Ik was al een hele tijd zeer onrustig.
Ik sliep slecht – kwam zeer vaak wakker en kon de slaap niet direct meer vatten. Straf vervelend wanneer je moet gaan werken. Het was dan heel de dag me voort slepen en gapen. Om dan rond 23 uur klaar wakker te zijn, natuurlijk rond de tijd dat ik wil gaan slapen …
Ook tijdens de dag kon ik me het gevoel niet van me afschudden dat er een groot onheil boven mijn hoof ging. Er zou iets ergs gebeuren met iemand uit mijn (dichte) omgeving. Moest het niet zijn dat mijn moeder ook vaak zo’n gewaarwordingen had, vaak wanneer ik het ook voelde want we belden dan naar elkaar om het te bevestigen, en het dan ook nog uitkwam; ik zou er mee lachen. Ik kon dat gevoel niet van me afschudden. Het werkte ook op mijn humeur.
Ik heb zelfs een brief geschreven naar de familie van mijn moeder, die ik sinds haar begrafenis niet meer gezien heb. Misschien dat er daar iets verkeerd gegaan was ?
Ik wist zeker dat met mijn zus alles ok was, want die had ik al aan de telefoon gehad.
Het was straf vervelend en een heel akelig gevoel.
Nu is mijn euro gevallen : vandaag is het 28 jaar geleden dat mijn vader gestorven is.
Alle vorige jaren beleefde ik de laatste weken van zijn leven dag voor dag opnieuw. Met de nodige tranen en frustraties erbij. Dit jaar was dat niet zo. Ik heb het dit keer ‘anders’ ondervonden.
Nu ik weet waar dat akelig gevoel vandaan komt, is het weg. Heel vreemd. Alsof hij gerust is dat hij nog niet vergeten is. Dat is zeker niet het geval want er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk en geen week dat ik niet over hem spreek.
Ik kan maar 1 ding zeggen : Papa, ik ben je nog niet vergeten en mis je nog steeds ! Ik vraag me steeds af hoe ons leven er had uitgezien als jij ons niet zo vlug was ontvallen. Jij was ons anker. Jij hield de familie bijeen. We konden altijd bij jou terecht voor raad. Je hielp ons waar en wanneer je maar kon.
Ik heb soms het gevoel dat ik maar wat aanmodder zonder hem. Heel vaak vraag ik hem nog om raad bij het nemen van een belangrijke beslissing en heel vaak heb ik dan het gevoel dat hij er is om me te leiden. Dat is een fijn gevoel. Ik voel me dan gesterkt in mijn besluit. Hij is misschien uit mijn leven maar zeker nog niet uit mijn hart.
Mich & co. 
ontroerend mooi stukje!
Bedankt. Mijn ogen waren nat toen ik het maakte.
28 jaar is al een hele termijn, Mich
Maar dat verhindert niet dat je je vader vergeet hé. Als ie zo’n impact op jou had, is het goed dat je vaak aan hem denkt en hem nog om raad vraagt…
Groetjes!
Ik doe het onbewust en betrap me erop doordat ik zijn aanwezigheid voel.
ja, ik had nog zoveel te zeggen tegen en te leren van hem …
Ik was 7/8 jaar toen ik mijn vader verloor. Ik heb niet direct het gevoel dat ik hem mis, omdat ik hem niet echt gekend heb, maar ik zit meer met het gevoel dat ik nu zelf vader ben en wat als ik er nu niet meer zou zijn, wat dan met mijn kinderen.
Ik heb zelf geen kinderen maar begrijp wat je wil zeggen.
Ik was 24 toen hij gestorven is en het was pas de laatste jaren dat ik een goeie band met hem had. Mijn moeder had hem verkeerd voorgesteld en hij was niet genoeg aanwezig om het te merken … tot de laatste jaren … en toen was het te laat.
het belangrijkste is dat je je beeld toch nog hebt bijgesteld, niet?
Ik had toch graag nog wat meer tijd met hem gehad …
zolang hij een plaats in je hart heeft is het goed.
zo blijft hij een beetje verder leven in je eigen leven.
Hij gaat er nooit uit ! Zoveel is zeker.
Vind ik ook. 🙂
Dat is veel te jong om je vader te verliezen, 24, ik kan en wil het me niet voorstellen, en vergeten doe je hem natuurlijk nooit.
Heel mooi herdenkingstekstje zo.
Bedankt. Neen, het was veel te vroeg en heel onverwacht …