Balkon

balkon
Originally uploaded by stef flater.

Ik ben sinds gisteren de trotse eigenaar van een digitale camera. Dat kon ik me permitteren omdat ik al enkele maanden nogal zuinig leef en er op het einde van vorige maand een leuk bedrag stond dat ik kon uitgeven aan ‘luxe’. Ik heb gekozen voor een Canon Ixus 60. Een kleine camera maar wel een stevige uitvoering, 6 megapixels en 3x optische zoom. Maar vooral: er zit een oplaadbare lithiumbatterij en een lader. Geen gepruts met batterijen. 🙂 Nu ben ik wel niet de ervaren fotograaf al ben ik wel van plan om die camera veel mee te nemen. De eerste foto’s kan je ‘bewonderen’ op Flickr. De programma’s die bij die camera horen moet ik nog een beetje gewoon worden. Maar al doende leert men en het is dus best mogelijk dat hier (en op mijn andere blog) nogal wat foto’s komen. U bent gewaarschuwd. 😉

zonnen en lezen, 1 mei

Ik heb gisteren, sedert lang én de eerste keer dit jaar, in de zon gelegen met de bedoeling een beetje bruiner te worden : echt zonnenbaden.
Het weer was echt ideaal : niet te warm met een zacht windje. Ik heb het toch van 10u30 tot 14u30 uitgehouden omdat ik ondertussen ‘Sex & the City’ heb gelezen. Ik had iets uitgezocht met grotere letters zodat ik zo mijn leesbrilletje niet moest opzetten. Het boekje leest zeer vlot zodat ik het al voor 3/4 uithad toen ik uit de zon gekomen ben.
Rond 14u30 werd het tijd dat ik eruit kwam : mijn vel had genoeg zon gehad, het werd iets té warm en ik begon honger te krijgen. Na 2 Martini’s met ijs en een douche heeft mijn lieveke me helpen inwrijven met aftersun en dan een lekker koude schotel voor ons klaar gemaakt. Dat is echt het enige dat ik kan eten bij zo’n temperaturen.
Het lijkt wel zomer, toch is het pas eind april 😉 Niet te doen, maar wel leuk ! Voor mij mag het zo blijven tot oktober, alhoewel het toch eens een beetje mag regenen, liefst ’s nachts.
Ik heb vandaag de rest van het boekje uitgelezen en zal vandaag binnen blijven, om mijn huid een dagje rust te gunnen, maar morgen opnieuw buiten voor enkele uren !

Op 1 mei zijn we, vanaf 13 uur, weer op de Burg te vinden voor optredens, vrienden en veel bier … Ik zal weer het einde (optreden van Monza) niet halen (=herinneren) omdat ik té dronken zal zijn, maar dat geeft niet : ik amuseer me te pletter. Met zo’n weer zullen er vele vrienden en bekenden zijn dus kan/zal het een leuke boel worden 😉
Tot daar !

Roger Waters – Pink Floyd

Het was een uitstekend concert !

We zijn weer rond 17u30 vertrokken maar hebben nu iets nieuws (toch voor ons) geprobeerd : voor de Kennedytunnel de afslag Melsele genomen om zo bij de ‘park&ride’ te geraken. Daar de auto gratis geparkeerd en met de tram, prijs inbegrepen in ticket, naar het Sportpaleis. De rit duurt ongeveer 30 minuten maar je hebt geen file meer op de Antwerpse ring, geen 5 euro voor parking, niet ver te voet gaan want de uitgang van de tram lig naast de ingang van het complex. Gemakkelijker kan niet ! Zo waren we ruim op tijd om buiten nog ene te roken. We gingen anders waarschijnlijk te laat zijn want er was al file ruim voor de tunnel !

We zagen al direct dat hij niet alleen zou zijn maar zo’n sterke muzikanten heb ik zelden gezien : 2 elektrische gitaren, hijzelf én nog een basgitaar, 2 keyboards, 3 backing zangeressen, iemand voor de blazers en de drummer. Er was een groot scherm achter hen die ook een deel van het ‘verhaal’ hebben verteld en het vliegend varken, boven de hoofden in de zaal, mocht ook niet ontbreken. Er was ook vuurwerk. Indrukwekkend !

Hij heeft nog niets moeten inboeten want zijn stemgeluid is nog precies zoals vroeger. De rillingen liepen over mijn lijf.

Ze hebben enkele nieuwe nummers gebracht (waarbij Bush het mocht ontgelden) maar ook veel oude o.a. van ‘Wich you were here’ en ‘The Wall’. Alles gespeeld & gezongen zoals op de cd’s. Sommige nummers begonnen met de ‘plaat’ (op het scherm zag je iemand roken, soms een slok whiskey drinken en de zender van de radio verzetten) en zo begon een nieuw liedje met hun typische geluiden en kon je niet merken wanneer de ‘plaat’ eindigde en zij overnamen. En overnemen deden ze. En hoe ! Respect !

Na de pauze hebben ze de volledige cd ‘Dark side of the moon’ gespeeld : noot voor noot ! Aangezien dat mijn favoriete cd is, was ik eens benieuwd hoe de backings het er met ‘The great gig in the sky’ zouden vanaf brengen … ewel : chapeau ! Het was alsof de originele zangeres er stond ! Prachtig ! En neen, het is niet ‘klaarkomen’ maar ‘geboorte’ !

Ik heb meegezongen uit volle borst en met luide stem, misschien jammer voor de mensen rondom mij, maar ik kon het niet laten. Pat heeft gezegd dat het niet vals was, dus dat was al iets. Ik niet alleen trouwens : de meesten hebben wel meegezongen. Dit tot (zichtbaar) groot genoegen van de artiesten. Ze hebben ook genoten en dat komt een optreden altijd ten goede.

Als bis-nummers hebben ze dan nog enkele nummers uit ‘The Wall’ gebracht. We hebben nog geroepen maar ze zijn dan niet meer terug gekomen tot grote spijt van allen aanwezig. Van iedereen mochten ze nog de hele nacht verder doen.

De tram zat natuurlijk overvol, maar de rit naar de auto is verlopen in bovenste stemming want iedereen was zeer tevreden. Dan nog terug naar Brugge terwijl ik naar een zacht muziekje heb geluisterd en Pat een dutje heeft gedaan. We waren iets voor 1 uur thuis : moe maar gelukkig !

Bedankt voor een avond nostalgie !

Katie Melua

Ketevan “Katie” Melua (Georgisch: ქეთი მელუა) (Kutaisi, Georgië, 16 september 1984) is een zangeres en muzikant afkomstig uit Georgië die grotendeels is opgegroeid in Noord-Ierland.
Katie Melua wordt geboren in 1984 in Tbilisi-Georgië en woont tot haar achtste levensjaar in Batumi, gelegen aan de kust. Haar vader krijgt een baan aangeboden als hartchirurg in Ierland en zodoende verhuist het gezin naar het roerige Belfast. Toch merkt Katie niet zo veel van de onrustige situatie aldaar. Ze volgt een schoolopleiding op allereerst St. Catherine’s Primary School en vervolgens op het Dominican College.

Tijdens haar verblijf in Ierland heeft de tiener Katie al wel het gevoel dat ze de wereld wil veranderen. Niet zozeer met haar muziek, maar eerder als politicus. Na vijf jaar verhuist het gezin naar London. In Londen ging Katie Melua naar de BRIT School for the Performing Arts & Technology. Deze door de muziekindustrie ondersteunde school staat bekend als leverancier van beroemde artiesten. Op haar veertiende doet ze mee aan een talentenjacht op televisie; Stars Up Their Nose . Ze zingt ‘Without You’ van Mariah Carey. Ze wint de talentenjacht en geniet van de podiumervaring.De prijs die ze hiermee verdient is een opknapbeurt voor haar slaapkamer en een fauteuil voor haar vader. Ook heeft ze daarna nog 3 televisie optredens bij ITV en doet hiermee nog wat extra ervaring op.

Dit succes smaakt naar meer en ze begint zelf nummers te schrijven. Ze schrijft zich in voor een muzikale studie op de Brit School For Performing Arts, waar ze kennis maakt met verschillende muziekstijlen. Vooral de muziek van Joni Mitchell en Bob Dylan leveren voor haar een bron van inspiratie op. Maar na het horen van de muziek van Eva Cassidy staat het voor Katie helemaal vast welke richting zij met haar muziek op wil. Katie komt er al snel achter dat deze zangeres helaas al is overleden en schrijft als eerbetoon aan haar het nummer ‘Faraway Voice’.

Componist en producer Mike Batt brengt een bezoek aan haar school op zoek naar nieuw talent en hoort haar optreden. Hij is compleet overrompelt en biedt haar een platencontract aan bij zijn label Dramatico. Alvorens zich hierop te storten maakt Katie wel eerst haar studie af. En met succes maakt ze deze af in Juli 2003. Samen met Mike Batt nemen ze in de studio een aantal door haar zelf geschreven nummers op en een aantal van Mike maar ook enige covers.Te samen vormen deze nummers haar debuutalbum.

De eerste single, ‘The Closest Thing To Crazy’, komt in de zomer van 2003 uit in Engeland. Haar muziek trekt de aandacht van Terry Wogan presentator van o.a BBC ,die notabene ooit ook Eva Cassidy onder de aandacht bracht in Engeland, en deze zorgt voor voldoende airplay van haar single zodat deze al redelijk snel in de top 10 belandt.
Op 19 maart 2005 kwam haar grootste droom uit door samen met overgebleven leden van de Britse rockband Queen ‘Too Much Love Will Kill You’ te spelen op een anti-AIDS-concert in Zuid-Afrika. Het concert bracht een recordbedrag in de strijd tegen AIDS/HIV op.
Op haar tweede album staat onder andere de single Nine million bicycles, dat zij zong op het kerkelijk huwelijk van Prins Pieter-Christiaan met Prinses Anita. Dankzij de extra aandacht die Melua door dit optreden kreeg, begon haar populariteit in Nederland toe te nemen.

Haar album komt dan vervolgens in November van dat jaar uit en heet ‘Call Off The Search’. Dit album bereikt in Engeland de nummer 1 positie in Januari 2004. Vanaf dat moment barst de carrière van Katie pas echt goed los en al snel bereikt haar talent een groot aantal Europese landen.
Talloze singles en een live DVD volgen en in September 2005 brengt ze haar 2e album uit getiteld ‘Piece by Piece’. Na Europa is Amerika aan de beurt waar ze in 2006 start met een uitgebreide tour langs concertzalen en radio en televisie stations.
In 2007 zal Katie Melua haar opwachting maken tijdens het openingsgala van het North Sea Jazz Festival in Rotterdam, maar ook op het festival, waar ze in 2004 voor de eerste keer optrad (toen nog in Den Haag), zal ze een optreden verzorgen.

Katie Melua – I Cried For You (live)

Niet helemaal normaal

Chien-bizarre

stokje

Noem 3 dingen die jij doet om bij te dragen aan een beter milieu…

Ik had het stokje gekregen van Stef maar wist niet hoe het verder moest …

Ik zal eens proberen :
– Bij mij mag het licht nooit branden wanneer er niemand in de kamer is.
Dat heeft mijn moeder erin gedramd van toen we klein waren. Dat was verspilling, niet van energie maar dat dreef de rekening op. Ze komt uit Houthulst en blijkbaar zijn ze daar allemaal zo zuinig of is het enkel haar familie ? Hoe dan ook : ik heb het ook niet graag, maar dan voor beide redenen 😉
– Ik heb geen bad, enkel een (grote) douche, waar we zo vaak mogelijk samen onder gaan.
Zo liggen weken (in je eigen vuil) is niets voor mij. De meeste mensen vinden dat ontspannend maar ik word er bloedzenuwachtig van. ’t Zou weer niet raar zijn hé.
– Ik heb al lang (en overal waar ik gewoond heb, sedert mijn 1ste eigen huis, toen nog met mijn echtgenoot-nu mijn ex) tweevoudig uurtarief en overal timers zodat de machines pas na 22 uur aanspringen. Daarom niet beter voor het milieu maar wel goed voor de rekening (hé mama).
– Ik droog de was meer buiten, sedert ik hier woon, want nu kan het in de tuin. Vroeger was het ALTIJD in de droogkast. Toch al een verbetering. Ook al omdat mijne schat het ophangen doet.
– Wanneer een lamp moet vervangen worden, gaat er een spaarlamp in. Ik vind het geen besparing om lampen weg te doen die nog werken.
– De verplaatsingen gebeuren altijd met de auto, maar zo vaak ga ik nu ook niet weg : ik ben nogal een huismus, vind ik zelf. Een hele week binnen blijven is voor mij geen straf.
– Alle toestellen moeten volledig uit bij niet-gebruik : niet op standby. Dit doe ik nog niet lang maar alle beetjes helpen hé.
– Het huis wordt verwarmd via een gaskachel, dus enkel de living-keuken-badkamer. Er staat nog een toestel vooraan maar die mag enkel ’s nachts aan wanneer het echt vriest : kwestie dat de leidingen niet vervriezen. Tussen de 2 ruimtes is er een gordijn. Boven is er geen verwarming. Mijn bedje wordt op temperatuur gebracht door mijne Pat die op mijn plaats gaat liggen tot ik kom om zo de koude eruit te halen of, wanneer het zeer koud is, het electrisch deken eventjes aan te zetten.

Dat zijn er al meer dan drie …
Het zet je wel aan het denken hé.

Maar ik geloof niet dat wat wij doen zoveel verschil maakt. Vulkanen en (oude, vervuilende) fabrieken (in de ontwikkelingslanden) brengen meer smerigheid in de lucht. Dat de auto’s nog niet ‘proper’ rijden is iets wat al lang geleden kon worden veranderd, ware het niet dat er nog teveel olie-dollars zijn.
Straks zullen ze beginnen over de ‘vervuilende’ sigarettenrook en dat het schadelijk is voor het milieu …

Wie zich geroepen voelt mag het stokje van me overnemen.

herinneringen

Ik las daarnet een stukje op de blog van sandrissimo en dat deed me eraan denken :

Toen ik nog jong (en onnozel) was, ongeveer 17 jaar, hadden mijn lief en onze vrienden allemaal motoren. De groep variëerde soms in aantal: we waren altijd met minimum 7 en maxinmun 20 bikes.
Op zaterdagnamiddag reden in groep we ergens naartoe en ’s avonds gingen we naar fuiven. Mijn lief en ik gingen nog naar school maar de anderen gingen al werken dus zorgden zij ervoor dat wij overal binnen konden door de ingang (van vb pretparken en fuiven) te betalen voor ons.
We ging ook naar de snelheidraces kijken in Mettet, Chimay en Francorchamps. We bleven daar dan overnachten in tentjes. Van zodra de tenten op stonden moesten de mannen gaan ‘tanken’ terwijl de vrouwen bij de tenten moesten blijven. We waren dat zo beu dat we er iets op gevonden hedden : Cola en Bacardi. We hadden ons in een tent gezet en de hele fles Bacardi ‘soldaat’ gemaakt: een beetje Cola in een bekertje en Bacardi erbij en dan steeds, na een slok, verder opvullen met (alleen) Bacardi … Toen ze terug kwamen waren we allemaal al zeer dronken en lastig. De volgende keer mochten we mee ‘tanken’ en hadden dan de zekerheid dat ze, nadat ze de motoren gevuld hadden met benzine, ze dan op café gingen om pinten de drinken. 🙂
We deden ook ritjes doorheen de provincie, meestal op zondag.
En zo is het eens gelukt dat we, na een ritje, dorst hadden en gestopt waren aan ‘La Palma’. We wisten niet goed wat die zaak was maar gingen dat eens onderzoeken. Bij het binnenkomen werd spoedig duidelijk dat het zo’n zaal is waar de ‘oude mensenjes’ met een autocar naartoe gaan om iets te eten en een optreden mee te pikken. Ze keken nogal op toen wij daar binnen kwamen in onze motorpakken met onze helmen, motorlaarzen, -handschoenen, … Ze vreesden waarschijnlijk voor hun leven 🙂 We zetten ons aan een tafeltje, bestelden een pint en beslisten om niet lang te blijven want de ‘oudjes’ werden echt nerveus. Opeens wordt ‘Ricky Gorden’ aangekondigd … Wij waren helemaal geen fan van die man, maar om de ambiance erin te krijgen sprongen ik en enkele vrouwen, na 1 blik en glimlach naar elkaar, recht en renden naar het podium. We riepen ‘Ricky! Ricky!’ alsof we zijn grootste fans waren. Die artiest heeft daar een show, voor ons, gebracht : hoe meer hysterisch wij deden, hoe meer hij met zijn heupen zwaaide. We hebben met z’n allen meegezongen op de liedjes en staan dansen als kleine kinderen. We hebben ons zo toch zeer goed geamuseerd. Wie had dat gedacht.

Vroeger kon dat nog : een pint drinken en met de motor rijden. Er waren geen alcoholcontroles, geen te drukke wegen, geen gevaar voor ons of wij voor anderen. Meestal waren we de enige op de baan omdat we de kleinere wegen namen tijdens de ritten. ’s Nachts, op weg naar huis, kwam je niemand tegen en kon je rustig en veilig thuis geraken.
Nu echter …

Chatten met bloggers

Een paar dagen geleden kreeg ik een e-mail met de volgende inhoud:

‘Beste Blogger,

wie regelmatig op onze blog komt weet het wel : een groepje bloggers heeft een eigen chatroom, met name de blogroom. Het was een prachtig initiatief van Lieve en Donder dat echter om een aantal redenen blijkbaar op sterven na dood is.

Er zijn echter een paar doordrijvers die dit prachtige initiatief toch willen verder zetten en de chatroom voor bloggers verder willen open houden. We blijven verder doen op zondagavond vanaf 2100 uur en we blijven ook verder kletsen via MSN-messenger. Het enige wat verandert :

1. Je dient een ander hotmailadresje bij je contactpersonen te zetten nl : lukysbabbelhofke@hotmail.com

2. je moet niet meer kloppen om binnen te komen (iedere blogger is welkom, de voorwaarde blijft echter wel dat je over een blogje beschikt).

Kom er gerust bij, gisteren deden we een eerste test en die was zonder meer geslaagd.

Het verkeer wordt een beetje in goede banen geleid door de initatiefnemers Great Luky van http://great-luky.skynetblogs.be en Luc van http://moerhofke.skynetblogs.be.

Alle vragen en bemerkingen kan je mailen op lukysbabbelhofke@hotmail.com waarbij één van ons twee jullie zo vlug mogelijk verder helpen.

Eerste afspraak : volgende zondag om 2100 uur. Allen op post….

Great Luky en Luc’

Deze avond word het dus chatten nieuwe stijl.Benieuwd wat dat zal worden.

opleinding & weekend

Mijn ‘uitstap’ naar Oostende heb ik weer overleefd.

Ik ben met de auto geweest, zoals gezegd en stond er in 20 minuten. Ik heb wel 3 heer rond de blok moeten rijden én dan nog vragen want ik vond de ingang van die ondergrondsparking niet. Eens gevonden, was er nog plaats dus ik stond goed.

Vriendelijke collega’s heb me de rookruimte gewezen want ik was een uur te vroeg.

De opleiding was aangenaam en niet zoals op school : we hebben in groep de oplossingen gezocht en dan besproken, zodat we merkten dat verschillende zienswijzen verschillen oplossingen geven. Wat de juiste was, werd niet gezegd. We hebben wel gehoord waar de nadruk op zal/zou moeten liggen tijdens het examen. Ik hoop dat het zal helpen want de cursus die we gekregen hebben is zeer dik. Er is ook gezegd geweest welke oefeningen we zouden moeten maken tegen de volgende les, op 7 mei, omdat we die dan zullen bespreken. Op het einde van die dag krijgen we ook een nep-examen. We zullen zien wat het wordt : ik heb niets te verliezen.
Om 15u45 zijn we gestopt omdat velen hun trein moesten halen en ik, met de auto, was dus zeer vroeg thuis 🙂

Het gebouw in WB Oostende is zeer aangenaam en ik vermoed dat ons nieuw gebouw ook zoiets zal zijn : grote ruimtes met veel licht. Er is boven een terras waar je op kan om te roken of te zonnen én je kan de zee ruiken 😉 Ik heb vele collega’s tegen gekomen waarmee ik vroeger nog gewerkt heb of die in hetzelfde WB waren toen ik er was. Er zaten leuke weerziens bij.

Gisteren heb ik de pc niet aangestoken en heb ik de Humo gelezen. Het was lang geleden dat ik nog eens alle artikels heb gelezen die ik wilde lezen.
Ik moest ook nog met mijn moeder boodschappen doen en we hebben veel gelachen. Het was (eens) aangenaam.
Mijne Pat had een etentje met zijn werk en is, zoals ik al dacht, dronken thuis gekomen. Hij was zeer gelukkig want alles was zeer aangenaam verlopen en het eten was zeer lekker. Op weg naar huis (met de fiets) heeft hij de seringebomen geplunderd want ik heb 2 grote en 2 kleine vazen kunnen vullen met wat hij mee had, de schat. Heel het huis ruikt naar seringen, mijn lievelingsgeur.

Vanavond gaan we met mijn zus en vrienden iets gaan eten en wat bij-praten want het is lang geleden dat we nog eens allemaal samen zijn geweest. ’t Zal leuk worden. We gaan met de bus en zien wel hoe we thuis geraken : de nachtbus, een taxi of mee met iemand.
Ik vermoed dat ik morgen niet te goed zal zijn 😉

Cover

Het origineel klinkt anders en geschreven door een man die door velen beschouwd word als niets minder dan een god (of het scheelt toch niet veel). Wie schreef dit lied?

Cover