel typisch.

Ik kon vlotjes doorrrijden tot net voor Brussel. Aan de afslag naar Luik is er altijd een beetje file, weet ik ondertussen uit ervaring. Geen probleem, dacht ik. Ware het niet dat die file van stapvoets vooruit rijden duurde tot de afslag naar het ziekenhuis ! Mijn ritje van 75 minuten duurde zo meer dan het dubbele ! Ik was daar iets voor 18 uur !

Zenuwachtig heb ik me niet gemaakt. Er is daar toch niets aan te doen. Ik was wel verlegen dat mijn vriendin zo lang op me moest wachten. Ik heb een sms gezonden rond het uur dat ik normaal gezien zou aankomen, zodat ze wist waarom ik er nog niet onmiddellijk kon zijn. Dan nog ene om te zeggen dat ik aan de laatste 5 km stapvoets bezig was. Ze zou alvast naar beneden komen, antwoordde ze. Ze zal daar toch een tijdje staan wachten hebben …

Noot aan mezelf : de volgende keer kort na de middag vertrekken zodat ik vlot tot daar kan rijden. Moeten we dan nog wachten op haar papieren, we zijn dan tenminste al samen !

Het vervelende van files is, dat je niet weet hoelang je er nog in zal staan. Je komt een bocht om en opeens is de file weg en kan je weer 120 rijden of je ziet de file voor zover je kan kijken. Heel vervelend !

Ze was blij dat ik er was en begon zich te excuseren dat ze me dit aangedaan had en ik ook omdat ik zo laat was. We hoorden elkaar en moesten lachen. Ik had ‘ja’ gezegd en had (veel) vroeger moeten vertrekken. Eigen schuld, dikke bult.

De terugweg duurde 2 uur maar deze keer waren we samen en hebben zitten kletsen en vertellen. Het kon ons niet schelen hoe lang het duurde : we waren onderweg naar huis.

Mijn vriendin merkte op dat er zoveel mensen zijn die zo’n rit elke dag moeten doen. Ik zei direct : aan de dop geven ze je ook eten ! Mij niet gezien !

Tijdens die 5 uur in de auto heb(ben) we (ik) toch veel vreemde dingen gezien : een vader die zijn kleine los in de auto laat rond kruipen. We stonden toen in de file dus kon dat nog een beetje zijn. Toen we vlot konden rijden zag mijn vriendin dat hij ons voorbij stak en dat het kind lag te slapen op zijn schoot ! Hij had misschien geen airbag en wilde zo een stootkussentje ? Of een andere chauffeur die, telkens hij een motor zag die de auto’s in de file voorbij reden, iets uitweek zodat ze niet door konden. Jaloerse bok ! Koop je ook een motor, hé. Dan kan je ook de files voorbij rijden. Ook een motorrijder die tussen zeer krappe plaatsen voorbij vloog ! We verwachtten hem ergens te zien aanhaken en vallen. Bangelijk !

Terug thuis kreeg ik een klop : ik werd zo moe en had het ijskoud. Ik voelde me ziek worden en wilde vroeg naar bed. Een Sedergine en een extra deken zodat ik goed kon zweten zou al veel verhelpen. Deze ochtend nog een bruistablet en ik ben er weer door. Oef !

Winter.

Gisterenavond in de Stadsschouwburg. ’t Arsenaal presenteert : Winter. Tekst Jon Fosse. Regie Franz Marijnen. Spel Lucas Van den Eynde en Lotte Heijtenis.

We wilden nog eens onze blik op Cultuur verruimen met een theaterstuk. Met zo’n klasse acteurs kan je toch niet mis zitten, denk je dan. En inderdaad : ze hebben zeer goed gespeeld.

Maar ik kan kort zijn :  het stuk zelf sprak me niet echt aan. Een jonge, neurotische vrouw (Neen, to close to home ! – mezelf) spreekt een onbekende oudere man aan en draait heel zijn leven op zijn kop. Ook het feit dat ze geen enkele zin hebben afgemaakt of volledig uitgesproken hebben … Moeilijk om te spelen maar, voor mij, nog moeilijker om te aanhoren. Opnieuw : to close to home – mijn schat.  Dat ze op het einde volledig naakt in elkaar armen lagen, hoefde voor mij ook niet.

Jammer, maar het kan niet altijd schitterend zijn, hé. Volgende keer beter …

Er mochten geen foto’s tijdens de voorstelling genomen worden, daarom alleen deze bij het ontvangst nemen van het applaus en de bloemen.

Typisch ikke.

Gisteren zat ik in de zetel met de laptop op mijn schoot, zoals wel vaker. 😉

Meestal steek ik onmiddelijk de stroomkabel in. Wanneer ik dan een spel speel op groot scherm, moet ik niet onderbreken omdat de batterij plat is.

Toen mijn schat gisteren zei dat het eten klaar was, trok ik de kabel uit het toestel om het in de hoes te steken. Mijn grote, volle koffiemok stond, zoals steeds, naast me op een klein tafeltje. Ik leg de muis en de kabel daar ook op waanneer ze niet gebruikt worden.

Ik heb die beweging al honderd keren gedaan maar gisteren viel het deel dat in de laptop moet in de mok. Dju ! Hoe kan je zo lomp zijn !

Vlug, vlug er terug uit gehaald en erop geblazen om de koffie eruit te krijgen. Aangezien het mooi weer was, heb ik de hele kabel buiten op een tuinstoel gehangen, in de zon. Zo kon het verder uitdrogen.

En ja, je raad het al : vergeten binnen te nemen. Het is dan beginnen regenen en regenen en regenen … Ik ging juist inslapen toen ik eraan dacht. Ik ben niet meer uit mijn bed gekomen, het kwaad was toch al geschied.

Toen mijn schat deze ochtend opstond heb ik het hem gezegd. Toen ik opstond lag de kabel in de keuken. We hebben alles goed afgedroogd, hopen we. Ik heb de stroomdraad nu in de stekker gestoken en er is geen kortsluiting geweest. So far so good.

Ik zal vandaag eerst de batterij van de laptop leeg spelen en dan hopen dat de boel niet ontploft.

Moest je enkele dagen niets van me vernemen, je weet hoe het komt …

De hoeveelste waren we gisteren alweer ? Pff !

Rijk? Het zal nog niet voor direct zijn …

Ik vroeg aan mijn notaris of de nalatenschap op dezelfde dag als de verkoop zou geregeld worden.

Dit kreeg ik terug :

Ik denk het niet.

Uw broer mag niet verkopen zonder curator, maar hij mag ook niet verdelen zonder curator.

De gelden die voortkomen van het huis, zijn gelden die afhangen van de niet-vereffende huwgemeenschap en nalatenschappen *mijn vader en moeder*. Deze gelden moeten verdeeld worden. Een verdeling zal moeten opgemaakt worden, goedgekeurd worden door U en uw zus en vervolgens aan de rechtbank van koophandel voorgelegd worden. Eens de rechtbank de verdeling goedgekeurd heeft, kan er uitbetaald worden.

Ga er dus niet van uit dat u in de eerste maanden over uw aandeel zult beschikken.

Niets aan te doen.

Zo gaat dat wanneer er een gefailleerde bij een verdeling betrokken is.

Zeg nu niet dat we opnieuw vertrokken zijn voor een jaar, hé ! Pff !

Nog een geluk dat ik er niet zit op te wachten, maar het zou best leuk zijn om eens een ‘deftige’ reserve te hebben.