Lang geleden …

… dat ik hier nog eens iets zette.

Iemand (meerdere eigenlijk) maakten er me attent op en dat vind ik wel lief. Bedankt.

Ik kan laten weten dat we allen gezond en wel zijn. De rust is terug gekeerd ten huize Micheleeuw. Veel nieuws had ik niet melden en de roep van de spelletjes was groter. 😉

Ik heb me er bij neergelegd dat de verkoop van Mama’s huisje nog niet rond is (en ook niet voor direct) en dat ik dus ons huisje dit jaar niet tip-top in orde zal kunnen krijgen. Wel heb ik een bouwaanvraag ingediend om het raam in hout aan de straatkant te laten vervangen door een in PVC. Iemand van monumentenzorg, of iets dergelijks, is al langs geweest en kon zich vinden in mijn voorstel. Hij zou geen bezwaar indienen. Wanneer dat zal gerealiseerd worden, zien we wel. Ik ben zeer gelaten geworden. Oud(er) worden, zeker ?

De mama van mijn schat gaat van het ene verzorgingstehuis naar het andere. Mijn liefste gaat haar om de zoveel dagen bezoeken. We horen niets meer van de familie, blijkbaar zijn ze nog boos. Ook goed …

In die (bijna) 3 maanden zijn we naar enkele optredens/toneelstukken gaan kijken. Allen stuk voor stuk de moeite en/of leuk. Er zitten klasse-artiesten in ons kleine landje. Zoveel is zeker ! De verslagjes kan je lezen op http://www.stadsomroep.com en klik door naar foto’s.

Omdat ik me vorig jaar zo erg verveeld had, ben ik niet naar de 1 mei optredens geweest. Ik had (half) afgesproken met enkele mensen maar die waren afhankelijk van het weer en dat zag er niet zo goed uit. Dat het nog beter geworden was dan gedacht is goed voor hen, maar ik wilde het risico niet lopen om daar weer heel de dag alleen te staan. Voor volgend jaar heb ik afgesproken met een vriendin.

Samen met een collega ben ik al enkele keren gaan zwemmen. We gaan op dinsdag direct naar het werk naar een zwembad in de buurt van het werk. We weten dat we het zo moeten doen want eens we thuis zijn, komen we niet meer buiten. Het is leuk : we babbelen veel maar zwemmen ook veel. Zo heb ik toch iets van beweging.

Mijn schat werkt nu ook 4/5. Ik heb hem gedwongen kunnen overtuigen. We zijn dus de vrijdag samen thuis en hebben zo een extra dagje weekend. Al geeft hij het (nog) niet toe, hij vind het wel fijn.

Op het werk is het nog steeds druk maar we hebben blijkbaar de achterstand weer weg gekregen en hebben een goed ritme gevonden. Stom van ons om steeds alle normen te halen met minder personeel maar zo zijn we. En die grote veranderingen ? Dat zien we dan wel …

De poezen zijn nog steeds mijn lieve schatten. Met Kira heb ik weer meer contact : bij het buiten zetten van wat ik dagelijks uit de kattenbak haal, neem ik een borstel mee en mag ik haar extra losse winterharen uitborstelen. Ze doet ook pogingen om weer eens bij me in de zetel te liggen. Ze is weer bijna de oude, na 9 maanden … Nory is kleine schatje en is zeer vaak dicht bij me te vinden. Ze is al bijna even groot als Kira en kan nog 6 maanden groeien. Ze staat nog steeds op mijn voeten wanneer ik moet weg gaan en roep me al van zodra ik terug binnen ben. Pijnlijk maar leuk. We spelen veel en ze laat Kira niet met rust wanneer die binnen is. Soms crosst ze van het ene uiteinde naar het andere en glijdt dan het laatste stukje. Zeer grappig om te zien. Tja, ze mag niet naar buiten dus moet ze haar energie ergens kwijt, hé.

Spelen

 

Zotjes

 

lonken

 

slapen in de meest onmogelijke posities

 

Mijn feeder staat op meer dan 250 dus zal ik er maar eens aan beginnen, zeker ? Tot zo.

Stressen.

We hebben stress-volle dagen achter de rug en het is nog (bijlange) niet voorbij.

Op mijn werk loopt iedereen op de punt van de tenen : teveel werk, te weinig mensen om het allemaal gedaan te krijgen, langdurig zieken en gepensioneerden die niet vervangen worden, in het nieuws horen we dat we met teveel zijn en dat er (nog) weg moeten (!), … De vriendelijkheid en hoffelijkheid is soms ver te zoeken, ook onder elkaar. En er is geen einde in zicht, integendeel … Pff !

Ook op het werk van mijn schat is het al lang niet meer leuk door de onzekerheid en onduidelijkheid. Daar spreken ze over afdelingen die samen zullen gebracht worden omdat ze er zullen sluiten, overheveling naar het Vlaams Gewest, personeel die op een andere plaats zou moeten gaan werken, andere uurregelingen, andere verlofregeling, … maar niemand kan duidelijkheid geven over wie naar waar zal vliegen. en mijn schat kan moeilijk tegen verandering …

Er zijn enkele sterfgevallen in de familie. De ene meer aangrijpend dan de andere, maar toch leef je mee met de nabestaanden en is er een (groot) gemis.

De mama van mijn schat kon niet meer in haar appartement blijven en was zich aan het uithongeren omdat ‘haar eten niet meer smaakte’ en ze dus steeds minder en minder at. Daarom hebben we haar naar het ziekenhuis gebracht. Na een verblijf van meer dan een maand was ze 5 kg vermagerd ! Nu is ze in een verpleegtehuis maar kan daar niet lang meer blijven. Ondertussen heeft zijn zus en schoonbroer het in hun hoofd gestoken dat haar appartement moet opgeruimd worden (het staat wel echt zeer vol). Daar zijn ze aan begonnen maar willen dat wij gaan mee helpen. Wij zien dat niet zitten en vinden dat de mama dat zelf moet doen of er toch tenminste moet bij zijn. Aangezien ze mijn liefste steeds bestookten met sms-en, heb ik ook een sms-gesprek gehad met hen en nu is het stil. Ik vermoed dat ze boos zijn, maar om mijn schat met een glimlach te zien thuis komen (omdat ze hem voor 1 dag met rust gelaten hebben), is het me waard.

We zijn beiden niet ziek genoeg om thuis te blijven maar toch is het elke dag slepen en trekken om de dag door te komen.

Gelukkig zijn er de poezen : zij brengen steeds een glimlach op onze smoel. Enkele voorbeelden :

Prettige feesten !

Wij springen van plezier dat we uitgenodigd zijn bij de dochter van mijn schat en haar vriend om kerstavond te vieren.

Zij zorgen voor lekkers en wij voor de geschenkjes. 😉

De poezen zullen hun draai wel vinden zonder ons …

en waarschijnlijk kattenkwaad uitsteken …

 

Ach, het zijn zo’n schatjes !

Tot volgend jaar !

Dat is wat ik zei toen ik woensdag het werk verliet.

Yep, ik ben er alweer vanaf voor dit jaar.

Hoe ik me zal bezig houden ? Met mijn poezenbeestjes spelen, spelletjes spelen op mijn laptop, lang uitslapen en laat gaan slapen, onze dvd collectie bezien, bezoek ontvangen, op bezoek gaan, boeken lezen, breien, naar het Stadstheater gaan, muziekoptredens mee maken,  … Ja, ik zie het al : ik zal weer tijd te kort hebben. 😉

Ik ben blij dat Kira weer helemaal wordt zoals ze was toen Neelix nog in huis was : ze komt weer bij me in de zetel liggen, zelfs heel soms (eventjes) op mijn schoot. Ze laat Nory grotendeels met rust maar die kleine niet haar, wat ik goed vind. De aanhouder wint en wie weet spelen ze ooit samen.

Nory groeit als kool, is al bijna even groot als Kira, en ze kan nog een jaar groeien. Volgende maand laat ik haar steriliseren voor het geval ze eens buiten glipt of er een kater binnen komt. Ze doet steeds minder pogingen om buiten te geraken. Ze heeft het begrepen dat ze niet mag. Ik blijft dat jammer vinden maar het is voor haar eigen veiligheid en mijn zielenrust.

Laat het koude weer maar komen en van de donkere dagen heb ik ook geen last meer : ik moet niets meer en alles mag …

3 maanden later …

Is het echt nog maar 3 maanden geleden dat onze kleine Nory  bij ons kwam wonen ? Ik zou gezegd hebben dat het al minstens dubbel zo lang was. Dat komt waarschijnlijk omdat ik meer dan de helft van die tijd thuis bij haar was. 😉

Ze is mijn lieve schatje, mijn Knorretje. We doen het goed samen en ik heb er opnieuw een schaduw bij. Dat ze niet naar buiten mag, doet er ook iets aan, natuurlijk.

Ik ben ook blij te melden dat Kira, ons Doddertje, er ook weer door komt. Ze komt zelfs al terug op mijn schoot zitten. Natuurlijk om de meest onmogelijke momenten, maar ik laat haar doen, maak graag plaats en/of tijd voor haar.

In het begin was het Nory die blies naar Kira, de laatste tijd is het eerder omgekeerd. Waarschijnlijk om Nory (nu al) bijna even groot is als Kira. Die kleine wil altijd spelen met Kira en loopt altijd achter haar aan, wat de grote niet in dank af neemt want ze is zo graag op haar gemak.

Hier enkele foto’s van de laatste week :

We doen een ‘High Five’ wanneer ik in een douche neem.

Ze kijkt zo graag naar voetbal op tv. Ik kijk meer naar haar dan naar de spelers …

Wanneer ze zo grappig ligt te kijken maar me, smelt ik helemaal weg.

Ze is zo slim en verveelt zich zelden.

Haar buik warmend aan de kachel.

Samen op de zetel.

Een beetje stout : hoog op de hor klimmen.

Steeds dicht bij me.

De kop is er af.

Mijn eerste (verkorte) werkdag zit er op.

Deze ochtend vroeg opstaan ging nog na een tamelijk goede nacht, gelukkig.

Toen Nory merkte dat ik, na de douche, geen huiskleed aan trok, zag ze de bui al hangen. Toen ik nog een sigaret rookte kwam ze op mijn schoot zitten en beet in mijn handen. Ze doet dat anders nooit maar nu was ze duidelijk niet tevreden. Ze is mee gegaan toen ik mijn schoenen aan trok en is dan maar in ‘haar’ wasmand gaan liggen. Uit protest ? Enfin, ik ben vertrokken zonder tranen.

Op het werk zag ik dat ik het onthaal mocht doen, waar ik blij om was want de dag zou vlug voorbij gaan. Toen mijn collega/doublure ook toekwam heb ik haar gevraagd of ze wilde overnemen vanaf 14 u 30 zodat ik vroeger kon naar huis komen. Ze vond dat geen probleem. Hoera !

Toen ik een zware plastieken bak over mijn grote teen trok, kon ik eigenlijk terug naar huis want het bloedde erg, maar er waren geen chefs en ik wilde mijn collega’s niet in de steek laten. Die gescheurde nagel zal wel terug groeien en de zwelling zal ook wel weg trekken. Het doet geen pijn want ik voel dat toch niet, dus heb ik verder gewerkt. Wel heb ik goed opgelet om die teen niet opnieuw te stoten want dan zou ik wel sterren zien, vrees ik.

Op het afgesproken uur kwam mijn collega me vervangen en korte tijd later zat ik in mijn Mia en reed ik naar huis. Ik was een beetje bang wat ik daar zou vinden, maar alles bleek in orde te zijn. Nory kwam voorzichtig piepen vanuit de badkamer toen ze mijn stem hoorde. Toen ze me zag kwam ze dartel aangelopen. Met tranen in mijn ogen heb haar onderzocht en ze was ongeschonden en gezond. Kira kwam van boven en wilde naar buiten. Blijkbaar hebben ze elkaar met rust gelaten : de ene boven, de andere beneden. Goed zo !

Veel hadden ze niet gegeten dus het vers eten werd gretig verorberd door Nory. Kira is ook al komen eten en is nu buiten haar toer aan het doen. Nory en ik hebben al veel samen gespeeld. Nu speelt ze naast me in de zetel. Ze moet me zien of voelen. Bang dat ik terug weg zou gaan ? Ze zal onze routine wel vlug genoeg leren.

Die 4 weken thuis hebben ons goed gedaan om elkaar te leren kennen. De ‘bonding’ is gelukt.

Dat ik die kleine mis op het werk, hoe druk het ook is, mag duidelijk zijn. Maar ik kan morgen met een gerust hart vertrekken …

Waregemkoerse 2013

We waren er weer bij : persbadges rond onze nek, Mia op de VIP-parking, elk een fototoestel op onze buik, klaar om elke race en speciale hoed te fotograferen.

Het was warm maar niet zo heet als verleden jaar. Het feit dat ik niet in het zwart gekleed was, heeft ook geholpen. Kwestie van te leren van je (dress)fouten.

Ik was er niet gerust op omdat we de poezen in het afgesloten huis hadden achter gelaten. Het was de bedoeling dat Kira zou buiten blijven maar toen we vertrokken lag ze zo mooi te slapen, dat we het niet over ons hart konden krijgen om haar buiten te zetten. Ze heeft er tenslotte niet om gevraagd dat Nory in huis kwam. Zo moesten ze 9 uur aan een stuk, zonder mijn toezicht, samen door brengen. Als dat maar goed kwam.

Eens ter plaatse, tussen de massa, bij de vrienden, tijdens het foto’s nemen, het nuttigen van een koele Rodenbach, … moet ik toegeven dat ze soms eens uit mijn gedacht waren.

We hebben mooie races gezien, een paard met een gebroken voorbeen (akelig !), gelachen bij de vrienden, … Ja, het was leuk (buiten dat paard, natuurlijk) !

We zijn naar de persruimte gegaan voor het interview met de eigenaar die 3 jaar na elkaar de Grote Prijs gewonnen had en de winnende jockey. Deze laatste had 3 keer gewonnen die dag. Goed bezig ! Ze zijn gaan lopen met 38.000 euro, volgens iemand met wie ik heb zitten praten. Daar kan je het al eens voor doen, hé.

Toch, zo rond 19 uur, na heel de tijd in de zon van hier naar daar te zijn gegaan, wevend tussen de massa, zat ik me te vervelen in de Naessens Tent. We hadden door het interview de trekking van de winnende Hoed gemist en daardoor was mijn schat nog iets gaan trekken. Toen hij terug kwam zei ik hem : I’m getting to old for this shit ! Ik wil naar huis, naar de poezen. Ik had het warm, voelde me oud, dik, moe en ongerust.

Na nog de laatste drafren getrokken te hebben zijn we richten autocar gegaan die ons, onder politiebegeleiding, naar de parking en Mia bracht. Een klein uurtje laten waren we thuis.

Wat vonden we daar ? Nory, duidelijk pas wakker, die blij kwam aangelopen en Kira die boven lag te maffen. Iedereen gezond en wel. Oef !

Foto’s ? Ja, hier heb je er enkele (van de overgebleven 150) :

   

Foto’s © Micheleeuw.

Het leven is weer mooi (aan het worden).

Het is een plezier om dat kleine katje in huis te hebben. Ja, ik zal het terug over Nory hebben. Die het niet wil/moet weten, mag nu een andere blog gaan lezen of door scrollen naar beneden want ik zal het ook nog over andere dingen hebben. 😉

Nory dus : ze is zo’n lieverd, zelden stout, ze eet en drinkt goed, speelt intens, slaapt diep, toont zich wanneer ik haar roep (als ze niet te diep slaapt, zoals toen haar ‘Vrouwtje’ en ‘Baasje’ eens kwamen kijken hoe Nory het stelde, en we haar nergens konden vinden, ik dan mijn schat heel de boven heb laten opruimen want ik wilde haar zien/tonen, en ze gewoon op de radiowekker in de badkamer lag te maffen), komt zeer veel bij me liggen, laat ons haar pootjes onderzoeken, ze gebruikt zelden haar nageltjes wanneer ze met ons speelt, is niet bang van onze luide ringtonen of de deurbel, gaat zonder morren in de badkamer om te slapen, … Ja, ik heb weer een schatje in huis. 😀

 

 

 

 

Ik huil al veel minder en betrap me erop dat ik soms luidop lach bij het zien van de kapriolen van Nory.

Jammer dat Kira (nog) niet wil bij draaien , maar ik heb er alle vertrouwen in dat ook dat goed komt.

 

Maandagavond moest kleine Nory enkele uren vroeger in de badkamer en kon Kira zo vroeger vrij rond lopen in huis. Wij zijn naar Oostende geweest voor de optredens van Guido Belcanto en de Dolfijntjes. Zij waren de openers van de Paulusfeesten. Mijn schat had perspassen aangevraagd en ook gekregen. Toen we ze gingen ophalen kregen we er gelijk 4 drankbonnen, een bon voor een T-shirt en een armbandje voor zowel front- als backstage bij. Heel hartelijk bedankt ! Zo kon mijn liefste zijn foto’s van het vorig optreden direct afgeven aan de artiesten. Ze waren er opnieuw zeer tevreden mee.

We hadden een vriendin mee en hebben haar zonder problemen backstage gekregen. Zo kon ze dat ook eens beleven. Ik was blij dat ze mee was : zo had ik iemand om mee te kletsen wanneer mijn liefste frontstage stond te wachten op de artiesten. Ze kende de groepen niet maar vond ze leuk en zei dat ze zich goed geamuseerd had. Mijn bon voor een T-shirt heb ik aan haar gegeven, zo had ze ook een aandenken. Ze heeft een shirtje voor haar zoontje gekozen. Zij blij, ik blij. 🙂

Guido Belcanto was opnieuw zeer goed. Deze 60-jarige heeft het nog proper gehouden in zijn liedjeskeuze en de bindteksten waren leuk. Zijn prachtige, diepe stem contrasteerde goed met dat van de zangeres die hij mee gebracht had. Ze hebben mooie duetten gezongen. Omdat iedereen maar bleef roepen en applaudisseren, kwam hij terug met de woorden :’Ik ben er nog enkele vergeten te spelen.’ 😉

 

Dat de Dolfijntjes schitterend waren, moet ik jullie niet vertellen. Ze hadden er duidelijk zin in en wij ook ! Het plein was ondertussen volledig vol gelopen. Wij allen hebben hen aangemoedigd en zij hebben zich volledig laten gaan. Ze hebben meer dan 2 uur staan zot doen, (ons doen mee) zingen/dansen/springen/zwaaien. De XXL-band zijn stuk voor stuk zeer goede muzikanten. Het was puur genieten. Achteraf bleek dat ook zij er evenveel van genoten hadden maar dat had ik al gemerkt want het spetterde gewoon van het podium af.

We waren rond 2 uur thuis en Nory was blij ons te zien en ik haar. Ze had veel gegeten en gedronken, dat was te zien aan de lege schaaltjes en haar bolle buikje. Ik heb haar een beetje in huis laten spelen, nieuw eten en drinken gezet terwijl mijn schat zijn foto’s aflaadde. Toen we gingen slapen ging ze al gereed in de badkamer zitten, de lieverd.

Het was gisteren mijn verjaardag en dat hebben we onder ons gevierd. Het begon al van zodra ik opstond : de kaartjes en enkele geschenkjes lagen al klaar. Ik had al geschenken gekregen (kledij, een speciale aansteker) dus had ik niet verwacht er nog zoveel te krijgen ! Tegen de middag kwam een lekkere ‘fles’ met hapjes. Toen dat een beetje verteerd was, kwam er een joekel van een T-bone met alles erop en erbij op tafel. Het was maanden geleden dat ik nog zoveel heb kunnen eten ! Niet te verwonderen dat we bij het bekijken van een film alle 2 bijna in slaap vielen.

Mijn buit was nog : nog zo’n aansteker, een Parker-pen met zwarte gel, 3 boeken (biografieën van Stephen Fry, Miranda Hart en Rod Stewart) in het Engels (zoals ik het graag heb – liefst geen flauwe/slechte vertalingen voor mij). Mijn kleine Nory en natuurlijk de liefde van mijn Schat zijn de mooiste geschenken die ik mocht krijgen.

Het was een prachtige dag ! Bedankt lieverd ! Mijn leventje ziet er alweer rooskleurig(er) uit.

Een lach en een traan.

We zijn gisteren met onze nieuwe schat thuis gekomen. Eindelijk !

Ze wilde niet uit de reiskoffer komen. Ik heb haar een beetje laten zitten om gewoon te worden aan onze geuren. Na een tijdje heb ik haar eruit gehaald en bij het eten gezet. Ze heeft alles eens goed onderzocht en dan beslist dat ze geen honger had. Ze ging in de kattenbak maar alleen om zich daar te verstoppen. Ik kon dat ook niet toelaten en heb haar bij me op schoot genomen. Daar is ze bijna heel de avond blijven liggen. Dat was zo’n zalig gevoel : weer eens een katje die bij of op me komt liggen. Daar kwamen de tranen weer …

Gelachen heb ik ook toen Kira voor de 3de keer binnen kwam en toen pas hadden de poezen oogcontact. Ik had verwacht dat Kira zou blazen maar het was die kleine pruts die gromde, blies en haar rug kromde ! Dat ze veilig bij mij zat had er natuurlijk niets mee te maken. 😉 Kira bekeek haar met grote pupillen en deed niets. Goed dat die kleine zich niet laat doen en haar visitekaartje heeft afgegeven.

Dat Nory de nacht in de badkamer moest doorbrengen stoorde haar niet want we hebben haar niet gehoord. Zo heb ik toch wat kunnen slapen.

Deze ochtend vond mijn schat haar niet en kwam me wakker maken. Ik riep zachtjes haar naam en er kwam een kopje van achter de wasmachine kijken. Tja, ze kon niet weg zijn, hé. Ook kan ze zich daar geen pijn doen. Mijn liefste was duidelijk opgelucht. Ik ook omdat ze zich toont wanneer ik haar roep.

In de loop van de ochtend ben ik haar al enkele keren ‘kwijt’ geweest maar telkens laat ze weten waar ze zich verscholen heeft. Oef ! Ik merk dat ze, net zoals Neelix, het liefst ergens ligt waar ze me ziet of toch ten minste hoort. Of ze komt gewoon tegen me liggen, wat ik natuurlijk graag heb.

Ze heeft al gespeeld, is al op onderzoek gegaan in de salon, heeft lekker(s) gegeten en de kattenbak bezocht. Ze zal het hier goed gewoon worden.

Ja, alles komt (weer) goed.

Foto’s ? Ach, ik heb er nog maar een kleine 200-tal. Hier een kleine selectie van haar activiteiten …

Foto’s : © Micheleeuw.

Sneeuwpret.

Toch voor de kleine Neelix. Blij te zien dat ze sneeuw leuk vind.

Tussen 2 wc-bezoeken door kon ik deze kiekjes maken :

  

 

 

  

 

 

 

 

Het moge duidelijk zijn dat Kira niet zo gek is op sneeuw.