Ja, we waren er weer bij en we gaan erop vooruit. Verleden jaar hadden we ‘fotograaf’-passen, dit jaar waren we ‘pers’. Ook hadden we een VIP Parking kaart. Waar zal dat eindigen ? 😉
Dat het in de voormiddag nog eventjes geregend had, kon ons niet deren want ze hadden mooi weer voorspeld en dat hebben we ook gehad. Het was al volop zon toen we vertrokken.
Mijn schat wist waar die VIP Parking was en zo heb ik Bob ingesteld. Niet goed, zo bleek. We reden al op de E40 toen ik bedacht ergens E17 te hebben zien staan. Natuurlijk, op de achterkant van de Parkingkaart ! Goe bezig !
Maar we waren nu al zo ver. Bob zou ons er wel naartoe loodsen. Ondanks dat mijn schat geregeld zei : je rijdt verkeerd en 1 keer had hij ook gelijk, Bob toch !, zijn we er vlot geraakt. Om daar te horen dat we verkeerd waren. We moesten terug rijden naar de E17, richting Gent volgen, de eerste afrit er terug af en de ROZE (niet RODE) bewijzering volgen. De juiste parking werd zo gevonden, een luxe autocar stond al te wachten en zette ons af dicht bij de ingang. Slechts anderhalf uur (!) later dan gedacht, maar we waren waar we wilden zijn. Oef !
Geen tijd om te eten, vlug jetons gekocht en iets te drinken gehaald, want het was zeer dorstig weer de eerste draf-ren zou beginnen. We hadden vlug het plaatsje van verleden jaar gevonden en konden beginnen foto’s nemen.
Opnieuw was ik onder de indruk van de snelheid die deze dieren halen. Ook hoe dicht ze bij elkaar rijden. Geen wonder dat er geregeld een wiel afdraait, zoals gebleken was tijdens een van de volgende races. Neen, daar hebben we geen foto’s van jammer genoeg. We stonden op de verkeerde een andere plaats.
Voor de volgende race begon hadden we eventjes tijd dus zijn we om frieten-met-tartaar gegaan. Kwam het omdat ik er al 2 dagen zin in had, of omdat we ons moesten haasten, of omdat het zo warm was, ik weet het niet, maar echt smaken hebben ze niet gedaan. Pech ! Enfin, we hadden iets binnen.
Vlug terug om foto’s te nemen van de volgende race, een steeple chase. Ze moesten over verschillende hagen en de Ierse berm. Net zoals verleden jaar is er een ruiter gevallen, geen paard dit keer, gelukkig.
Het ruiterloze paard is blijven rondjes lopen. Blijkbaar was het gelukkig dat het eens zonder last of beperking de benen kon strekken. Ik vond het schitterend om te zien.
Na die race hebben we de vrienden gevonden en daar eventjes bij hen staan verpozen. Zij dronken champagne, ik =rodenbach. Of wat had je gedacht ? 😉 Mijn schat is de winnaar gaan trekken. Ik ben in de schaduw gebleven waar ik deze ‘mannen’ bezig zag :
Heb ik al gezegd dat het warm was ? Heel warm ? Zo warm dat het heet te noemen was ? En dat ik de verkeerde kleren aan had ? Ik dacht tegen de avond frisjes te krijgen dus had ik een dikkere linnen top aangetrokken ipv de lichtere. Heb ik al gezegd dat die top zwart was ? En dat we bijna de hele dag in de volle zon hebben gestaan ? Dat we ook een cowboyhoed op hadden ? Pff ! Ik heb gezweet als een paard ! Ja, even erg gezweet als de paarden die meededen aan de races ! Zwijg me van een sauna : ik heb daar een gehad. Mijn poriën stonden open en waren gezuiverd. Mijn pas gewassen haar was direct weer zo vettig dat je er frieten kon in bakken ! Pff ! Stomme ikke !
De volgende draf-ren op een andere plek getrokken maar nog steeds in de zon. Ik dacht dat ik zou weg smelten. Opeens merkte ik iets vreemds op in de lucht. Het leek op een grote wesp of een alien, maar het was in feite een vliegende camera.
Ondertussen hier en daar de ‘hoeden’ getrokken. Er waren er opnieuw veel en sommige zeer creatief. Speciaal voor Zapnimf :
De Miss-en waren opnieuw van de partij en poseerden zeer gewillig. Het was wel leuk om hen door het gras te zien sukkelen (wandelen kon je het soms echt niet noemen) op hun hoge hakken. Ik ? Leedvermaak omdat ik het zo warm had ? Maar neen, gij ! 😉
De paarden die de koetsen met de winnaars en notabelen trokken waren prachtig !
Voor de Grote Steeple Chase begon toch eventjes in de schaduw op het gras gezeten. We dachten daar opnieuw te mogen blijven om foto’s te nemen, maar niet dit jaar. Maar we hadden een Perspas ! Dus mochten we tussen de ‘echte’ gaan staan ! Terwijl we stonden te wachten in volle zon stond ik wat te praten tegen de een en de ander en wat blijkt : de meeste zijn maar gewone amateurs freelance zoals wij zelf !
Aangezien er geen ruiter in de Gaverbeek gevallen is, zijn de foto’s maar heel gewoontjes. 😉
Dat de winnaar in de Gaverbeek gesprongen is voor de foto’s en omdat het traditie is, vind ik bewonderenswaardig omdat ik vernomen had dat hij de volgende race ook moest rijden.
Na terug een bezoekje aan de vrienden te hebben gebracht, zag ik het niet zitten om heel de toer te voet te doen naar het middenplein. Daar zouden er ook vrienden zijn. Opnieuw hebben we gebruik gemaakt van de Perskaart en een lift gevraagd aan een shuttle-auto. In enkele tellen waren we er al. Te voet zouden we er zeker bijna een half uur over gedaan hebben. Ja, slim zijn is winter en zomer goed, zei mijn vader zaliger. Zonder problemen de tent ‘Naessens’ binnen gegaan waar het weer vol liep van het ‘schoon volk’ : bekende mensen, minder bekende mensen, mensen die denken dat ze bekend zijn, mensen die willen dat ze bekend zijn/worden, en dan enkele zoals wij.
Net zoals verleden jaar vloeide de (dure) drank rijkelijk, waren de broodjes lekker en de optredens goed.
De tafel van ‘Tour du Vélo 2010’ werd geveild voor het goed doel en is van eigenaar veranderd voor 10100 euro ! Ja, er is geld, veel geld maar het ligt in hoopjes …
Frank Debleekere mocht ook een prijs in ontvangst nemen.
Rond 20 uur vond ik het welletjes en wilde naar huis. Ik voelde me vies, vuil, moe, oud, dik, lelijk (Neen, ik moet hier geen commentaar over krijgen. Geen !, zeg ik je !) en begon hier en daar weer pijn te krijgen. Het was genoeg geweest. Een prachtige dag dat nu moest ophouden. Mijn schat protesteerde niet en dus gingen we op pad. De autocar stond waar we afgestapt waren en zo waren we vlug terug aan de auto.
Bob op ‘naar huis’ ingesteld en wij weg. Opeens was de weg naar de E17 afgesloten en moesten we omrijden. Ik zag niet direct naar waar ik moest rijden en Bob bracht me telkens terug naar hetzelfde afgesloten punt dus heb ik een heel eind door gereden. Het was waarschijnlijk in de verkeerde richting (you think ?) want opeens waren we aan de verkeerswissel in Zwijnaarde en zijn zo naar Brugge gereden ! Gelukkig is mijn liefste kort nadien ingedommeld zodat hij stopte met zagen dat we verkeerd zaten. Tja, de korste weg tussen Waregem en Brugge is waarschijnlijk niet via Gent, hé. 😉 Enfin, moe maar gelukkig zijn we zonder kleerscheuren thuis geraakt … om 22 uur …
We hebben samen zo’n 1000 foto’s genomen waarvan de helft is overgebleven na een eerste schifting.
Conclusie : volgend jaar opnieuw graag. Maar dan met de juiste kleren aan, Bob beter instellen en beter op de juiste baan letten. Dankt U.
Mich & co. 