Op de terreinen van De Royal Zoute Tennis Club vind voor de 5de keer de Belgische manche van het ATP Champions Tour plaats. Dit is een serie van nationale toernooien van ‘living legends’ van het tennis die het professionele circuit verlaten hebben en 30 jaar of ouder zijn. In de single matchen strijden ze voor de titel, met zeer veel humor op het veld. In Knokke worden ook nog (mixed)dubbel wedstrijdjes gespeeld. Good fun !
Wij mochten 2 dagen getuige zijn van zeer leuk maar vooral ook zeer goed tennis.
Er was een verscheidenheid aan mensen : van BV’s, over mensen die denken dat ze BV’s zouden moeten zijn, tot gewone tennisgenieters, zoals wij. Wij voelden ons er goed. Alle medewerkers waren vriendelijk en correct.
Vrijdag waren we ‘guests’ : gewonnen tickets via een wedstrijd op Radio2, die we gekregen hadden van vrienden. Zij konden niet gaan en wisten dat wij wel geïnteresseerd zouden zijn. En hoe !
Voor de zaterdag had mijn schat voor perspassen gezorgd zodat we samen met de andere fotografen vanop de eerste rij (eigenlijk voor de eerste rij) de wedstrijden konden volgen en fotograferen.
Vrijdag vonden we niet ver van de ingang een parkeerplaatsje zodat we nog tijd hadden, voor de wedstrijd zou beginnen, om eventjes de Persruimte binnen te gaan. We wilden zeker weten of we mochten foto’s nemen vanop onze zitplaatsen. Kwestie van niemand voor het hoofd te stoten en ook beleefdheid. Zo konden we ook de persverantwoordelijke bedanken voor de persbadges voor de volgende dag. De zeer vriendelijk dame gaf ons direct een plastieken zak met daarin ‘the Baseline’ krantjes van de vorige en huidige dag, een Opima stylo, een Optima zonnebril, een Optima notaboekje, een usb-stick van 4GB met daarop foto’s & info en een persmap. Die stylo, zonnebril en notaboekje heb ik direct aangeslagen aangezien ze van superieure kwaliteit zijn. 😉
We hadden ongenummerde plaatsen en hadden al vlug een goed zitje gevonden aan de baseline. De regen zorgde voor een half uurtje oponthoud maar al vlug kon de wedstrijd beginnen. De spelers werden telkens voorgesteld door Sabine Appelmans en Dominique Monani.
Terwijl mijn schat zijn (vele) foto’s nam, kon ik genieten van de spel en de mopjes op het veld, tussen Xavier Malisse (33 jaar) en Pat Cash (49 jaar). Dat Xavier een maatje te groot zou zijn voor de 16 jaar oudere Pat, werd al vlug duidelijk. Want vergis je niet : ze spelen om te winnen ! Hij was zeker van de overwinning dus bleef er veel tijd over om te dollen met elkaar, het publiek, de ballenjongens en -meisjes en ook de scheidsrechter. Dit tot groot plezier van het talrijke publiek. Hun (gespeelde) verontwaardiging bij een out-call of ‘Dat weet ik ook wel’ of ‘Ben je zeker ?’ wanneer het zeker een meter buiten/lang was, het omkopen van een lijnrechter, bij matchpunt tegen hem riep Pat : ‘Laatste kans om op te geven !’, …
Het was de eerste keer dat ik Xavier zoveel plezier zag hebben tijdens een wedstrijd. Leuk te zien hoe hij zich kan amuseren tijdens het beoefenen van zijn sport. Hij was het nog niet gewoon, zijn eerste keer, maar al vlug deed hij goed mee.
Tussen de games maar ook tijdens het dollen, werd er ‘passende’ muziek of geluideffecten gestoken. Een bal over de tribune werd gevolgd door brekend glas, een ace werd getrakteerd op ‘You’re Simply the Best’, …
Het verwonderde mij wat een bal- en racketvaardigheid ze hebben ! Een vele metershoge bal opvangen op het racket zonder dat het kaatst, een ‘slice’ zo geven dat het over het net valt en direct terug over het net kaatst, slicen naar elkaar terwijl ze elk op een knie zitten, elk op 2 meter van het net naar elkaar spelen zonder dat de bal kaatst, de bal balanceren op de smalle kant van het racket, …
Malisse won met 6-4 en 6-3.
De volgende wedstrijd tussen Henri Leconte (51 jaar) en Fabrice Santoro (41 jaar) beloofde meer van hetzelfde en dat kregen we ook. Dat Leconte een echte showman is bleek al van het eerste moment dat hij het veld op kwam. Hij dolde al met Sabine tijdens haar opsomming van zijn gewonnen wedstrijden tijdens zijn carrière. Zijn interactie met het publiek hield schijnbaar niet op want ook tijdens de rally’s bleef hij bezig. Zijn poses – zelfs voor een foto, tussen de games in, de ballenjongens en -meisjes plagen door hen een bal toe te werpen die terug naar hem kaatste, … Ook Santoro deed vrolijk mee, eens hij zeker was dat hij kon winnen.
De wedstrijd werd gewonnen door Santoro met 6-2 en 6-4.
Omdat ik toen al genoeg zon had gehad, hoofdzakelijk van 1 kant, hebben we ons verplaatst naar de overkant waar meer schaduw was. Want warm was het in mijn (zelf) gebreide zwart-katoen pulletje met daar onder een zwarte broek. Je mag gerust spreken van een verkeerde kledij keuze ! What else is new ? Pff ! Ik zal het nooit leren.
De dubbel-exhibitie-wedstrijd, the special guest double match, was tussen Goran Ivanisevic/Greg Rusedski en Dick Norman/Xavier Malisse. We kregen een heuse wedstrijd te zien maar toch konden ze het niet laten om zotjes te doen. Ook Goran (42 jaar) heb ik nog nooit zoveel zien lachen en (gespeeld) luidop mopperen. Toch moest hij met Greg (40 jaar) het onderspit delven tegen Dick (43 jaar) en Xavier. Hun spelvaardigheid kwam ook boven toen ze minuten lang tik-tak speelden :Goran naar Xavier naar Greg naar Dick en terug naar Goran, op een meter van het net. Chapeau !
Malisse/Norman wonnen met 7-3.
Toen was het voorbij en tijd om Mia terug te vinden en naar de poezen terug te rijden. Eens thuis vloog mijn liefste op zijn pc om zijn foto’s te selecteren en door te sturen naar de organisatie. Na nog een uurtje tv kijken was het bedtijd.
Zaterdag reden we naar de persparking aan de achterkant van het gebeuren. Zo kwamen we via de achterpoort binnen maar waren direct in The Village waar verschillende (luxe)standjes stonden. Tja, we waren in Knokke, hé. Er waren meer BV’s aanwezig dan de vorige dag, of had ik er niet zo op gelet ? Toen was ik nog een ‘bleu’, nu al een ‘routinée’. Ook wat mijn kledij betreft. 😉
We kregen een heuse persbadge, meldden ons aan in de persruimte en konden plaats nemen op de speciaal-voor-de-pers-voorbehouden bankjes. Nice !
Voor ze begonnen kwamen alle spelers op het terrein en kregen een petje op van de sponsor. En wij maar foto’s nemen. 🙂
De eerste ‘battle’ ging tussen Goran Ivanisevic en Pat Cash. Ook nu weer werd er gespeeld om te winnen maar de grapjes bleven niet lang uit. Leuk was toen Goran een hoofdband ‘stal’ van Pat en er mee speelde. Het bracht hem geluk, zei hij. Pat vroeg hardrockmuziek en kreeg er ook. Na een beetje headbangen speelden ze verder. Goran kocht een lijnrechter om met opgeraapte blaadjes, Pat een andere met 20 euro. Bij een volgende out-call tegen hem, ging hij het geld terug halen met de woorden ‘ I payed you !’. Iets later toonde hij zijn spierbundels aan een (kleine) ballenjongen met de woorden ‘Je moet nog veel eten.’. Goran ging ballen signeren terwijl Pat wat truukjes deed met een bal. Een kindje in de tribune kreeg een bal van Pat om het zoet te houden. Na een ferme slag ‘moest’ Pat op zijn racket steunen. ‘Boos’ de racket op de grond gooien in protest. …
Goran won met 6-4 en 6-4.
De 2de single wedstrijd was tussen Henri Leconte en Greg Rusedski. Henri was in superleuke doen en Greg kon niet ophouden met glimlachen. Na de eerste game zei de scheidsrechter : 15-love. De reactie van Henri: ‘Dat weten we ook wel ! Het is het eerste spelletje ! We zijn toch niet debiel. Wat is dat nu !’ Toen er een baby huilde ging hij er naar toe en vroeg ‘Is het een van mij ?’. Een bal voor een luidruchtig kind met de woorden ‘begin maar te oefenen’. Handtekeningen zetten tussen 2 games – ‘De fans hebben me geroepen’, iemand die de tribune verlaat : ‘Ga je al weg ? Niet leuk genoeg voor je ?’. Hij kreeg een bal van een ballenmeisje en gooide het terug, vroeg het opnieuw en gooide het terug, tot het kindje niet meer wist wat het moest doen, … Ja, hij was goed bezig om iedereen te entertainen.
Ondanks enkele aces en duidelijke winners van Leconte, won Greg met 7-5 en 6-3.
Toen werd het tijd voor de laatste wedstrijd van de dag : John McEnroe/Monica Seles en Kim Clijsters/Mansour Bahrami. Het leuk om deze levende legendes aan het werk te zien. John (54 jaar) stond verbaasd te kijken toen Mansour (58 jaar) opeens riep ‘You cannot be serious !’ en zei toen ‘Moet ik dat niet zeggen ?’. Ja, de toon was gezet. Toen John een bal tegen zijn rug kreeg van zijn partner Monica (40 jaar) zei deze ‘Ja, sorry. Nu weet je waarom ik alleen maar single wedstrijden speelde.’ John en Monica bespraken een nieuwe tactiek, Mansour kroop over het net om af te luisteren wat er gezegd werd, en John ging op handen en voeten liggen zodat Monica kon opslaan. Wanneer Kim retourneerde sprong John recht en won het punt. Mansour stond in bewondering maar John zei droog weg : ‘Niet proberen, het rechtkomen will kill you, old man.’, waarop Mansour zijn gekend pose aan nam. Toen hij nog maar eens een zeer hoge bal opving in zijn broekzak, probeerde John het ook maar het lukte niet. Mansour riep dat hij het hem eens zou leren. Kim (31 jaar) was wat onwennig maar deed lustig mee. Toch zal ik dat ze schrok toen Mansour tegen en op een publiciteitsbak vloog. Ze liet de bal voor wat het was en liep naar hem toe. Pas toen zag ze had hij zich niet bezeerd had en aan het dollen was.
Dat ze spelen nog niet verleerd zijn bewezen ze door de vele aces die werden geslagen en te scoren met winners. Ook toen John steeds de lange bal bleef crosscourt terug slaan naar Kim, Monica en Mansour een andere bal kort crosscourt naar elkaar speelden. Je moet het maar kunnen. Ook werd er veel tik-tak kort naar elkaar gespeeld. Altijd leuk om te zien. een racket op de grond ? Daar keken we niet meer van op.
Aangezien de geheugenkaart van mijn toestel halverwege de match weeral vol stond, heb ik meer kunnen genieten van de wedstrijd dan van de vorige. Ik mis toch het een en ander wanneer ik steeds gespannen zit te wachten op het volgende leuke fotomoment. Mijn liefste heeft daar minder last van maar hij is meer gewoon dan ik : hij kan kijken/genieten en fotograferen ter gelijker tijd. Vlug enkele dubbele opnames gewist zodat ik de felicitaties na de wedstrijd kon kieken.
Clijsters/Bahrami wonnen met 9-7. Wat zijn we verwend geweest !
En wij niet alleen want elke winnaar kreeg een extra prijs van een sponsor. Ook werden er na elke match 4 ballen in het publiek geslagen waarvan er op 1 het Optima-logo stond. Wie deze bal kon vangen mocht proberen een serve van een speler terug in het veld te retourneren. Wie daarin slaagde kreeg een nieuwe racket. Ook wie er na 3 (of meer) pogingen niet in slaagde.
We gingen de persverantwoordelijk nog eens bedanken en waren op weg naar Mia, toen mijn schat plots opmerkte dat John McEnroe nog zou signeren. We gingen eens kijken maar hij was er niet. Net toen ik ging vragen of het nog lang zou duren, zag ik hem passeren. Aangezien het vlug ging, 1 handtekening en/of foto per persoon, ging mijn liefste ook in de rij staan. Ik ging klaar staan met zijn toestel om hen op beeld vast te leggen. Terwijl ik wachtte zag ik dat John veel liever op de baan staat. Hij deed het geduldig maar niet met enthousiasme. Ondertussen stond Henri Leconte in een paviljoen er naast champagne te drinken, waar hij al vlug werd opgemerkt en lastig gevallen door handtekeningjagers.Tja, het leven van een (tennis)ster kan zwaar zijn !
Met een gesigneerde tennisbal konden we vertrekken, gelukkig en blij. Wat een paar dagen was het geweest : legenden in levende lijve zien, prachtige tennis, racket- en balvaardig, onnozel doend proberen te winnen, allemaal vrienden, er duidelijk van genietend, … Het was alsof we bij hen thuis doorgedreven oefenspelletjes mochten komen zien. Bedankt aan de vrienden (en Radio2) en Elke, hoofdverantwoordelijke Pers voor de geboden kans.
Zeker een tip voor volgend jaar ! Hopelijk zijn we er dan ook weer bij (met persbadges ?).
Mich & co. 
