Soms wou ik dat we konden van kleur veranderen zoals een kameleon. Of nog beter zoals een octopus want die verkleuren volgens hun gevoelens en niet volgens de omgeving. Zou dat niet leuk zijn ?
Ik zie het zo voor me. Nooit meer moeten raden naar de gemoedsgesteldheid van iemand. In 1 oogopslag kunnen zien hoe iemand zich voelt. Dat zou toch prachtig zijn ? Ook zou niemand zich nog moeten afvragen hoe jij je voelt. Heel gemakkelijk, als je het mij vraagt. Zou het te onthullend zijn ? We zouden er ook wel aan wennen, zeker ?
Zo zouden we kunnen (letterlijk) groen worden van jaloezie, rood worden bij boosheid, zwart wanneer we ons beledigd of gekrenkt voelen, geel bij medeleven, roze bij verliefdheid, paars van liefde en blauw van geluk.
Of hebben jullie een ander kleur van doen ? Suggesties in het reactieluik graag.
Mich & co. 
Langs één kant zou het goed zijn: geen misverstanden of snelle oordelen meer. Langs de andere kant ben ik steld op mijn privacy, vooral die roze kleur kan nogal genant worden als het onderwerp van je verliefdheid van niets weet 😀 Moest het er toch komen, dan wil ik grijs voor verdriet.
Het zou in elk geval aanpassen zijn.
Ik noteer het : grijs voor verdriet.
Ik ben wel al wit geworden van schrik en rood van schaamte. Die twee kleuren zijn dus eigenlijk al ‘bezet’. Dan is wel de vraag hoe dat zal gaan met kleurenblinden? En welk kleurtje zal de zwarte medemens dan krijgen? 😉
Kleurenblinden moeten zich nu ook aanpassen aan onze gekleure wereld, hé.
Aan onze zwarte medemensen had ik niet gedacht …
oei oei, da zie ik niet zo zitten hoor, Mich
We zouden onszelf toch veel te veel blootgeven dan?
Ik noteer het : 1 er niet voor te vinden.
Ik word nogal dikwijls een keer rood. Van alles wat niet toe het doordeweekse behoort eigenlijk. Fijn vind ik het niet. Al die andere kleuren erbij lijkt mij de hel 😉
Ik noteer het : nog 1 er niet voor te vinden.
De wereld zou op deze manier net gevoelsarmer worden, denk ik. Niet weten hoe iemand zich voelt, lokt bepaalde gevoelens uit bij de ander die waarschijnlijk niet zouden voorkomen als men wel weet hoe iemand zich voelt. De wereld zou er heel anders uitzien, maar niet beter vermoed ik. Ach, laat het maar zoals het is.
Ok. Dan verdanderen we het niet. 😉
Jij schrijft groen van jaloezie, ik zou zeggen groen van ergernis. Maar er zijn natuurlijke vele tinten.
Wel een aardige gedachtegang trouwens. Het zou wel erg confronterend worden, lijkt me. Je hoeft niet meer te praten, maar da’s ook verwarrend:
ik geef erg om iemand: paars
maar die is boos op mij: rood
ik schrik daarvan: wit
de ander schrikt ook: wit
ik word boos, want dat heb ik toch niet verdiend: zwart
de ander is boos, want mag toch wel boos zijn: bruin (beledigd)
En zo gaat dat maar door. Het stopt nooit omdat je niet even kunt besluiten je mond te houden. 😉
Aan de andere kant, als je in de trein zit dan heb je weer iets om naar te kijken en zit je met rooie oortjes te ‘luisteren’.
We zouden het misschien iets leren beheersen ? Nu houden we ook ons gezicht (soms) in de plooi. 😉
Ik ben voorstander!
Ik noteer het : 1 er wel voor te vinden. .