Waregem Koerse 2014.

Yes indeed, we waren er terug bij.

Gewapend met een ingangsticket als ‘genodigde’, een mail voor perskaarten, een plaats op de VIP-parking en een mail dat we op de lijst stonden voor de Tent Naessens op het middenplein konden we vertrekken.

Mia en Bob brachten ons feilloos naar de juiste parking, onder politie begeleiding in de coach naar de ingang. Het ticket werd aanvaard en zo ook de mail voor de perspassen. Bij het in ontvangst nemen van die passen kregen we te horen dat we met deze niet op het gras zouden mogen en aangezien we geen perskaart hadden, kregen we geen genummerd jasje. Mijn liefste was niet tevreden maar ik was ervan overtuigd dat ik het wel zou oplossen.

Na een drankje (Rodenbach, hoera !) en een pakje frieten vonden we al vlug de vrienden. Goed zo : ik kon bij hen blijven wanneer ik geen zin had om foto’s te nemen en eventjes een rustpauze wilde inlassen.

Dan was het tijd voor de eerste draf-ren. We namen ons plaatsje in, tussen de haag en de Ierse Berm, en we konden onze toestellen instellen.

Op het grote scherm aan de overkant konden we de rest van het parcours, de finish volgen en een foto nemen van de winnaar.

Tijd voor de eerste galop-ren en we stonden op post. Eerst verzamelen en dan starten. Over, of liever door de haag, op en over de Ierse Berm, over een andere haag.

Het was mooi weer en er was zeer veel volk gekomen. Gelukkig bleef iedereen beleefd en welgezind want het was niet zo eenvoudig om van de ene kant naar de andere kant te geraken.

Heel de dag door heb ik speciale hoeden getrokken.

 

 

 

 

 

Ook Sven De Leijer voor ‘De Ideale Wereld’ was aanwezig om sommige dames te interviewen.

Voor de Grote Steeple Chase zijn we van tactiek veranderd : mijn schat zou aan de Gaverbeek post vatten en ik zou aan de Ierse Berm klaar staan, om zo niet dezelfde foto’s te hebben. Ik stond duidelijk niet goed en/of had de verkeerde lens op staan want het resultaat is gene vetten :

Ik was net te laat om een valpartij op beeld te krijgen. Gelukkig heeft niemand (paard of mens) zich erg bezeerd. Oef !

Dan moest ik zo vlug mogelijk naar de andere kant om de winnaar en de traditionele duik in de Gaverbeek te trekken.

De Missen en Prominenten waren er ook. Samen met de winnende jockey, trainer en eigenaar was het drummen op het podium.

Terwijl de Band de Marseillaise speelde, mocht de ruiter alle prijzen in ontvangst nemen. De Winnaar van de 2 vorige jaren kon geen geschiedenis schrijven door een 3de jaar op rij te winnen. Hij werd toch, ondanks het vele gewicht dat paard moest dragen, knap derde.  Een zeer grote overwinning voor de trainer : zijn paarden kwamen als eerste 3 over de finish !

Toen was het tijd voor de ‘grote plons’. De fotografen stonden klaar, netjes op afstand deze keer, zodat iedereen kans had om de perfecte foto te nemen. Vind je mijn schat ?

Mijn toestel weigerde dienst op het ‘moment suprême’ en dit is het resultaat. Flauw, hoor.

Gelukkig mag ik een foto van mijn liefste hier gebruiken. Zie je me zitten (vloeken) ?

Voor mij was het hoog tijd om de vrienden terug op te zoeken.  Terwijl mijn schat nog meer races en winnaars trok, bleef ik genieten van een frisse Rodenbach en het gezelschap. Na een tijdje miste ik hem toch en wanneer ik een sms kreeg dat hij op het middenplein was, ging ik hem vervoegen en nam afscheid van de vrienden.

Aan de tent Naessens wachtte ons een onaangename verrassing : met de mail alleen mochten we niet binnen aangezien er nog een selectie werd gemaakt en wij niet op ‘de lijst’ stonden ! Pff ! We waren straf ontgoocheld want geen foto’s van het schilderij dat geveild werd ten voordele van MS, geen foto van de winnende hoed, geen BV’s voor de lens, het optreden van Bart Kaëll niet kunnen kieken, … Enfin, dan maar de laatste drafrennen trekken en naar huis.

De bus bracht ons veilig naar Mia. Natuurlijk had ik Bob niet nodig om thuis te geraken en ben ik weer verkeerd gereden : van Waregem naar Brugge is via Gent toch de kortste weg, niet ? 😉 Ach, we waren daardoor een half uurtje later thuis maar na zo’n leuke dag, konden we er tegen. Ja, het was weer geweldig leuk !

Dat ik de volgende namiddag moest gaan werken omdat er een chef absoluut moest moeilijk doen, was minder, maar ik heb het overleefd.

De Dolfijntjes XL

Ze bestaan 20 jaar en wilden dat vieren met een tournee. Het eerste optreden/try-out was gisterenavond in de 4AD te Diksmuide en wij waren erbij !

Mijn schat had ervan gehoord of het ergens gelezen. Ja, hij zoekt/vind zoiets zeer vaak want daar houdt hij zich mee bezig. Ik klaag niet. En dus hebben we direct 2 tickets gekocht. Toen herinnerde ik me dat mijn vriendin en haar man ze ook eens wilden zien. Ik dus gebeld en ja, ze zagen het zitten dus nog 2 tickets gekocht. Toen mijn andere vriendin ervan hoorde wilde ze ook mee met haar man. Nog 2 tickets erbij. Toen belde de eerste vriendin of ik er nog aan 2 kon geraken want haar broer en lief wilden ze ook wel eens zien. Zo waren we opeens met 8 !

We zouden elkaar daar zien en elk met onze eigen auto gaan. Niet echt ecologisch, I know, maar wij roken in de auto – zij niet, de ene moest langer werken, de 3de auto zat wel vol.

Mia en Bob hebben mij daar feilloos naar toe gebracht, zonder omrijden, deze keer. Een grote parking om de hoek.  Een klein halfuurtje na vertrek stonden we aan de deur. Natuurlijk waren wij ruim op tijd en hadden zo nog tijd om ene te drinken voor het voorprogramma ‘Steven H’ zou beginnen. De Rodenbach was lekker.

We waren nog onze rit aan het bespreken toen de vrienden ook binnen kwamen. Er werd nog ene gedronken, de tickets werden terug betaald al bleef ik maar zeggen dat het niet moest, er werd gebabbeld en gelachen.

Toen Steven H begon is mijn schat foto’s gaan nemen. Wij bleven waar we waren : hiphop-rap is niet echt ons ding. Nog meer drank, gebabbel en gelach.

Opeens was het 22 uur en we gingen naar de zaal. Die stond al goed vol maar ik laveerde me tussen de mensen tot we bijna vooraan konden staan. Zo was het goed.

En of het goed was !?! Ze waren schitterend ! Ze hebben enkele nieuwe nummers gebracht maar natuurlijk ook ouwe bekende. Voor Wim Opbrouck is het een kleine moeite om iedereen te laten meedoen. Wat we ook graag deden. ” ’t Zoad van ne moat kan geen kwoat ” werd oorverdovend mee gebruld. Maar ook “Vraag het aan … (de naam van hun manager)” en  “Everybody likes to play with Dick (de drummer noemt zo)”.

Wim Willaerts, of Cindy voor de vrienden, bespeelde zijn accordeon alsof hij ermee geboren was. Dick Van Hoegaarden sloeg bijna zijn drum aan stukken, Marc Hollevoet was subliem op de gitaar en Luc Byttebier stond duidelijk ook te genieten met zijn basgitaar. De XL-blazers en de extra percussionist maakten het plaatje volledig.

Ze hebben zich zeer aan hun playlist en het script gehouden, wat ik wel een beetje jammer vond. Gisteren waren ze een beetje te braaf : geen onmogelijke medleys. Ik heb liever dat Wim Opbrouck de Dolfijntjes mee neemt naar andere liedjes tijdens hun liedjes. Daarom dat ik ze zeker nog eens wil terug zien op het einde van hun tournee.

Mijn schat had een fotoalbum voor hen gemaakt met foto’s van de laatste 20 jaar. Dat mochten we achteraf, backstage, afgeven. De Wimmen waren er zeer tevreden mee. We kregen spontaan een knuffel en ik een zoen. Ik heb eventjes staan praten met Wim Willaert over zijn rol in ‘Wolven’ (Op je lijf geschreven ? Niet echt. Pff! – Wist ik wel. Dat bewijst welke goede acteur je bent !) en met ‘grote’ Wim over zijn ‘Nero’, dat hij zo de wereld van ‘echt’ theater voor me geopend heeft. Onze complementjes namen alle groepsleden dankbaar in ontvangst. Ze vonden ons ‘de fotografen’ zo lief dat we prompt elk een elpee kregen dat door iedereen gesigneerd werd. Ik sta telkens verwonderd hoe lief en down-to-earth die gasten zijn. Niks kapsones, geen dikke nek te zien ! Toen we weg gingen, kregen we nog een knuffel een zoen van de Wimmen. Met een ‘tot de volgende’ gingen we terug naar de bar om nog ene met de vrienden te drinken, maar die waren al weg. Tja, het was al ruim na middernacht en zij moeten vandaag werken …

Mia en Bob hebben ons vlot terug thuis gebracht. Vlug nog de poezen eten en een streel gegeven en wij gaan slapen. Moe maar zeer, zeer gelukkig !

Ons feestje.

Ja, we hebben het weer gehad en het was opnieuw zeer leuk !

Veel volk is er niet gekomen, zo’n 30 man/vrouw, maar gaf me meer tijd om eens een woordje te plasseren met iedereen en om te dansen natuurlijk. Ha ja, ik vraag muziekanten omdat ik wil dansen, hé. Gelukkig stond ik daar niet heel te tijd alleen. Niet dat ik me dat aantrek, maar geef toe : het is toch leuker met meer.

Onze vriend Peter heeft met een vriend de Knuffelrock Cover Duo ‘ The P Connection’ opgericht. Natuurlijk wilden we hen horen en hebben dus aan hen gevraagd om te komen spelen. Ze hebben dat schitterend gedaan ! Sommige songs kon je zo naast de plaat leggen !

De genodigden kwamen gezapig binnen, alleen of met twee. Sommige waren later en sommige gingen vroeger terug weg. Mij niet gelaten. De meeste zijn lang gebleven en iedereen heeft zich duidelijk geamuseerd. De meeste zijn naar buiten gekomen om naar de muziek te luisteren terwijl anderen gezellig binnen bleven om te kletsen.

Het was zeer dorstig weer en mijn schat heeft zich moeten reppen om iedereen van koude dranken te voorzien. Er zijn 88 flesjes bieren, 3,5 liter witte wijn, 3,5 L bieren in blik, 5 L frisdank en water gedronken geweest. Ja, dorstig weer.

Maar wel droog ! Geen druppel regen gehad ! Bedankt Weergoden !

Ik had schoenen aan waarmee ik gemakkelijk omval. Ik sla mijn enkel om, wat ik veel doe, en kan mijn evenwicht niet meer houden. Zo ben ik enkele keren tegen de vlakte gegaan. Iedereen schrikt dan en ik lach me te pletter. Normaal gezien doe ik me niet pijn maar 1 keer ben ik op iets gevallen met dit als resultaat :

En neen, het was niet van zattigheid ! Zoveel heb ik niet gedronken : ik heb maar 12 Rodenbachs gedronken van heel de avond/nacht ! Pff !

Opeens zag ik dat mijn schat ook muziek aan het spelen was. Hier het bewijs :

Rond 2 uur zijn de laatste bezoekers weg gegaan, wat vroeg is. Wij hebben dan nog enkele uren alleen gefeest.

Het is geëindigd in tranen, zoals gewoonlijk. Ik moet dan nog eens goed huilen voor ‘mijn’ doden die er niet bij konden zijn. Ook van de stress, denk ik. Gelukkig weet mijn schat dat al en houdt me goed vast want ik heb dan het gevoel dat ik aan het vallen ben. Moe, gelukkig, uitgeweend ben ik rond 5 uur naar bed gegaan.

Heb ik al gezegd ik dat ik liefste man van heel de wereld heb ? Toen ik gisteren op stond waren bijna alle sporen van ons feestje alweer opgeruimd ! Zo heb ik alleen moeten helpen om de tent af te breken. Tot veel meer was ik niet in staat …

The 57.

Dat is de naam van het restaurant waar we gisteren met vrienden zijn gaan eten. Met vijanden zou belachelijk zijn, geef toe.

Het is het restaurant dat de zonen van onze vorige buren, de Kosovaren, zo’n 6 maanden geleden hebben geopend. Het waren en zijn zo’n lieve jongens/mannen. Betere buren kon een mens niet wensen. We zijn eigenlijk jammer dat het huis te klein werd en ze moesten verhuizen. Maar dit terzijde.

Ik had recentelijk vernomen dat de jongens een restaurant met franse keuken hadden geopend in het centrum van Brugge. In de Wollestraat 29/A, om precies te zijn. Meer in het centrum is moeilijk.

Het werd hoog tijd dat we met die vrienden weer eens gingen uit eten. Ja, het moet passen voor iedereen, hé.  Daarom hadden we afgesproken bij de eerste datum dat het voor allen schikte. Dat was dus gisteren.

Ik had aan de jongens beloofd om zeker eens te komen en aangezien we zelden op restaurent gaan, was dit de geschikte gelegenheid. Zeg nu zelf : slim van mij, hé. 😉

Het was eventjes zoeken want al staat er een bord aan de straatkant, je bent er zo voorbij. Daar moeten ze nog iets aan doen of moet het zo van ’t Stad ? In elk geval, we zijn het portaal binnen gegaan op de rode loper, langs de verschillende winkels, naar beneden het restaurant binnen. Het was er fris, ruim en zeer verzorgd. Doni verwelkomde ons met open armen. Hij had een tafel voorzien aan het water, ja het terras ligt aan de Rijen, en ook ene binnen moest het regenen of (te) koud zijn. Attent is hij altijd geweest. We hebben ons natuurlijk buiten gezet want de Weergoden waren ons gunstig gezint, waarvoor dank.

Het eten was voortreffelijk ! We hebben gegeten dat we rolden ! De bediening was correct en vlot.  De rekening achteraf niet : bleek dat ze het aperitief en dessert niet aangerekend hadden. Natuurlijk had ik dat pas veel later gezien, ja ik controleer dat niet zo goed, zeker wanneer ik betaal met mijn kaart. Lang leve de gsm zodat ik direct kon bellen om het te melden. Ik wilde niet dat ze dachten dat we zouden profiteren. Doni stelde me gerust : hij had het zo doorgegeven. Omdat we zo’n goede buren waren geweest en hen ook geholpen hadden. Ik vermoed ook omdat we hen direct hebben aanvaard al zijn het Moslims. Ik weet nog de (letterlijke) zucht van verlichting ze slaakten toen ze het ons vertelden. Ik vond dat goed want zo kon ik hen bestoken met allerlei vragen over hun cultuur, wat zij leuk vonden.

We hebben hen de raad gegeven vlug iets te doen aan hun website want die is niet goed. Ook hebben we beloofd om eens deftige foto’s van de zaak te komen nemen. Die kunnen ze dan gebruiken voor publiciteit.

Ik kan maar 1 ding zeggen : Allen daarheen ! Wie weet, als je gaat met mijn complimenten, dat je ook de aperitief gratis krijgt ? Ik beloof niets, alleen dat je het niet zult beklagen !

Today was another day.

Vandaag was een heel andere dag dan de voorbije dagen !

De dossiers gingen er vlot door deze voormiddag. Leuk om eens te kunnen doorwerken en het gevoel te hebben dat je een verschil hebt gemaakt.

Over de middag heb ik een ex-collega terug gezien. Hij is lange tijd een goede vriend geweest. We hebben elkaar geholpen wanneer het nodig was. Op een moment heeft hij zich volledig terug getrokken en zo verloren we kontakt met elkaar. Om nu te zien dat hij het goed stelt en zich heeft ‘herpakt’ deed me deugd.

Deze namiddag aan het onthaal heb ik me ook weer enorm geamuseerd. Ondanks de regen was iedereen er vriendelijk en geduldig. Vaak kon er een praatje af.

Toen er een man voor me stond en ik zijn naam zag, stelde ik enkele extra vragen. Het begon bij alle 2 te dagen dat we elkaar kenden van heel lang geleden. Het was mijn lieve ‘Engelsman’ de DJ ! Ik moet zo’n 15 jaar geweest zijn toen ik, zonder dat ons moeder het wist, op zaterdagnamiddag naar party’s ging in de Gondola. Hij draaide daar de muziek. Aangezien ik altijd mijn Engels wil oefenen zat ik dikwijls bij hem om te kletsen. Al was hij enkele jaren ouder, we werden vrienden. Het was ook leuk om eens een extra slow te dansen met een jongen die ik leuk vond of eens goed te staan headbangen ten tijde van de discomuziek. Ik hoefde het maar te vragen.

Om de zoveel jaar kwamen we elkaar nog eens tegen. De laatste keer was toch al meer dan 15 jaar geleden. Hij wist het nog zeer goed want ik was een ‘mess’, zoals hij zei. Veel te mager, veel te dronken, duidelijk ongelukkig en self destructive. Hij wilde me bij zich houden die avond,voor me zorgen tot ik beter was, maar opeens was ik verdwenen. Hij had nog geregeld aan me gedacht en hoopte dat ik goed terecht was gekomen. Ik wist het ook nog en moest hem gelijk geven : ik was niet goed bezig. Maar na een leuke babbel met hem wist ik weer dat het leven toch mooi kon zijn en ben ik naar huis gegaan om mijn roes uit te slapen. Hij was blij te horen dat hij toch iets geholpen had. Ik zei dat ik nu weer ‘fat and happy’ was. Hij zei : happy. Met een ferme knuffel en knipoog hebben we afscheid genomen. Till next time !

Ja, it was a good day !

Het was prachtig !

Mijn verlof van 2,5 weken was prachtig ! Ik heb zeer weinig gedaan, veel gezien, veel gelezen, buiten gekomen wanneer ik wilde, vrienden gezien, nieuwe vrienden gemaakt, prachtig weer, mijn schat was veel thuis, de poezen blij dat ik er was, … kortom : schitterend !

De MRI van mijn knie is er gekomen met hindernissen, of wat had je gedacht ? Eerste afspraak was op 28 april. Op 19/04 krijg ik telefoon of ik diezelfde avond nog wil gaan om 21 uur. Natuurlijk wil ik dat ! Hoe eerder hoe beter. Enkele uren later bellen ze me terug dat het toestel kapot is en ik dus niet moet komen. Of ik op 25 april (Paasmaandag) om 7u45 wil komen ? Geen probleem voor mij. Dus ik vroeg uit mijn bed, mijn schat mee, en wij naar daar. Na enige omzwervingen in het gebouw hebben we het gevonden. We waren nog ruim op tijd en ik mocht direct mee binnen. Een uurtje later waren we alweer thuis mét de foto’s op schijf.
De volgende vrijdag gebeld naar mijn dokter die zei dat ik een scheurtje in mijn meniscus had. Ik moest dus een afspraak maken met een ‘knie-dokter’. Direct gebeld en ik mag gaan op 31 mei ! Gelukkig is de pijn draaglijk … Oud worden, hé. 😉

1 mei is gekomen en gegaan. We zijn eerst een spaghetti gaan eten in ’t Stad. We waren op tijd voor het eerste optreden. Ik ben lang ‘goed’ geweest door maar 1 pint per uur te drinken. Maar dan opeens kwam de drank van alle kanten. Ik werd dronken en moest zitten. Natuurlijk ben ik in slaap gevallen en heb zo enkele optredens gemist. Ze hebben me wakker gemaakt omdat er enkele marginalen begonnen ambetant te doen en we iets verder moesten staan. Zo heb ik nog kunnen genieten van CLeXP. Ze waren weer crimineel goed ! Er was enorm veel volk, schitterend weer, iedereen lief en vriendelijk, buiten die enkele. Het was leuk om ‘iedereen’ eens terug te zien. De afwezigen werden wel gemist.
Thuis gekomen heeft mijn schat nog frietjes met frikadel special klaar gemaakt. Niet van onze gewoonte om na het drinken nog te eten, maar het heeft zeer gesmaakt. 🙂

Een vriendin liet me weten dat ze singeltjes had terug gevonden op haar zolder maar geen platenspeler meer had. Wij wel ! Dus een prachtig excuus (of is het reden) om er een gezellig avond van te maken. Dat was het ook met veel goede muziek uit onze kinderjeugdjaren. Niet elk plaatje was wat ik graag hoorde maar dat kon de pret niet bederven, integendeel ! Het was rustig maar leuk om al die oude krakers nog eens te horen.

Wat me stoort is mijn pc die flirt met een emmer water ! Het internet valt steeds weg en het werkt zeer traag ! Dat het de mails die ik nog wilde gehouden heeft weggesmeten, vind ik ook irritant. Hoog tijd om mijn ‘computerdokter’ nog eens langs te vragen.
De digicorder speelt ook met ons voeten. Opgenomen programma’s spelen niet goed meer af : ze komen vast te staan en zo verliezen we soms hele stukken wat het volgen en begrijpen er niet op verbetert. Ik zal er eens moeten mee naar iemand gaan die er verstand van heeft. Onze vrees is dat ze er een nieuwe harde schijf zullen in moeten steken en we zo alles kwijt zullen zijn. Met 20% vrije plaats is dat een echte ramp voor ons. Een luxe probleem, weet ik, wel vervelend.

De premies zijn gestort en ik heb een bedrag op mijn spaarrekening kunnen zetten. Ik heb een redelijke reserve en ben op mijn gemak. Nu bedenken wat ik ermee zal doen. 😉
Mijn grote, echte reserve zal komen van de verkoop van mijn moeders huis. Ik zit daar niet echt op te wachten want ik weet dat het zal komen. Ondertussen ben ik goed bezig, vind ik zelf.

Ik sta niet te popelen om morgen opnieuw te gaan werken, maar ik zal wel blij zijn om sommige de collega’s terug te zien. Dat het maar voor 3 keer 3,5 dagen en 1 keer 2,5 dagen is en ik dan weer in verlof ben, doet geen kwaad, natuurlijk. 😀

I am a 49-er !

En dat hebben we gevierd met 50 vrienden en familie ! Het weer pas perfect : droog en net warm genoeg, ons huisje proper en net, de terrassen mooi in de bloemen & planten met ballonnen (dank je lieve schat), de kleine poes boven en de grote buiten onder de struiken om alles in de gaten te houden.

Ze moesten niets meebrengen en sommige hebben zich daaraan gehouden. De meeste konden/durfden niet met lege handen binnen komen en zo hebben we gekregen : versheidszakjes van Whiskas voor de poezen (slim gevonden, Babs), 3 boeketten mooie bloemen, Rodenbach in blik, een bak Rodenbach van Anne-Sophie van de Cohiba, 4 flessen witte en 2 flessen rode wijn, een fles aperitief van ‘Pompierke’, 1 fles roze champagnoise, een fles Martini Brut, 4 flessen champagne, 3 flessen Cava, een stenen poes met een plant erin, snoepgoed van Sluis, 6 bierglazen van Straffe Hendrik, een schrijfpluim met inkt, een ferme bijdrage voor een ring met natuursteen (Merci Bobo, ik ga er volgende week om.) en minstens 20 kaartjes !

De keuken, salon en terrassen stonden/zaten vol met mensen. Het was de komende en gaande man. De ene buiten, de andere binnen. Iedereen zat gezellig te praten en te lachen. Er is veel gedronken geweest : 4 bakken (verschillende soorten) bier, blikken bier, witte en rode wijn, cola, limonade, whiskey (voor slechts enkele), …  En ik ? Liters Rodenbach, natuurlijk.

Mijn liefste heeft vele kilometers afgelegd : de deur open doen voor zij die binnen of buiten wilden, iedereen van drank blijven voorzien, de lege flessen en glazen afruimen, de snacks opnieuw aanvullen, later sandwiches gesmeerd en rond gedeeld, de muziek verzorgen, … Wat ik gedaan heb ? Staan kletsen, drinken, roken en mij van niets aangetrokken. Zo heeft hij het liefst en ik ook.

Dit jaar iets nieuws : mijn schat heeft 4 van zijn mooiste foto’s verloot in een tombola. De gelukkigen waren duidelijk tevreden.

Ik, en mijn zus, waren zeer blij dat mijn broer ook is langs gekomen ‘voor eventjes’ maar toch lang is gebleven. Hij heeft zich blijkbaar ook geamuseerd.  We zien elkaar te weinig.

Er waren mensen die anders niet kwamen en ‘habituees’ die er deze keer niet bij  konden zijn. Ik kan maar 1 ding zeggen : de afwezigen hadden weer eens ongelijk en moeten het zelf weten. Ze hebben het gemist. Al begrijp ik hun redenen. Stef, ik hoop dat je beter bent. Er zijn er enkele die hun kat gezonden hebben. Gelukkig hebben die niet gevochten met de mijne.

Rond 4u30 waren de laatste weg, buiten Bobo die bleef slapen. Het was meer dan goed geweest !

Toen ik de volgende dag op stond waren de meeste sporen al weggewerkt door mijn schat. Ik heb de dag doorgebracht in mijn zetel want ik was een beetje niet goed.

Nu zijn de laatste sporen weg : alle peuken van op de terrassen opgeraapt, de lege flessen verzameld, de glazen weer weggezet, binnen gekuist, het zweet van mijn vel gewassen, de laatste drank uit mijn lijf.

Laat die aperitief maar komen ! Wat ? Wij drankorgels ? Bah neen gij.

Garland Jeffreys

We zijn gisteren naar Klinkers geweest om Garland Jeffreys aan het werk te zien.

Ik zou eerst niet mee gaan want ik vreesde voor het vele hemelwater dat zou vallen, maar het het toch gewaagd. Gelukkig, want er is geen druppel gevallen !

We waren net op tijd : mijn liefste kon helemaal vooraan staan. Goed om foto’s te nemen. Ik en Stef hebben ons eerst iets verder opgesteld maar zijn toen ook dichter gekomen zodat ook hij goed foto’s kon nemen.  Er was veel volk maar het stond niet vol, dus was het aangenaam.

Ik kende Garland alleen van zijn liedje ‘Take me to the matador’ dus wist niet goed wat te verwachten. Ik moet zeggen dat het heel goed meegevallen is : een aangename stem, een vriendelijke (oudere) man, goede muziekanten, zalig weer, … Na het optreden hebben we veel vrienden gezien waarmee we hebben staan kletsen en zeveren. De drank vloeide rijkelijk, natuurlijk.

Dat we nadien nog eens binnen gegaan zijn in de Cohiba moest natuurlijk ook. Iedereen is daar altijd zo lief en vriendelijk. Toen we buiten kwamen begon het juist te spetteren, maar toen mocht het.

Life.

Ja, ik leef nog en heb het zo druk met niets speciaals doen dat ik bijna geen tijd heb om te bloggen. Is dat niet prachtig ?

Mijn schat is ook thuis deze week en heeft voor de volgende weken ook verlof bij genomen. Ik ben bijna geen enkele (volledige) dag alleen. Zo komt het dat ik geen puzzel of boek begin. Eens ik begin wil ik niet meer stoppen tot het af/uit is en dat is niet zo leuk voor hem, hé. Dat we ons niet zullen vervelen is een feit want we hebben nog veel andere dingen die we samen kunnen/zullen doen.

Vanavond komen er mensen over de vloer. Er zouden 2 koppels komen voor drankjes met hapjes. Ongelukkig genoeg heeft er 1 koppel afgezegd wegens een sterfgeval : haar vader is gestorven in Namibië waar hij woonde en werkte. Veel sterkte S. ! We zullen er een drinken op zijn leven want hij was een prachtig mens.

Morgen gaan we naar de cinema ! Olé Ola ! (cfr. Raymond v/h Groenewoud) We gaan naar de nieuwe StarTrek-film kijken. Eindelijk ! Zoals mijn liefste de 007-films op zeer groot scherm wil zien, zo wil ik de StarTrek-films ook bekijken. Aan de trailers te zien zal ik niet ontgoocheld zijn.  Hoera !

Er is nieuw leven in de Zoo : een olifantje is gisteren onder grote belangstelling geboren. Dochter, moeder en familie maken het goed. Aan de ene kant is het goed dat het diertje zijn hele leven zal beschermd en gevolgd worden. Aan de andere kant zal het opgroeien en leven in gevangenschap. Ik ben er nog niet uit wat beter is.

En toen kwam er een olifantje met een lange snuit en het vertelseltje was uit.

Muziek

Gisterenavond zijn we naar Roland Van Campenhout gaan kijken in de stadsschouwburg.

De oude knar van rond de 65 jaar heeft het nog steeds in zijn vingers ! Zo subtiel dat hij de snaren van zijn gitaar beroerd is om tranen van in je ogen te krijgen. Hij genoot er duidelijk ook van.

 

De muziekanten rond hem waren niet die welke aangekondigd stonden, maar ze moesten niet onderdoen. Stuk voor stuk konden ze tippen aan de vituositeit van Roland.

 

Dit soort muziek is niet echt mijn dada, toch heb ik genoten. Voor een meer volledig verslag verwijs ik naar hier. En ja, alle foto’s zijn genomen door mijn schat.

Op weg naar huis konden we genieten van het vuurwerk ter opening van de Meifoor.

Vandaag zijn we te vinden in de Botanieken Hof in Brugge (vraag aan een Bruggeling naar het Astridpark en de kans bestaat dat hij je naar Gent stuurt) voor de RedRockRally. Verleden jaar moest het daar doorgaan omdat de Burg niet vrij was wegens Hemelvaart en de Bloedprocessie, dit jaar hebben ze zelf besloten het in het Park te doen omdat het gezelliger is. Daar kan ik inkomen.

Het zal weer een gezellig samen komen zijn met de vrienden en de drank zal weer rijkelijk vloeien …

Dat de afsluiter Sioen zal zijn ipv Clement Peerens Explosion vind ik eigenlijk jammer want ik zie de mannen van C.P.eX. graag bezig. Aangezien ik het waarschijnlijk toch niet zal merken, wegens te dronken, trek ik me er niets van aan.

Ze voorspellen dat het zal droog blijven met veel zon, dus allen daarheen ! Maak je bekend en je hebt er ene te goed ! Santé.