B. J. Scott : Waauw !

Gisteren zijn we naar de voortreffelijke, Grote Dame Beverly Jo Scott gaan kijken en luisteren. Haar nieuwste muzikale productie noemt : Swamp Cabaret.

Het was een intiem, foyer concert in het O.C. De Kleine Beer te Beernem. Haar vrienden thuis dachten dat ze in ‘kleine bier’ zou spelen in een stadje genoemd ‘Bier’. Yeah, … not. 😀

Voor wie haar nog niet kent : ze is geboren aan Alabama-delta, vlak naast de ‘swamps’ met hun specifieke geur, dat ze nog steeds mist. Zo’n 30 jaar geleden is ze in België aangespoeld en gebleven … door de Liefde. ‘Always folow your heart.’

Ze zetelt, voor de 2de keer, als jury in The Voice Wallonië. Ze is gek op nieuw, ontluikend talent en helpt dit graag te cultiveren. Dit doet ze eigenlijk al heel de tijd maar nu niet met Vlamingen, deze keer. ‘For such a little country there is zo much talent !’

Het begon met alleen zij, haar gitaar en haar bassist. ‘Het is crisis !’ Ze zong haar eigen backing vocals door een speciale microfoon. ‘Can’t afford backings anymore.’ 😉

Na enkele prachtige nummers kwam er ook beeld bij op een doek achter hen. Zo heeft ze een duet gezongen met haar kindervriend die mondharmonica speelde. Of wat dacht je van een mooi lied, met een jonge gast die ze heeft leren kennen in The Voice, die haar begeleidde als beatbox. Beide op het scherm. Prachtig !

Ze wist telkens iets te vertellen over het liedje dat ze zou brengen. Het verhaal achter de song, zeg maar. Zo hebben we vaak gelachen met haar uitspraken en wijsheden. Heel vaak kwam de hunkering naar huis ook tot uiting. ‘But I love your country en the people here so much !’ Het is leuk om haar te horen praten in haar Zuiders Americaans of Frans (met een warme petat in haar mond, zoals wij hier zeggen), of zelfs haar pover Nederlands, want wàt ze zegt is altijd aangenaam en grappig om te horen.

Ik stond, zat eigenlijk, opnieuw in bewondering over hoe mooi ze kan zingen. Hoe ze haar stem kan buigen. Hoe gevoelig ze een verhaal kan brengen met haar warme, betoverende stem. Ik vind haar een zeer Grote Dame.  En aan het applaus te horen, ik niet alleen.

Tijdens de babbel achteraf, viel het me opnieuw op hoe lief ze is. Mijn schat had een hele reeks foto’s mee van het vorige dat we van haar gezien hadden : ‘Planet Janis’ , haar ode aan Janis Joplin. Ze was zo gelukkig met de foto’s, heeft ons uitvoerig bedankt, moesten nog een beetje met haar blijven babbelen ‘want ze kende anders niemand om mee te kletsen’. Toen mijn liefste haar eraan herinnerde dat ze elkaar al 20 jaar kennen, zei ze ‘Happily we grow old gracefully … not!’ en lachte hartelijk. Met spijt in het hart zijn we (te vroeg) naar huis terug gekeerd want we moesten werken vanddaag. Ik zou heel de avond en nacht naar haar kunnen luisteren. Of ze nu aan het zingen of aan het praten is. Ze is zooooooo lief !

Ik kan jullie maar 1 raad geven : als je de kans hebt om haar aan het werk te zien : DOEN ! Je zal het je niet beklagen.

Hier alvast een voorsmaakje :

http://youtu.be/4FLWjsODG-M

Doordenkertje.

5 dingen die u voor de dood het meest betreurt .

wo 08/02/2012 – 15:19 Bronnie Ware heeft een boek geschreven over de vijf dingen die mensen
het meest betreuren aan het einde van hun leven. Als verpleegster die al jaren
werkt op de palliatieve afdeling schetst ze een uniek beeld van hoe patiënten op
hun leven terugkijken.

 

·         1) Ik wou dat ik vroeger de moed had om een leven te leiden dat trouw was aan mezelf. Ik wou dat ik minder had geleefd volgens de verwachtingen van anderen.

“Dit was de meest voorkomende spijt”, zegt Ware. “Als mensen beseffen dat hun leven bijna voorbij is, worden ze geconfronteerd met dromen die ze nooit hebben vervuld. De meeste mensen hebben nauwelijks de helft van hun dromen gerealiseerd en vaak ligt dat aan de keuzes die ze destijds hebben gemaakt. Of de keuzes die ze moesten maken.”
·         2) Ik wou dat ik minder hard had gewerkt.

“Alle mannelijke patiënten die ik heb verzorgd, vertelden me dit”, zegt de verpleegster. “Ze misten hun opgroeiende kinderen en het gezelschap van hun vrouw. Bij vrouwen kwam dit minder vaak voor, omdat ze van een generatie zijn waar de man de enige kostwinner was.”
·         3) Ik wou dat ik de moed had gehad om mijn gevoelens te uiten.

“Veel mensen hebben hun gevoelens onderdrukt omdat ze geen zin hadden in een polemiek. Met als gevolg dat ze zich verzoenden met een “middelmatig” bestaan. Terwijl ze in staat waren om meer te bereiken. De bitterheid die om die reden ontstaat, mondt vaak uit in ziektes.”

 

·         4) Ik wou dat ik contact was blijven houden met mijn vrienden.

“Heel vaak realiseerden ze zich niet wat de voordelen waren van oude vrienden, tot ze de dood in de ogen keken”, aldus Ware. “Pogingen om die vrienden alsnog op te sporen draaiden veelal op niets uit. Ze zaten gevangen in hun eigen leven, waardoor ze die kostbare vriendschappen lieten verwateren. Iedereen miste zijn of haar vrienden op het einde.”

 

·         5) Ik wou dat ik mezelf gelukkiger had gemaakt.

“Deze bekentenis kwam verrassend vaak voor”, aldus de vrouw. “Op de laatste dagen of weken na realiseerden ze zich niet dat geluk een eigen keuze is. Ze bleven vaak vasthouden aan oude gewoonten en patronen. Daardoor maakten ze zichzelf wijs dat ze geen nood hadden aan verandering, ook al was dit wel degelijk het geval.”

 

Laat het vooral duidelijk wezen : ik heb niet deze twijfels want ik heb mijn leven zoveel mogelijk geleefd zoals IK het wilde. Je ne regrette rien !

En neen, ik heb geen slecht nieuws gekregen en weet niet wanneer het einde voor mij komt. Ik kreeg dit binnen in de mail en vond het een goeie om hier te delen …

Toch al iets dat goed is.

Aangezien ik het niet meer uithield en die vervloekte curator weer nergens op reageerde, heb ik zelf naar de Schatter gebeld.

Hij kon me zeggen dat hij, op een paar duizend euro na, ook uitkwam op de afgesproken verkooppijs. OEF !

Het verschil is te overbruggen en daar zullen we wel een oplossing voor vinden.

Nu is het (opnieuw) wachten op de Rechtbank en dan kan het zenuwtje aan mijn oog eindelijk terug stoppen trillen …

Ik kan ook melden dat de kleine Neelix, de Pruts geen hinder ondervonden heeft van haar operatie. Ze is nog steeds even speels en lief. Ze is zelfs niet boos op me geweest, de schat.

Niet veel soeps en een veilige dame.

Het is bijna een maand geleden dat ik hier nog iets zette. Ja, ik leef nog. Zo ook mijn schat en de poezen. So far so good.

– Eerst het goede nieuws :

• We zijn geregeld naar een optreden of voorstelling geweest. Allen waren ze de moeite om buiten te komen.
• Iedereen hier is in goede gezondheid. Altijd leuk mee genomen op onze leeftijd.
• Het huis staat er nog na alle sneeuw en stormen. We hebben geen schade moeten herstellen. Ook altijd goed.
• We zijn nog niet ontslagen en het ziet er niet naar uit dat het binnenkort zou gebeuren. Ook leuk om met een gerust hart te gaan slapen, wetende dat de rekeningen zullen betaald worden.
• Ons leventje kabbelt rustig verder, zoals we het graag hebben.

– Nu het mindere nieuws : ik loop nog steeds zo zenuwachtig als een kat op een hete plaat.

• Ik zit nog steeds niet voltijds aan het onthaal.
• Blijkbaar ben ik nog niet terug zo ‘groot’ als ik gedacht had. Na een luide woordenwisseling met een collega op het werk (dat gebeurt NOOIT) voelde ik me weer klein en aangevallen. Ik wilde uitleg over de vernieuwingen omdat ik ze blijkbaar nu toch moet afwerken. Het zou me, dossier per dossier, GETOOND worden. Ik ben geen aapje, hé. Ik wilde weten waarom ik ergens iets moet invullen. Als ik elk dossier moet gaan vragen, vlot het niet voor mij maar ook niet voor de collega die ik er voor moet lastig vallen. Ik kon niet begrijpen dat er geen practische handleiding was. Ik had alleen de theorie gezien. Mijn collega vond niet dat ik ‘speciaaltjes’ moest vragen omdat zij het ook allemaal alleen hebben moeten zoeken. Dat de vervangende chef naar de onder-directeur gegaan was om te zeggen dat IK de boel op stelten had gezet, deed me nog meer krimpen. Ik plooide en deed wat ze van me vroegen. Ik kreeg dossiers en ging ze voorleggen aan een collega. Na 2 dagen haalde ze opeens een kaft boven met 145 blz (!) die ik niet kende. Dat bleek de practische handleiding te zijn ! Blijkbaar had niemand die voor me gekopieëerd. Het werd stil in de bureau toen iedereen tot het besef kwam dat ik moest werken zonder alle info. Ik ben dan ook naar de onder-directeur gegaan om het te melden. We hebben afgesproken dat het geen pesterij was maar een vergetelheid … Ik begin zelden een ruzie maar beëindig het meestal wel !
• Na bijna 1 jaar dat we eindelijk kopers gevonden hebben voor het huis van mama, is het nu nog niet verkocht. Verleden week kon de Rechtbank geen beslissing nemen omdat er geen attest bij zat van een beëdigd schatter ! Die man is vorige week komen kijken. De kopers, die het nu huren, hebben al verbeteringswerken gedaan. Ik heb foto’s mee gegeven met de toestand zoals het was toen moeder overleden was (2 jaar geleden !). Het probleem zit hem erin dat als hij het huis (veel) hoger schat dan wat we overeen gekomen zijn met de kopers, zij het niet zullen kopen. En wat dan ? Het heeft een jaar geduurd eer we die mensen gevonden hebben aan de afgesproken prijs. Wat met de werken die ze al gedaan hebben ? We kunnen maar hopen dat de schatter ook aan het afgesproken bedrag komt, of toch ongeveer, en dat de Rechtbank dan, eindelijk, de verkoop laat doorgaan.
• Nog steeds hebben we geen bericht gekregen dat de werken aan de woonwijk achter ons huis, en ook de beloofde garage, zullen starten. De tuin ligt er verwaarloosd bij en de schuttingen staan op instorten. Bij elke storm houden we ons hart vast. Stel dat ze los komen en weg vliegen. Stel dat ze ergens schade maken ? Het heeft geen zin om nu nog nieuwe te plaatsen want er komen muren, alleen weten we nu nog niet (tot) waar. Het duurt nu al meer dan 4 jaar !
• Door dit alles (de laatste 2 puntjes) kan ik ook ons huis niet laten afwerken. Het moet dringend herschilderd worden (overal), de zolder … (breek me de bek daarover niet open), ik wil overal spanplafonds, nieuw laminaat beneden, oude muren moeten bekleed worden zodat ze toonbaar zijn, … Misschien ooit voor ik sterf ?

– En nu leuke dingen : Neelix blijkt al 6 maanden oud te zijn. Ze moet dus 3 maaanden geweest zijn toen ze bij ons kwam en geen 6 weken ! Geen probleem : ze is en blijft klein (zoals we onze poezen graag hebben) en we houden toch van dat lieve schatje. Het werd dus tijd voor haar sterilisatie en dat gebeurde gisteren. Dat een kat taai is, wist ik al, maar dat ze zo vlug recupereren niet. Ze was deze week weeral krols en had eindelijk een lief gevonden waarmee ze de laatste dagen geregeld mee in de tuin zat. Hier volgt een fotoreportage.

Eerst hoe ze naar voetbal op tv kijkt :

 

Ik ga altijd om mijn poes terwijl ze nog slaapt. Ik denk dat ze het leuker vinden om thuis wakker te worden. De dierenarts had gezegd dat ze nog 2 uur zou slapen. Niet dus ! Nadat ze amper thuis was wilde ze al rond lopen.

Ik heb haar terug naar haar dekentje voor de kachel kunnen brengen waar ze nog een dutje gedaan heeft.

Toen ze na een kwartiertje terug op wandel wilde, heb ik haar laten gaan. Ze moest plassen en wilde dat doen in haar kattebak. Ik heb haar geholpen en recht gehouden. Het operatiedoekje was ook nat dus heb ik dat weg genomen. Zo heeft ze nog een dut van een uur gedaan.

Rond 1 uur werd ze terug wakker, nu op het afgesproken uur. Nog wankel op haar pootjes probeerde ze zich proper te likken.

Ze moest en zou op de zetel liggen. Ik haar geholpen om erop te komen. Ik dacht dat ze tussen mijn kuiten zou liggen, zoals ze zo vaak doet wanneer ik met de laptop op mijn schoot zit, maar deze keer wilde ze op mijn schoot liggen. Ik was zo gelukkg en durfde me bijna niet bewegen om haar geen pijn te doen. Zo zijn we meer dan een uur blijven zitten. Toen vond ze het genoeg en wilde er terug af. Kira was zeer braaf en was al eens aan haar komen ruiken maar deed toch onwennig. Nu Pruts meer wakker was, kwam ze nog eens kijken.

Hoe meer ik naar haar keek, hoe meer ik moest huilen : wat had ik haar aangedaan ? Maar het moest want ik kan geen kittens in huis krijgen, ik zou ze nooit kunnen weg doen …

Toen ze tekenen toonde van nog meer wakker heb ik haar begeleid naar hun eten. Het was leuk te zien hoe ze samen van hun ‘speciaaltjes’ aten.

Nadat ze gegeten had moest en zou ze op ‘haar’ plaatsje gaan liggen. Ze had nog pijn en kon er niet alleen op dus heb ik haar geholpen.

Na een dutje van 45 minuten, wilde ze naar buiten. Ik wilde dat niet en zette de box voor hun katteluikje. Omdat ze heel fanatiek begon te doen en ik bang was dat ze zich pijn zou doen, heb ik de box terug op zijn plaats gezet.

Net toen viel ze om van de vaak.

Na 10 minuten ging ze toch naar buiten. Het was duidelijk dat ze iemand zocht. En ja, haar lover zat op haar te wachten. Samen gingen ze de tuin in …

 

2 uur later ging mijn schat een kijken waar ze was en vond ze hoog in een struik.

Hij was bang om haar pijn te doen dus heeft hij haar maar laten zitten. Ze is pas laat terug binnen gekomen.

Vandaag loopt ze rond alsof er niets gebeurd is. Al moet ik toegeven dat ze meer slaapt dan anders. Ze heeft me al vergeven en speelt nog zoals vroeger.

Nu mag ze zoveel ze wil optrekken met haar vriendje, het kan geen kwaad meer. 😉