Met een zeer klein hartje heb ik het gisteren gevraagd aan mijn nieuwe chefs en ze hebben ‘JA’ gezegd, de lieverds.
Ik slaap al weken niet goed, kan niet stoppen met huilen, heb een gat in mijn hart, voel dat ik erdoor geraak, ben weer aan het zakken, voel me verkleinen, … Ik kan mijn kleine Prutske maar niet vergeten ! Mijn levenslust is weer weg.
Ik mis haar elk moment op het werk dat ik niet druk bezig ben aan het onthaal of nieuwe dingen aanleer. Thuis is het nog erger, natuurlijk. Ik laat hier dan ook mijn tranen de vrije loop en het duurt alsmaar langer voor ik mezelf terug kan samen rapen om te doen wat moet gebeuren.
Ik vind mijn leven niet meer leuk, ondanks alle nieuwe uitdagingen op het werk. Ik ben nog steeds blij dat ik van dienst ben veranderd. Iedereen daar is zeer medelevend en geduldig, maar ik mis iets. Wat dat is, weet ik maar al te goed …
Daarom en ook omdat mijn schat het niet leuk vind om me (opnieuw) zo triestig te zien, hebben we besloten om opnieuw een kitten in huis te halen.
Ik wil die kleine opnieuw ‘aan me naaien’ en dus wil ik er zeker een maand mee thuis zijn. Ook om het te beschermen tegen Kira, want die kan lelijk uit de hoek komen tegen een kleintje. Dat heb ik gemerkt met Neelix.
Aangezien ik in een nieuwe dienst zit en beloftes gedaan heb dat ik, buiten een week rond mijn verjaardag in augustus, pas vanaf november veel thuis zou zijn, was ik angstig hoe ze op mijn vraag om zo vlug mogelijk een maand thuis te zijn, zouden reageren. Ze konden mijn verzoek begrijpen. Oef ! Na een vlugge blik op de aanwezigheidslijst, kwam als voorlopig voorstel : augustus, na mijn weekje verlof. Daar kan ik mee leven want ik heb nu opnieuw een vooruitzicht.
Volgende week zal ik wel meer weten en eens ik de juiste periode ken, kan ik beginnen uitkijken naar een nest. Ook zal ik dan moeten kijken wat ik juist zal nemen : loopbaanonderbreking, onbetaald verlof, … Maar dat komt wel goed en is van minder belang. Mijn chefs hebben het beste met me voor en zullen me wel helpen.
Ik weet ook wel dat die nieuwe kleine geen Pruts zal zijn, zo’n katje zullen we nooit meer hebben, maar er zal opnieuw leven in ons huis zijn. In het begin zal ik veel vergelijken maar na een tijdje zal ik, hopelijk, minder verdrietig worden. Neelix heeft dat ook voor me gedaan toen ik niet over het verlies van Toyah kwam.
Het liefst zou ik willen dat het nieuwe katje niet buiten gaat maar mijn schat zegt dat het bijna niet mogelijk zal zijn omdat Kira wel buiten mag. We zullen zien.
Iedereen zegt dat ik met Pruts ‘mal chance’ heb gehad dat ze zo vlug gestorven is en dus kan ik maar hopen meer geluk te hebben met het nieuwe.
Wordt vervolgd.
Mich & co. 