Vraag van de dag.

Na 2 nachten niet goed te hebben geslapen en nog moeten wennen aan het nieuwe ritme (vroeger opstaan, vroeger eten, vroeger gaan slapen, niet kunnen roken wanneer ik wil, niet meer gezellig thuis met de poezen zijn, …) zat ik er deze ochtend een beetje door. Het duurde daardoor iets langer om mijn goede humeur te vinden. Ja, ik kan enorm last hebben van ochtendhumeur.

Aangekomen op het werk, besefte ik dat ik het onthaal mocht doen en ik fleurde op. Toen ik, in de eerste 10 minuten, 2 keer een ‘korten’ kreeg van dezelfde collega, werd ik zeer boos en had zin om terug naar huis te gaan ! Hij moest het maar zelf doen ! Maar aangezien niet hij er de dupe van zou zijn en ik zelf teveel zin had om het zelf te doen, ben ik gebleven. Wel heb ik alle telefoons voor die dienst rechtstreeks aan hem doorgegeven. Ik weet nu zeker dat hij gewerkt heeft ! Mijn wraak was zoet. Ja, zo ben ik.

Er zijn veel bezoekers gekomen en ik heb zeer veel telefoons beantwoord of doorgegeven, zodat ik tegen de avond toch redelijk moe werd. Toen kwam DE vraag :

• Zij : Ik vraag me af of je me zou kunnen helpen.
• Ik : Ik zal proberen. Zeg maar …
• Zij : Ewel, ik zal het eens uitleggen … En ze doet een heel verhaal waar ik kop noch staart aan kan knopen en die niets met werkloosheid of loopbaanonderbreking te maken heeft.
• Ik : En wat is uw vraag juist ?
• Zij : Ewel, ik heb het toch gezegd ? … En ze doet precies hetzelfde verhaal waar ik nog steeds niet kan uitmaken waar ze naartoe wil.
• Ik : Juist. Goed. Maar wat is uw vraag juist ? Betreft het uw uitkering ? Heeft u een brief van ons ontvangen ?
• Zij : Een brief ? Neen. Uitkeringen ? Welke uitkeringen ? Ik krijg helemaal geen uitkeringen.
• Ik : Heeft u een aanvraag ingediend om uitkeringen te bekomen ?
• Zij : Ik denk het niet.
• Ik : Mag ik vragen waarom u dan belt naar de RVA ? De Rijksdienst voor Arbeidsvoorziening ?
• Zij : Ewel, ik wilde eens mijn verhaal doen en dat heb ik nu gedaan. Bedankt om te luisteren.
• Ik : Euh, graag gedaan.
• Zij : U hebt me goed geholpen.
• Ik : Euh, als u het zegt.
• Zij : Nog een prettige rest van de dag.
• Ik : Voor u ook.

En weg was ze. Tja, zij was gelukkig dus ik ook !

Toch was ik blij dat ik om 16 u 30 kon afsluiten en naar huis komen. Ik hoop dat ik vannacht beter slaap …

Spelen met water in de zon.

Het weer was er perfect voor en ik doe het graag : de terrassen afspuiten met de hogedrukreiniger. Dat is MIJN werk. Dat moet door mij gebeuren. Niemand anders mag het doen.

Ik doe dat zonder kleren aan zodat ik kan spetteren dat het een plezier is. En dat gebeurt ook. Je moet maar eens een hoekje uitspuiten met een gewone straal water. Ik gebruik de frees en een douche nadien is meer dan nodig. Neem dat maar van mij aan. Het is alsof ik aan het schilderen ben. Om telkens weer een streepje proper beton te voorschijn te toveren is zeer magisch. 😀

Nadat mijn schat deze foto had genomen heb ik deze van hem genomen :

Zoals je ziet, links op de foto, had hij nochtans wat werk …

Maar ik zal maar eerlijk zijn : hij had al veel gewerkt. Wie denk je dat alles heeft weg genomen zodat ik maar moest spuiten ? Wie heeft alles terug gezet ? Juist ! Hij ! En die foto van hem heb ik veel later genomen, toen alles al terug stond. 😉

Hij is er ook verantwoordelijk voor dat er overal bloemen en planten staan. Ik mag er niet aan helpen en mij hoor je niet klagen, hoor !

Nu alles weer proper is en in bloei staat, zijn we klaar voor een prachtige zomer.  Laat maar komen !

Wanneer het mooi weer is, gaan wij naar … Leuven.

We zijn gisteren nog eens onze vriendin in Leuven gaan bezoeken. Ha ja, want we hadden het haar beloofd ! Maar vooral omdat ik haar nog eens wilde zien.

Ze is alweer veel beter en nu ben ik het zeker : alles komt goed met haar. Oef !

Door Bob was naar daar rijden geen enkel probleem. Ook de vertragingen vielen mee. Het bleef koel in Mia zodat we daar die doorzweet aan kwamen.

Dat we blij waren elkaar terug te zien, moet ik niet vermelden, al heb ik dat nu toch gedaan. Opnieuw hebben we zitten kletsen en lachen. Het was weer een leuk bezoekje.

Na 2 uur 30 kreeg mijn schat het op zijn heupen : hij kan niet tegen die de beschermende kledij die we moeten aandoen. Hij wordt gek van de handschoenen, al hadden we er deze keer talkpoeder in gedaan. Ook onder de schort kreeg hij het (te) warm en dus zijn we weg gegaan.

De terugrit was heel wat minder ! We hebben van de ene file naar de volgende gereden ! De terugweg duurde langer dan het bezoek zelf ! Niet te doen ! Een mens zou 2 keer nadenken alvorens te vertrekken.

Toch hebben we het met liefde gedaan ! Ik kan me voorstellen dat een hele dag aan je hospitaalbed gekluisterd zijn geen pretje is en gemakkelijk kan verlicht wordt door een bezoekje. Het breekt toch de dag, hé. Daarom zie ik mij/ons nog wel eens naar haar rijden aangezien het duidelijk is dat ze de eerste weken nog niet naar huis/Brugge mag. Het is eigenlijk een kleine moeite, hé. En de files ? Die nemen we er met plezier bij.

Met Bob in Mia naar Leuven.

Ik ben zeer tevreden over Bob, mijn Mio GPS-toestel  !

Ik heb er eindelijk een mannelijk stem op gekregen die me aangenaam klinkt. Hij is nu echt een hij. Dus, hij heeft ons feilloos naar het UZ in Leuven gebracht.

Ik had, voor de zekerheid, nog het een en ander op een papiertje gekrabbeld over hoe er te geraken, maar duidelijk niet genoeg. Dankzij Bob ben ik niet verkeerd gereden, al heeft het soms toch niet veel gescheeld. Ja, ik moest er nog leren mee rijden. Nu, na 250 km, weet ik hoe hij ineen zit en dat ik hem kan vertrouwen. Hoera ! 😀

Ook Mia heeft het schitterend gedaan. Hij is op de weg blijven plakken, reageerde gezwint op al mijn bevelen en alle metertjes bleven op de correcte stand. Het was de eerste keer dat we zo ver* gereden hebben. Hij deed het goed aan 120 km/u. Bleef rustig op zijn plaats bij het passeren van grote vrachtwagens. Ook in de file gaf hij geen krimp. Ja, hij is getest en goed bevonden. 🙂

* ‘ver’ is relatief, weet ik, maar je mag niet vergeten dat ik zelden verder kom dan rond de kerktoren. En alles voorbij Brussel is ‘buitenland’ voor mij. 😉

Ik had geen idee dat het UZ Leuven zo groot was ! Je kan daar een hele dag in lopen zonder 2 keer op dezelfde plek te komen. Van de parking naar de kamer was al een hele wandeling voor mij. Ja, ik ben lui, weet je nog ?

Ik wist ook niet dat het een school-ziekenhuis was. Ze moeten ergens ervaring op doen, hé. De real life Grey’s Anatomy, dus.

Mijn vriendin en ik waren beide tot tranen beroerd toen we elkaar in de ogen keken. Mijn schat keek wat onwennig want hij is het wel van mij gewoon maar niet van haar.

Het gaat goed met haar. Ze is al veel aangesterkt, kan haar armen en benen al meer bewegen en zou volgende week al een wandelingetje in de gang mogen maken. Oef ! Ze zal blij zijn eens uit haar bed te kunnen komen.

De naverzorging is intens maar alles verloopt volgens schema, wordt haar gezegd. Zij is er gerust op en ik ook, nu ik haar gezien heb.

Nog enkele weken geduld en ze mag daar weg. Ze zou nog enkele weken naar een verpleeghuis willen voor ze naar haar huis gaat. De overgang van volledige verzorging naar alleen wonen is te groot, vind ze, en ze heeft natuurlijk gelijk !

We hebben zitten kletsen en lachen alsof we thuis waren, al moeten we thuis geen beschermende kledij aan doen. Maar dat was een zeer kleine moeite die we er graag voor over hadden. Het deed haar deugd en ons ook !

Ze kon niet geloven dat ik niet dronken was geweest op 1 mei. Ze heeft verschrikkelijk gedroomd tijdens haar 10 dagen durende coma. ’s Nachts ziet ze overal spoken. Dat is heel normaal, zeggen ze daar en dat kan nog enkele weken duren. Toen ik haar vertelde hoe iedereen met haar mee leefde werd ze weer ontroerd. Ze was blij te horen dat de tam-tam goed zijn werk deed en we elkaar op de hoogte houden van haar beterschap. Het scheelt haar een pak mails en sms-en, wat ze nog niet goed kan.

We gaan deze week zeker nog eens terug. Ha ja, met Bob in Mia is het geen enkel probleem, hé. 😉

De wrekers.

Mijn vriendin zei dat ze al bezoek zou krijgen en ze nogal moe was, dus zijn we niet naar Leuven gereden.

We waren all dressed up en hadden no place to go maar wel nog een gratis filmticket voor The Avengers. Wat doet een mens in zo’n geval ? Juist, naar de cinema gaan.

Iedereen weet ondertussen al dat ik niet (meer) graag naar de cinema ga, want waarom uit huis gaan wanneer het ook perfect vanuit mijn zetel kan ? Ja, lui als ik ben. Maar er zijn nog voordelen aan vind ik :

• Het is altijd een privévertoning en er zijn geen vervelende/luidruchtige medemensen.
• We kunnen pauzeren wanneer wij willen.
• We kunnen roken/eten/drinken.
• We zetten het geluid zo luid als wij willen dus zonder onze oren te overbelasten.
• We kunnen in onze huiskleren blijven.
• We zijn er voor onze poezen.
•  …

Maar een gratis ticket is zeer moeilijk te negeren voor mijn schat dus ben ik, braaf en volgzaam als ik ben (hum-hum), hem het plezier gegeven door met hem naar Kinepolis te gaan. Ook omdat het een school/werkdag was en er, hopelijk, niet teveel (ambetant) volk zou zijn.

Toen we er om 13u45 aankwamen stonden er 4 auto’s op de parking. Dat was al goed.

Ik vroeg me nog af hoe ze zo’n complex konden daaiende houden tot ik de prijs hoorde van het te betalen ticket : 9,5 euro ! Je hebt er bijna de dvd voor !

Maar het was de moeite ! De film is schitterend ! De acteurs vinden wij zeer goed, het verhaal leuk, de CGI naadloos en we hebben goed gelachen. Ik wil die film zeker thuis nog eens bekijken om meer details op te merken. Laat die dvd/Blu-Ray, met vele extra’s, maar komen, schat ! (hint-hint)

Een aanrader voor wie van dit genre en Marvel houdt !

Het komt goed !

Ik heb gisteren mijn vriendin aan de lijn gehad ! Oef ! Eindelijk !

Op 1 mei had ik al gehoord dat ze van de hart/longmachine af was en ontwaakt uit de coma waar ze haar inhielden. Dat het nieuwe hart in orde was en dat alles goed zou komen.

Vrijdag kon ik het niet meer houden zonder nieuws en heb ik haar broer opgebeld. Hij wist me te vertellen dat ze in een kamer met venster ligt, dus niet meer in de kelder. Ze is nog zeer zwak, kan haar armen en benen bijna niet gebruiken, heeft een doorligwonde aan haar hiel maar ze ziet het zitten ! Ze moet nu terug aansterken en mag, hopelijk, binnen enkele weken naar huis. Hoera !

Ik wist niet dat een week in coma een lichaam zo kan verzwakken.

Ik heb haar dan nog een mail en een sms gezonden omdat hij ook gezegd had dat ze dat al kon lezen. Toen ik een sms terug kreeg heb ik haar opgebeld. Ik was zooooooooo gelukkig haar stem te horen dat ik bijna niet kon praten door mijn tranen van geluk. Ze klonk zwak maar optimistisch. Het komt goed ! Oef !

Ze mag bezoek krijgen dus raad eens waar wij begin volgende week naar toe gaan ? Juist ! Een goeie test voor Bob.

Low-La !

Een minimalistisch decor en 2 schitterende acteurs, meer heb je niet nodig om 85 minuten verwent te worden met een toneelstuk.

Bruno Vandenbroecke en Nico Sturm gaven gisteren hun hele hart en ziel in hun stuk Low-La !

Bruno speelt Brecht, een neurotsch pietje-precies. Nico neemt alle andere rollen voor zijn rekening : de echtgenote Sofie, de psychiater, de collega van Sofie maar vooral Luc, de vriend die ‘eventjes’ komt logeren omdat hij nergens anders terecht kan.

Omdat het niet altijd even duidelijk is welke rol hij speelt, vraagt Brecht het soms.

In horten en stoten horen we het hele verhaal. Het einde kwam enigzins onverwacht omdat we eerst niet door hadden hoe tragisch het leven van Brecht was geworden maar ook omdat we hoopten op een gelukkiger einde.

Prachtig !

De 2 klasbakken van acteurs, duidelijk goede vrienden, genoten van het daverende applaus dat hun deel werd.

Een aanrader voor wie ook eens goed wil lachen en een gratis lesje wil krijgen dat niet alle vrienden even ‘goede’ vrienden zijn die het beste met je voor hebben …

Lachen met Bob, mijn nog steeds vrouwelijke Mio.

Zoals ik reeds in een reactie vertelde noem ik mijn Mio GPS dus Bob. Waarom ? Omdat er niemand in onze familie/vriendenkring zo heet en er dus geen verwarring mogelijk is. Ook omdat ik het leuk vind en ik het kan.

Dat de stem nog steeds vrouwelijk is, zal ik later eens proberen iets aan te doen.

Over stem gesproken : de Vlaamse stem wil (nog) niet, ook iets om later uit te zoeken, en aangezien ik niet hou van die Noord Hollandse taal, heb ik het op Engels gezet.  Het is leuk om hem (haar) te horen zeggen : ‘Where possible, make a U-turn’.

Het is echt hilarisch om de straatnamen in het Engels te horen. Knokkelaan wordt Knocklan (van knockingen of knight). Zeestraat wordt Zeistrat. Steenweg is echt onmogelijk om te verstaan. Gelukkig ken ik de weg zelf.

Ik probeer Bob nog steeds uit dus laat ik hem (haar) de weg naar huis aanduiden en naar het werk. Niet dat ik hem (haar) volg want ik zou vele km’s omrijden. Ik zal ook eens moeten zoeken waar ik het moet instellen dat hij niet altijd de grootste wegen neemt.

Eens ik ergens naartoe ga waar ik nog niet geweest ben, zal ik het wel terug op Nederlands of (hopelijk) Vlaams zetten.

Wat me wel opgevallen is dat er vele mensen rijden op hun GPS en niet meer zelf denken of zelfs naar de verkeersborden kijken ! Dit is me vele keren opgevallen : Bob zegt dan ik 90 km/h mag rijden maar een verkeersbord zegt 120. Ik rij dus 120 en moet opletten om geen voorligger aan te rijden omdat die niet harder dan 90 gaat. Of de snelheid is beperkt naar 50 maar Bob zegt 70. En maar duwen in mijn kont omdat ik geen 70 rij !

Eens die auto’s operationeel zijn die volledig op gps rijden, zullen er vele rare toeren gebeuren en wees bereid om vele boetes te betalen.

Mio

Ook wij gaan mee met onze tijd. Haja ! Want dat moet en anders blijf je achter.

Dat laatste mag je letterlijk nemen want we hebben ons een GPS toestel aangeschaft. Een Mio Spirit 680. Een dijk van een toestel, verzekerde ons de verkoper. Waar je zeer tevreden zal van zijn, zei hij nog.

Wat hij er niet bij vertelde dat je universitaire studies moet gedaan hebben om het ingesteld te krijgen. Of zou dat toch aan ons liggen ?

In elk geval : ik zal nu overal mijn weg vinden en nooit meer verkeerd rijden. Of zou ze (de stem is vrouwelijk) me ook toch minstens 1 keer verkeerd doen rijden, zoals mijn schat altijd doet ?  Time will tell. Ook terug thuis geraken zou geen probleem mogen zijn want het eerste dat ik gedaan heb is ‘home’ inschakelen. Een mens weet nooit, hé. 😉

Een ambtenaarke doen.

Ziezo, de eerste werkdag zit er alweer op. Nog 2,5 te gaan en volgende week ook nog 3 en we zijn weer voor anderhalve week thuis. Ja, zo gaat ie lekker !

Veel zin had ik niet omdat ik wist dat eens je er een uurtje bent, het lijkt alsof je niet bent weggeweest. En ja, ook vandaag was het zo.

Tegen dat ik alles gelezen had wat er nieuw was voor mijn dienst en mijn desk had opgeruimd was het al 9 uur ! Dat is toch bijna anderhalf uur ouder zonder 1 dossier afgewerkt te hebben, maar het is nodig om alles in de gaten te houden en bij te blijven.

Na 9 uur werd duidelijk dat er enkele ziek waren, nog andere in verlof en de chefs hadden een vergadering/les. Zo bleven we maar met weinig over.

Hoe het kwam weten we niet, maar we hebben eens een ‘ambtenaarke’ gedaan : er veel over praten en weinig doen ! We hebben eens gewerkt zoals de meeste denken dat wij werken en hoe we onze dagen door brengen.

Dat de pc’s zeer veel met zandloper stonden en we ons weer moesten inwerken en dat het moeilijke dossiers waren, … heeft er ook iets mee te maken. Zo kwam het dat ik tegen de middag nog maar de helft gedaan had dan normaal. Gelukkig loopt het niet over van het werk bij ons, maar het zou toch niet elke dag zo mogen zijn.

Het was leuk om eens met iedereen een klapke te doen (zonder boze blikken), af te spreken voor de volgende drink (ik zal er niet bij zijn en heb tijdens dat gesprek vlug wat gewerkt en een mailke gezonden naar Stef), te horen hoe het pensioenfeest was en hoe lang ze blijven plakken zijn in de café in de buurt, hoe het met de (klein)kinderen/partners gaat, iedereen die versteld stond (en me bijna niet geloofden) toen ik vertelde dat ik op 1 mei niet zat geweest ben, … Ja, het was aangenaam.

Morgen gaan we ons herpakken en is het voor echt. Hopelijk werken onze pc’s vlugger en zijn de dossiers gemakkelijker. Ook hopelijk komt mijn verkoudheid niet helemaal door want ik heb keelpijn, mijn kop geraakt vol snot, ik moet niezen, mijn neus snuiten en mijn sigaretten smaken niet. Dat laatste is zeker geen goed teken !