Gisterenavond, Stadsschouwburg.
Of ik daar naartoe wilde gaan ? Ik dacht : op trommels slaan. Wat is daar nu aan ? Je kan er toch maar op bonken, hé. En het is niet dat het deze zijn die alleen in een lendedoek staan kloppen. Geen schuddende billen … Maar goed, ik wil ze wel eens zien. Hopelijk kom ik niet buiten met koppijn.
Voor de voorstelling werd uitdrukkelijk gezegd geen foto’s te nemen en dus hebben we dat ook niet gedaan. Ja, zo zijn we wel, een simpele vraag volstaat.
Er werd geprojecteerd dat ze al sinds 1993 aan het touren zijn. Dan zijn ze al 20 jaar op de baan. Goed voor hen.
Jongen mensen, in traditionele klederdracht, vlogen het podium op en begonnen op verschillende trommels te slaan. Ze sloegen lang en hard, in verschillende ritmes, luider en stiller, in perfecte eenheid. Mooi. Prachtig. Dat was het dan zeker ? Nu more of the same ?
Er waren enkele zeer enthousiaste mensen in het publiek en die lieten zich horen tijdens het applaus. Echt ?
Dat was echter nog maar een voorsmaakje. Wat we de volgende 45 minuten, tot aan de pauze, te zien kregen was echt indrukwekkend : om op die grote trommels te slaan terwijl je buikspieren opgespannen zijn, het samenspel, de humor, bijna geen moment die arme armen kunnen rusten, … hun spieren zijn niet verkregen in de gym ! De meisjes deden niet onder voor de jongens. Ik was verkocht !
Na de pauze hadden ze een jeans aan en t-shirt met daarop ’20 jaar on the road’. Dit werd hoogstwaarschijnlijk verkocht na het optreden. Opnieuw werden er trommels aangesleept of gedragen, speelden ze erop in perfecte harmonie, en vooral met zoveel goesting ! Hun glimlachen werkten zeer aanstekelijk. Je moet het maar doen : 3 jonge mensen met elk een stel kleine handcimbaaltjes die ons intertainen terwijl de trommels herschikt worden achter het gordijn.
Toen ik dacht niet meer verbaasd te kunnen worden, bedankte een van hen ons in het Nederlands ! Zijn uitspraak was beter dan dat van vele Walen. Iets later sprak een ander in perfect Engels. Halverwege zei hij : Sorry I talk so long, but I continue … Hilariteit alom.
Ze brachten ‘Leve België’ en betrokken ons meer en meer in hun spel. Iedereen deed met veel plezier mee.
Die laatste 50 minuten waren om voor we er erg in hadden.
We fietsten naar huis zonder hoofdpijn maar met een grote smile op onze snoet. Een echte aanrader !
Mich & co. 
Yep, zeker en vast een aanrader. En daar hoort een filmpje bij:
Bedankt voor het filmke. Mij lukte het (weeral) niet. 🙂
een positieve verassing dus. da’s altijd meegenomen.
Ja, dat is het zeker ! 😉
ik denk dat de groep Kodo één van de eerste en bekendste groepen waren met zo’n percussie-optredens. Zou ik ook wel ’s willen meemaken, want drums zijn wel mijn ding… 😉
Kodo, dat zijn die in hun blote billen, hé. Ik vermoed dat die veel ernstiger zijn, maar weet het natuurlijk niet. 😉
Er was/is ook een Nederlandse band die hetzelfde doet maar dan iets saaier. 😉 (Nederlanders zijn ook na-apers). Leuk dat het goed mee viel. Ik zou ook verwachten dat het na een uur zou tegensteken.
Ik dacht dat het me al na 5 minuten zou vervelen maar neen hoor ! 😀
@ Stef
Toevallig was die Nederlandse groep – Slagerij Van Kampen – er wel eerst. Niks na-aperij dus. Bovendien zijn ze steengoed. Beluister hiertoe zeker eens het meer dan fantastische album ‘A long walk on a short pier ‘, om er maar eens eentje te noemen (dat ik bovendien in mijn bezit heb).
Niet om moeilijk te doen, Menckn en over hun kwaliteiten heb ik wat te rap geoordeeld maar dit vond ik op Wikipedia: ‘De uit Eindhoven afkomstige percussieband Slagerij van Kampen, werd in 1982 opgericht door Willem van Kruijsdijk (soms ook Kruysdyk) en Mies Wilbrink’ en ‘Kodo was formed in 1981 by former members of the taiko group Ondekoza and debuted at ’81 Berlin Festival. The group spent the next 7 years touring Europe, Japan, North and South Americas and the Far East’. Het Taiko drummen is een traditie in Japan. Nederlanders hebben, me dunkt, toch andere tradities. De groep Ondekoza bijvoorbeeld bestaat al sinds 1969.
Kindjes, kindjes ! Kom eens overeen. Dat is voor ons ook niet leuk, hoor. 😉
Kodo jaren geleden gezien in de Elizabethzaal en was ook direct verkocht.
Dat vond ik te ver om te rijden. 😉